Αλλες εποχές, άλλες αξίες, άλλα ήθη. Ανθρωποι αλλιώτικοι, πέραν του σημερινού θλιβερού παρόντος. Ανθρωποι πεπαιδευμένοι, μύστες των τεχνών, παθιασμένοι με το αντικείμενο της λατρείας τους. Ανθρωποι σπάνιοι, μοναδικοί, που γνωρίσαμε, θαυμάσαμε κι απ’ τους οποίους διδαχτήκαμε την πλούσια, πολύτροπη θεατρική τέχνη. Ενας απ’ αυτούς τους άξιους, τους διαλεχτούς, ήταν και ο Αλέξης Σολομός που έφυγε προχθές στα 94 του χρόνια. Σκηνοθέτης, συγγραφέας, μεταφραστής, σχεδιαστής σκηνικών και κοστουμιών, πρόσφερε τα πλούσια ταλέντα του για χρόνια στο Εθνικό Θέατρο – πριν ιδρύσει το 1964 το Προσκήνιο – και τις αξέχαστες παραστάσεις του. Ο πρώτος που ανέβασε Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, την περίφημη «Λυσιστράτη» με τη Μαίρη Αρώνη, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, με το ανεπανάληπτο «Ενα μύθο θα σας πω…».

Μαθητής του Κάρολου Κουν στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου πρωτογνώρισε το θέατρο, και μετέπειτα του Δημήτρη Ροντήρη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Πολύπειροι δάσκαλοι που έβγαλαν άξιους συνεχιστές της θεατρικής τέχνης. Είχα την τύχη το 1973 στο Θέατρο Βρετάνια, με τον θίασο των Αννας Συνοδινού – Θάνου Κωτσόπουλου, στον ρόλο της Ισμήνης, στην «Αντιγόνη» του Μπ. Μπρεχτ, να γνωρίσω από κοντά τη σκηνοθετική δεξιοσύνη του. Λόγω χρονικών αναγκών το έργο ανέβηκε σε 20 ημέρες. Πανέτοιμος, συγκεκριμένος στις σκηνοθετικές του οδηγίες, ευγενικός, προσηνής, με χιούμορ, δημιουργούσε μια τέλεια ευχάριστη ατμόσφαιρα δουλειάς. Ανθρωποι αξέχαστοι, καταγραμμένοι εσαεί στις δέλτους της Ιστορίας και στις μνήμες μας.

Καλό ταξίδι «πρίγκιπα γλυκέ μου/ κι αγγέλων φτερουγίσματα ας σε νανουρίζουν»!