Οι συναυλίες αλληλεγγύης είναι μια αρκετά παλιά ιστορία. Η πρώτη συναυλία αλληλεγγύης μάλλον είναι αυτή που οργανώθηκε το 1971 στη Νέα Υόρκη για τα πεινασμένα παιδιά του Μπανγκλαντές, οπότε δύο εκ τωνBeatles,oTζoρτζ Χάρισον και ο Ρίνγκο Σταρ, ερμήνευσαν (για μία και μοναδική φορά) τραγούδι τωνRollingStones:το «JumpingJackFlash».

Hτελευταία μάλλον είναι η συναυλία αλληλεγγύης προς τους αγρίως φορολογηθέντες κατόχους λογαριασμών άνω των 100.000 ευρώ στην Κύπρο, όπου ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγούδησε (ίσως όχι για μία και μοναδική φορά) το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Στην τελευταία αυτή συναυλία συγκεντρώθηκαντρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης τα οποία κατά την κρίση των διοργανωτών προφανώς έχουν άμεση ανάγκη οι έχοντες τουλάχιστον 100.000 ευρώ στην Κύπρο. Ο δε όγκος των «ευγενών προσφορών» ήταν τόσο μεγάλος ώστε όπως υπερηφάνως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης «ξεχείλισαν έξι αποθήκες».

Η φήμη ότι τώρα αναζητείται ένας (κυριολεκτικώς) χριστιανός που θα φορτώσει αυτά τα είδη γρήγορα σε ένα πλοίο και θα τα στείλει απέναντι, στην πεινασμένη Αφρική δηλαδή, προς το παρόν δεν έχει επιβεβαιωθεί από αρμόδιες κυπριακές πηγές. Ούτε άλλωστε και από την Εκκλησία της Κύπρου.

Το ζήτημα της συμβολής των καλλιτεχνών στις προσπάθειες για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης δεν είναι ωστόσο ένα θέμα που απασχολεί αποκλειστικώς και μόνο την Κύπρο. Απασχολεί, επί παραδείγματι, εδώ και μερικά χρόνια και τη χειμαζόμενη (οικονομικώς και μη) Ισλανδία. Ενα μικρό κράτος – νησί, το οποίο όπως και η Κύπρος λόγω των τραπεζών βρέθηκε προ τετραετίας στο μάτι του οικονομικού κυκλώνα και έκτοτε προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.

Στην περίπτωση της Ισλανδίας οι τραπεζικές υπηρεσίες προ κρίσης απέφεραν στο ΑΕΠ περί το 1 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ στην περίπτωση της Κύπρου περί το 1,5 δισ. ευρώ ετησίως.

Εσχάτως, η μικρή Ισλανδία των 320.000 κατοίκων δείχνει να τα πηγαίνει μια χαρά. Η οικονομία της αναπτύσσεται με ρυθμό 3% ετησίως, η δε ανεργία έχει πέσει κάτω από το 6% του οικονομικώς ενεργού πληθυσμού.

Και αυτό συμβαίνει διότι, μεταξύ άλλων, η Ισλανδία έλαβε στην αρχή της κρίσης μια εξαιρετικά ευφυή απόφαση. Εδιωξε τους τραπεζίτες που την κατέστρεψαν και αποφάσισε να επενδύσει στις τέχνες, αρχής γενομένης από τη μουσική.

Ο οργανισμός για την προώθηση της ισλανδικής μουσικής, επικεφαλής του οποίου ετέθη ο πρώην ντράμερ τής (διάσημης παγκοσμίως τραγουδίστριας) Μπγιορκ επιδοτεί κάθε χρόνο τις διεθνείς περιοδείες σχεδόν 50 ισλανδικών μουσικών σχημάτων.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι ότι το 70% των τουριστών που επισκέπτονταιτα τελευταία χρόνια την Ισλανδία δηλώνουν πως έρχονται πρωτίστως για να ακούσουν μουσική, ενώ το 2012 τα έσοδα από την ισλανδική μουσική βιομηχανία υπερέβησαν το 1 δισ. ευρώ.

Οι Ισλανδοί δεν διοργάνωσαν συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αναξιοπαθούντες μεγάλους καταθέτες. Φρόντισαν, ωστόσο, να αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στο 80% το ποσοστό των ισλανδών μαθητών που είναι σε θέση να διαβάζουν το σολφέζ και να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο. Το δε σύνθημα του ισλανδικού υπουργείου Πολιτισμούδεν είναι ότι «οι τέχνες αναπτύσσονται παράλληλα με την οικονομία», αλλά ότι «η ανάπτυξη των τεχνών είναι η προϋπόθεση για μια υγιή οικονομία».

Και ο νοών νοείτω.

Τελευταία Νέα