Καταφύγιο είναι η τηλεοπτική ψυχαγωγία. Για την πλειονότητα του κόσμου. Αργά το βράδυ της Δευτέρας επιλέγω το καταφύγιο της ΕΡΤ. Ακόμη κι έτσι. Ενα σκαρί αποσκελετωμένο πια, έρμαιο των νοοτροπιών που τη θέλουν λεία των εκάστοτε κερδισμένων τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στην κομματική ιεραρχία και τον συνδικαλισμό. Αυτών που βάζουν πουλμανάκια σε κάθε κυβερνητική αλλαγή για να μεταφέρουν τους δικούς τους που θα σκαντζάρουν τις βάρδιες για όσο διαρκέσει η εξουσία τους και θα κρατήσουν τη μέθοδο ακέραια για τους επομένους που θα πράξουν το ίδιο.

Ωστόσο, επειδή κάθε φορά κάτι διασώζεται για να θυμίζει ίσως τι θα μπορούσε να είναι η δημόσια τηλεόραση, μια εκπομπή, ένα ντοκιμαντέρ, οι καινούργιες σειρές που μας έκαναν να αναθαρρήσουμε ότι θα ξεκολλήσουμε από τα τούρκικα, επιστρέφουμε με ελπίδα. Για να διαψευσθούμε. Παρακολουθούσα τον «Πύργο του Ντάουντον» και έβλεπα τους ηθοποιούς από τον λαιμό και κάτω. Τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα από τη φάσα των απεργών της ΕΡΤ όπου αναφέρονται οι λόγοι της απεργίας, μεταξύ των οποίων και η αντίδρασή τους στη «φτωχοποίηση του ελληνικού λαού» λόγω των μέτρων. Αραγε το ίδιο το πρόγραμμα δεν είναι περιουσία της δημόσιας τηλεόρασης που «φτωχοποιείται» κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Και αν θεωρήσουμε ότι έστω μερικά επεισόδια ξένων σειρών δεν είναι δα και τίποτε σπουδαίο μπροστά στον στόχο ενός μεγάλου απεργιακού αγώνα, ο οποίος είναι καλύτερο μέλλον για όλους, πώς θα έρθει αυτό με νοοτροπίες που εμποδίζουν, έστω συμβολικά, τη θέα σε έναν ευρύτερο ορίζοντα;

Αρχιζε χθες στην ΕΤ1 η μεγάλη οπτικοακουστική εκστρατεία «Why poverty?» («Γιατί φτώχεια;»). Μια συντονισμένη προσπάθεια ραδιοφώνου και τηλεόρασης, με συμμετοχή του ιντερνετικού site (whypoverty.net), να παρουσιαστεί υλικό από ντοκιμαντέρ, παλαιότερα («Εξάντας», «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα») και καινούργια, όπως 30 μικρού και 8 μεγάλου μήκους από τους μεγαλύτερους ντοκιμαντερίστες του κόσμου, το οποίο θα ανοίγει ταυτοχρόνως με άλλους δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς συζήτηση με το κοινό για τις αιτίες της φτώχειας σήμερα. Σπουδαία αξιοποίηση της τηλεόρασης τέτοιες εποχές. Οπως και η αριστουργηματική σειρά «Borgen», στην οποία ξεδιπλώνεται ένα σύγχρονο πολιτικό τοπίο, από κυβερνήσεις συνεργασίας μέχρι τη μιντιακή διαπλοκή.

Αντί της εν λόγω φάσας στην οθόνη που αποτρέπει και τους πιο πιστούς αυτών των προγραμμάτων, δεν θα μπορούσαν άραγε οι απεργούντες να ετοιμάσουν ένα ολιγόλεπτο σποτ και να το προβάλλουν κάθε τόσο; Να παρουσιάσουν με συμβολισμούς από τη σημερινή της ιλαροτραγωδία μέχρι το όραμά τους για την ΕΡΤ; Κάτι παρόμοιο με αυτό που έπραξαν οι ισπανοί συνδικαλιστές με το δικό τους σποτ για την πανευρωπαϊκή απεργία;

Αν η απεργία γίνεται επιπροσθέτως για να σταματήσουν οι κυβερνώντες να αντιλαμβάνονται την ΕΡΤ ως προέκταση του πολιτικάντικου οπλοστασίου τους, τι ακριβώς προτείνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοί της; Να μην αλλάξει τίποτε; Να επιστρέψει εκεί όπου βρισκόταν; Πού βρισκόταν αλήθεια;

Ολα αυτά τα χρόνια, σχεδόν τρεις δεκαετίες, που ασχολούμαι και με την υπόθεση της ΕΡΤ μίλησα με πολλούς εκ των εργαζομένων και με άλλους τόσους εκ των περαστικών, μέλη των εκάστοτε διοικήσεων. Πολλοί είχαν όραμα, μερικοί είχαν και προτάσεις, οι περισσότεροι εκ των δημοσιογράφων που την υπηρέτησαν είχαν άποψη για την προστασία της ελευθερίας του λόγου τους από τις παντός είδους πολιτικές παρεμβάσεις, όλοι έκαναν όμως τις ίδιες πικρές διαπιστώσεις που κατέληγαν πάντα στην ίδια φράση: «Θα έπρεπε η ΕΡΤ να γκρεμιστεί και να φτιαχτεί από την αρχή».

Ακόμη και αν την γκρεμίζαμε αύριο το πρωί για να τη φτιάξουμε, τι μας διασφαλίζει ότι δεν θα φτιάχναμε μια απολύτως ίδια ΕΡΤ; Τίποτε.

Τελευταία Νέα