Το ρεπορτάζ έγινε στη Γαλλία, αλλά θα μπορούσε να αφορά οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης. Νωρίς το πρωί στο τρένο, διασχίζεις ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, βλέπεις τα αναμμένα φώτα στα παράθυρα και προσπαθείς να μαντέψεις τι γίνεται και τι λέγεται μέσα στα σπίτια. Είναι η ώρα που οι άνθρωποι κάνουν τον καφέ τους, αλείφουν βούτυρο σε μια φέτα ψωμί και ετοιμάζονται για την ημέρα τους. Τα παιδιά παίρνουν τα σακίδιά τους και βγαίνουν αγουροξυπνημένα στον δρόμο για να περιμένουν το σχολικό, έχοντας στο μυαλό τους το μάθημα που δεν κατάλαβαν, την εργασία που δεν πρόλαβαν να ετοιμάσουν. Οι μεγάλοι μπαίνουν στο αυτοκίνητο ή παίρνουν το τρένο, για να πάνε στο γραφείο ή στο εργοστάσιο. Ή, πάλι, μένουν στο σπίτι γιατί δεν έχουν δουλειά, γιατί είναι άνεργοι. Πίνουν καφέ κοιτάζοντας από το παράθυρο και σκέπτονται ότι έχουν άλλη μια μέρα να σκοτώσουν.
Πρόκειται για συνηθισμένους ανθρώπους με συνηθισμένα προβλήματα, σχολιάζει ο γάλλος συγγραφέας Αλέν Ρεμόν στο περιοδικό «Marianne». Αυτή την ώρα, νωρίς το πρωί, σκέπτονται το σχολείο των παιδιών τους, τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουν, τους γονείς τους που έχουν πια γεράσει, έναν φίλο που έχει καρκίνο. Αναρωτιούνται αν θα τα βγάλουν πέρα με τον μειωμένο μισθό τους, την κουρεμένη σύνταξή τους. Πρέπει να υπολογίσουν, πρέπει να προβλέψουν, πρέπει να αποφασίσουν. Χαμογελούν, ονειρεύονται, υποφέρουν. Ενδιαφέρεται κανείς γι’ αυτούς; Ασχολείται κανείς;
Κι όμως, με αυτούς θα έπρεπε να ασχολούνται οι πολιτικοί, με αυτούς τους ανώνυμους ανθρώπους που σηκώνονται νωρίς το πρωί, κοιτάζουν από το παράθυρο πίνοντας τον καφέ τους, αγκαλιάζουν τα παιδιά τους που ετοιμάζονται να φύγουν αγουροξυπνημένα για το σχολείο. Γι’ αυτό εξελέγησαν οι πολιτικοί, για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων που ανάβουν το πρωί το φως στην κουζίνα, για να τους ακούνε και να μιλούν μαζί τους, όχι για να επεξεργάζονται μεγαλόπνοα σχέδια με στόχο την άνοδο της δημοτικότητάς τους ή μια καλή παρουσία στα δελτία των οκτώ.
Ισως αυτό να πρέπει να συζητήσει ο Πρωθυπουργός στο αυριανό ραντεβού του με τους απεσταλμένους της τρόικας. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος να αυξηθούν τα έσοδα, είναι αλήθεια ότι πρέπει να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και να νοικοκυρευτεί το Δημόσιο, είναι αλήθεια ότι η συγχώνευση της Εθνικής με τη Eurobank δημιουργεί έναν κολοσσό που είναι δύσκολο να ελεγχθεί, αλλά, ξέρετε, αγαπητοί Πολ, Ματίας και Κλάους, πίσω από τους αριθμούς και τις στατιστικές υπάρχουν και οι άνθρωποι, όλοι εκείνοι που ξυπνούν νωρίς το πρωί, πίνουν τον καφέ τους κοιτάζοντας από το παράθυρο και αναρωτιούνται αν θα τα βγάλουν πέρα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν, δεν καίνε φωτογραφίες της Μέρκελ ούτε της βάζουν χιτλερικό μουστάκι. Παρ’ όλα αυτά –έκπληξη! –υπάρχουν, ζουν, ονειρεύονται, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, προσέχουν τους γέρους τους και δικαιούνται προσοχής. Είναι αόρατοι, αλλά είναι εδώ.
Τελευταία Νέα