«The Master». Ολα και όλοι στο υπερθετικό. Και πολύ πάνω απ’ αυτό. Ταινιάρα με τα όλα της, δηλαδή. Σεναριογραφάρα και σκηνοθετάρα ο Πολ Τόμας Αντερσον. Μόλις 42 παρακαλώ. Από τα 27 του με τις «Ξέφρενες νύχτες» όρμησε και έναν έναν τους έκανε κομματάκια. Συμπεριλαμβανομένου του μεγαλοαπατεώνα Κουέντιν Ταραντίνο.

Ηθοποιάρα ο Χοακίν Φίνιξ. Μεταμορφωμένος. Σκελετωμένος. Κυρτωμένος. Κατεστραμμένος. Ο,τι ήταν ο Ντε Νίρο στο «Οργισμένο είδωλο» είναι τώρα αυτός. Αν δεν λάβει Οσκαρ, θα αρπάξουμε γιαούρτια. Ηθοποιάρα και ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Το έτερο μέγιστο «όργανο» αυτού του εξαιρετικού ντουέτου. Συνθετάρα με εμπνευσμένη μουσικάρα από συμφωνική και ηλεκτρονική μέχρι τζαζ και νοσταλγικά «τραγουδάκια» ο Τζον Γκρίνγουντ των Radiohead. Και πάνω απ’ όλα, μια ιστορία που μέσα σε 137 λεπτά καθαρίζει με όλα.

Το σενάριο έρχεται και «κουμπώνει» ως δίδυμο αδελφάκι και φλιπσάιντ τού «Θα χυθεί αίμα». Δηλαδή με το «αίμα» ο Αντερσον σχολιάζει το πλιάτσικο που συντελέστηκε από τους τυχοδιώκτες του Χρυσού. Η αμερικανική οικονομία δηλαδή. Με το «Master» προχωράει στο ιδεολογικό εποικοδόμημα. Η ιδέα της μιας γραμμής. Ενα ανθρώπινο ερείπιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που τον βασανίζει το σεξουαλικό του μόριο, μόνο αυτό, βρίσκει στέγη και σκοπό ζωής ως πειραματόζωο, προστατευόμενος ενός γκουρού. Ο υπηρέτης και το αφεντικό.

Προσέξτε την επαγωγική λογική. Ο Φρέντι (Χοακίν Φίνιξ) είναι ο υποταγμένος, ο άστεγος, ο τσακισμένος. Πάνω σε αυτούς, λέει ο Αντερσον, θεμελιώθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος της Αμερικής. Ο Λάνκαστερ Ντοντ, ο Master (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν), είναι ο ηγέτης. Ο πολιτικός. Ο Βούδας. Ο γητευτής. Ο αρχιερέας. Ο Ρούζβελτ. Ο Κένεντι. Ο Στάλιν. Ο αρχηγός. Ο γκουρού. Ο υπνωτιστής. Ολοι αυτοί μαζί. Που διακηρύσσει ότι ο «Ανθρωπος δεν ανήκει στο ζωικό βασίλειο». Και ότι «αν ελέγχουμε τα συναισθήματά μας τότε θα κατακτήσουμε την τελειότητά μας».

Με βάση αυτήν τη Ρητορική, υποτάχθηκε και πίστεψε ο κόσμος στο American ή όποιο άλλο dream. Ετσι ο Φρέντι, δηλαδή η κοινωνία, απαλλοτριώνει κάθε έννοια ελευθερίας. Κι έτσι μεταβάλλεται σε υποζύγιο. Κα μάλιστα οικειοθελώς. Τηρουμένων χυδαίων αναλογιών, ο Φρέντι είναι ο Κασιδιάρης και ο Λάνκαστερ ο Μιχαλολιάκος.

Με απλά λόγια, πρόκειται για ταινία γεμάτη αναφορές και παραπομπές. Οχι μόνο κοινωνικές και ιδεολογικές αλλά και κινηματογραφικές. Η σημερινή εκδοχή του «Πολίτη Κέιν». Η αντιστροφή του Φρανκ Κάπρα. Και η παραλλαγή του Τζον Χιούστον. Το επιμύθιο, συγκλονιστικό. Η ελευθερία, λέει ο Πολ Τόμας Αντερσον, δεξιοτέχνης της Διαλεκτικής, περνάει μέσα από την τυραννία! Χωρίς συζήτηση, καθαρόαιμο αριστούργημα.

Βαθμοί=10

Τελευταία Νέα