Ομολογώ ότι ποτέ άλλοτε τόσο πολλοί «εχθροί της διαπλοκής» δεν είχαν κατακλύσει τόσο μαζικά «τα μέσα της διαπλοκής» ισχυριζόμενοι ότι η «διαπλοκή» τούς αντιμάχεται!..

Μόνο την περασμένη εβδομάδα μέτρησα γύρω στους είκοσι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζονται σε εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης και να διατυπώνουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα τις απόψεις τους.

Το πιθανότερο είναι ότι έχασα και μερικούς.

Ενώ σίγουρα δεν έβαλα στον λογαριασμό όσους εμφανίστηκαν το ίδιο διάστημα σε ιδιωτικά ραδιόφωνα ή σε εφημερίδες.

Με άλλα λόγια (και για να χρησιμοποιήσω μια παλαιότερη έκφραση των «ΝΕΩΝ») τόση «φιμωμένη φλυαρία» δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά.

Προφανώς αυτό είναι το σωστό. Τα μέσα ενημέρωσης οφείλουν να καταγράφουν ισότιμα όλες τις απόψεις και γενικά στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει.

Με μια μικρή υποσημείωση. Οτι τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι υποχρεωμένα να συμφωνούν με όλες τις απόψεις.

Και στη δημοκρατία υποτίθεται ότι δικαιούσαι να διαφωνείς με τον οιονδήποτε χωρίς να βρίσκεσαι απαραιτήτως σε εμπόλεμη κατάσταση μαζί του, χωρίς να σου αποδίδουν δόλιες προθέσεις, χωρίς να σου βρίζουν τη μάνα και τον πατέρα.

Αυτό ονομάζεται «κουλτούρα διαλόγου». Δυστυχώς όμως η «διαπλοκή» είναι το εφεύρημα που εμποδίζει στη χώρα μας κάθε διάλογο.

Αν ο άλλος είναι δόλιος, αν υπηρετεί ύποπτα συμφέροντα, τότε τι να συζητήσεις μαζί του;

Αλλά αν δεν συμφωνεί μαζί σου αυτό σημαίνει ότι σίγουρα είναι δόλιος και ότι σίγουρα υπηρετεί ύποπτα συμφέροντα.

Θα μου πείτε ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά παραδοσιακά αρέσκονται να κατασκευάζουν υποχθόνιους εχθρούς. Οι Εβραίοι, οι μασόνοι, οι πλούσιοι, η διαπλοκή, τα συμφέροντα, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, το «σύστημα», όλοι αυτοί έχουν κατά καιρούς συνωμοτήσει εναντίον τους.

Είναι ένα κοινό «παρανοειδές στυλ» στην πολιτική, για να δανειστώ την καθιερωμένη έκφραση του Ρίτσαρντ Χοφστάντερ.

Ο Βενιζέλος, ας πούμε, έκανε δύο εκλογές με τη λίστα Λαγκάρντ στο συρτάρι του για να εκβιάζει όσους βρίσκονταν στη λίστα Λαγκάρντ –οι οποίοι, υποθέτω, αν δεν τους εκβίαζε ο Βενιζέλος θα έριχναν Σκουρλέτη δαγκωτό!..

Αυτό όμως παραμένει η ευγενής εκδοχή του παρανοειδούς φαινομένου.

Διότι υπάρχει και το παλαιότερο παράδειγμα αρχηγού μικρού κόμματος, ο οποίο σταδιοδρόμησε καταγγέλλοντας τη μισή «διαπλοκή» αλλά αμειβόμενος από την άλλη μισή…

Εκεί η παράνοια συναντάει τις μπίζνες. Και η καταγγελία του ενός μετατρέπεται στο ισχυρότερο όπλο του ανταγωνιστή του.

Προσωπικά δεν με τρομάζουν οι μπίζνες. Και αυτές μέσα στο παιχνίδι είναι σε μια ελεύθερη αγορά.

Με τρομάζουν όμως τα νταραβέρια στο όνομα της διαφάνειας.

Και κυρίως με τρομάζει η διαφάνεια ως νταραβέρι.