Αναζήτηση
«O Θεός θα έπρεπε να είχε μια μηχανή Laica», λέει ο Λου Ριντ και κάπως έτσι κάνει την εισαγωγή στις φωτογραφικές περιπέτειές του, με το φως, τη σκιά, την εικόνα.
Ο ρόκερ που περπάτησε στην «άγρια πλευρά του δρόμου», με τους Velvet Underground και μόνος του, αφιερώνει στη θρυλική φωτογραφική μηχανή το τελευταίο έργο του, ένα άλμπουμ με τριακόσιες φωτογραφίες με τοπία, ουρανούς και σύννεφα, πόλεις, δρόμους και κάποια, λίγα, πορτρέτα.
Το «Rhymes/Rimes» (όπως είναι ο τίτλος του φωτογραφικού άλμπουμ που κυκλοφόρησε στη Γαλλία) καλύπτει 46 χρόνια φωτογραφικής δράσης του. Από την εποχή Αντι Γουόρχολ και την επίδραση που είχε εκείνος στη δουλειά τού Ριντ ώς σήμερα. Ανάμεσα στα πορτρέτα που περιλαμβάνονται είναι και αυτό της γυναίκας του, της μουσικού Λόρι Αντερσον.
Τις τελευταίες ημέρες ο Λου Ριντ ταξιδεύει στην Ευρώπη για να παρουσιάσει το βιβλίο. Στη Μαδρίτη, όπου βρέθηκε πρόσφατα, ήταν προγραμματισμένη και μια συναυλία του, η οποία όμως τελικά δεν έγινε. «Ισως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή με τα όσα ζει αυτόν τον καιρό η Ισπανία», είπε.
Και όλα αυτά, συνέχισε, δεν είναι άσχετα με το κίνημα «Occupy Wall Street» στην Αμερική. Οι εικόνες με τους ανθρώπους στους δρόμους, τον αγώνα που κάνουν να μη χάσουν τα στοιχειώδη, την παγκόσμια ύφεση και τις άγριες συνέπειές της είναι πια οικείες σε όλους.
Για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, ο Ριντ, όταν ρωτήθηκε, απάντησε: «Δόξα τω Θεώ που κέρδισε. Αν είχε βγει ο Ρόμνεϊ, θα είχε πάει τη χώρα διακόσια χρόνια πίσω. Ισως και οι γυναίκες να έχαναν το δικαίωμα ψήφου».
Η «ματιά» του στον φακό, λέει επιστρέφοντας στην τέχνη του, οφείλει πολλά, τελικά, στον Αντι Γουόρχολ. «Είμαι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Γουόρχολ», λέει με χιούμορ. «Και νιώθω πολύ τυχερός, στ’ αλήθεια, που βρέθηκα κοντά του και κοντά σε όλους εκείνους τους ανθρώπους στο Factory».
Οι φωτογραφίες του δεν έχουν τίτλους ούτε λεζάντες ή στοιχεία για το πού και το πότε τραβήχτηκαν και έτσι ο χαρακτηρισμός «οπτική ποίηση» φαίνεται να τους ταιριάζει πολύ.
«Είναι ο λόγος που επέλεξα τη λέξη «Ρίμες» για τον τίτλο. Μου αρέσει περισσότερο να αφήνω τους ανθρώπους να τις κοιτάνε, χωρίς να δίνω στοιχεία για τους τόπους και τον χρόνο. Ετσι πήρα όλους τους τίτλους που είχα σημειώσει και τους έκαψα. Αντίο, τίτλοι!», είπε με έναν πολύ δικό του χαρακτηριστικό ροκ εν ρολ τρόπο.
Και όπως συνήθως όλοι οι καλλιτέχνες έχουν πάντα μαζί τους ένα σημειωματάριο, έτσι και ο Λου Ριντ φυλάει πάντα τη φωτογραφική μηχανή στην τσέπη. Από εκεί και πέρα δεν έχει παρά να εμπιστευτεί το ένστικτό του.
«Εχει να κάνει με το φως όλη η υπόθεση, πιστεύω. Μ’ αρέσει να κοιτάω μέσα από τον φακό και να δουλεύω την εικόνα έτσι όπως θέλω εγώ».
