Η πολυεπίπεδη κρίση εντείνεται και διαβρώνει συνεχώς την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, τα διεθνή μηνύματα είναι δυσοίωνα και οι αναφορές για την πιθανή έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και την επακόλουθη καταστροφή δεν είναι πλέον ταμπού.

Ενώ λοιπόν η χώρα ακροβατεί με εμφανή δυσκολία στο χείλος του γκρεμού, ποια είναι η στάση και η συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού και του εν γένει συστήματος εξουσίας;

Η εικόνα δυστυχώς είναι απελπιστική. Ατέρμονες συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, λεκτικοί παλικαρισμοί διαφόρων στελεχών, υπουργοί που υποδύονται τους συνδικαλιστές, ηγέτες που αρνούνται μέτρα, τα οποία οι ίδιοι είχαν διαπραγματευτεί και αποδεχθεί. Ετσι, τα πάντα λιμνάζουν, η καταβολή των δόσεων της δανειακής σύμβασης διαρκώς αναβάλλεται, το κράτος σχεδόν υπολειτουργεί, ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχούν και φαίνεται ότι όλοι, άβουλοι και μοιραίοι, περιμένουν το επερχόμενο τέλος.

Και όμως το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα εξουσίας εξακολουθεί να διαπρέπει σε αυτό που έμαθε και έπραττε καλά για χρόνια: στους ποικίλους τρόπους αναπαραγωγής του και στην προσοδοθηρική του σχέση με το κράτος.

Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών βρίθει από τέτοιου είδους πολιτικές και ατομικές συμπεριφορές, που δείχνουν ότι για τους φορείς της ποικιλώνυμης εγχώριας εξουσίας δεν άλλαξε τίποτα και μάλλον δεν τους ενδιαφέρει η προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Πρώτο και πιο ηχηρό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι το νομοσχέδιο που τροποποιεί τον νόμο Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Χωρίς αιδώ τα κόμματα που μόλις πριν από έναν χρόνο είχαν υπερψηφίσει τον νόμο, τώρα ψήφισαν την τροποποίησή του και την ουσιαστική αποδυνάμωσή του. Αποδέχθηκαν το επιχείρημα των δυνάμεων εκείνων που, αφού δεν επέτρεψαν με κάθε μέσο την εφαρμογή του νόμου, τον κατήγγειλαν έπειτα ως ανεφάρμοστο. Ο στόχος ήταν και είναι βέβαια η διατήρηση του σημερινού συστήματος εξουσίας και διαχείρισης στα πανεπιστήμια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ακολουθεί φυσικά ο κ. Πολύδωρας, ο για μία ημέρα πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος όμως διόρισε ήδη την κόρη του εκεί. Εξαιτίας δε της απερίγραπτης αυτής υπόθεσης έγινε γνωστό ότι όλοι οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί και πρόεδροι της Βουλής, είτε είναι βουλευτές είτε πλέον όχι, διατηρούν γραφεία στη Βουλή με το ανάλογο προσωπικό. Σε τι συνεισφέρουν άραγε όλοι αυτοί στη λειτουργία της Δημοκρατίας, εκτός από την αύξηση του κόστους της; Τα παραδείγματα όμως δεν τελειώνουν. Οπως έγραψε ο Βηματοδότης του «Βήματος», πρώην γενικός γραμματέας υπουργείου διορίστηκε στον δημόσιο τραπεζικό τομέα με μηνιαίο μισθό 12.000 ευρώ!!! Είναι δυνατόν σε μια χώρα ουσιαστικά πτωχευμένη, όπου οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υφίστανται άγριες περικοπές, να δίνονται τέτοιοι μισθοί στο εσωτερικό του κράτους; Πρόσφατα εξάλλου έγινε ευρέως γνωστό ότι ο διοικητής της ΔΕΗ, οι αναπληρωτές του και άλλα περίπου 200 στελέχη, εκτός από τους μισθούς των δεκάδων χιλιάδων ευρώ που λαμβάνουν κατ’ έτος, ελάμβαναν και μηνιαίο επίδομα, ονομαζόμενο οικογενειακής παροχής. Το ύψος του ήταν 3.500 ευρώ για τον διοικητή, 2.500 για τους αναπληρωτές του και 2.000 ευρώ για τα υπόλοιπα στελέχη. Κανένας απ’ όλους αυτούς τους υψηλόμισθους δεν είχε την ευθιξία, ενόψει της κρισιμότητας της κατάστασης της χώρας, να αρνηθεί την καταβολή τού όντως εξωφρενικού αυτού επιδόματος. Και βέβαια τη λίστα συμπληρώνει πρώην διοικητής κρατικής τράπεζας που, ενώ οι θεσμικοί υπεύθυνοι και προφανώς και ο ίδιος καλούσαν τους πολίτες να μην αποσύρουν τις καταθέσεις τους, «έβγαλε» στο εξωτερικό 8.000.0000 δικά του ευρώ.

Οι συμπεριφορές αυτές δυστυχώς επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας σκοτεινής πλευράς της Μεταπολίτευσης, παρά τις αναμφισβήτητες δημοκρατικές και πολιτισμικές κατακτήσεις της περιόδου. Δίπλα αλλά και στο εσωτερικό του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος συγκροτήθηκε μια πολυάριθμη κοινωνική κατηγορία κομματικών κυρίως, αλλά όχι μόνον, στελεχών, τεχνοκρατών, διανοουμένων, απλών υπαλλήλων και παραγόντων κάθε είδους που απέκτησε μια προσοδοθηρική σχέση με τους μηχανισμούς του κράτους και έλαβε με νομιμοφανείς τρόπους για τον εαυτό της τεράστια ποσά με τη μορφή μισθών, αμοιβών και επιδομάτων. Πρόκειται για μια τεραστίων διαστάσεων νομιμοφανή μεταφορά κεφαλαίων από το κράτος προς την ειδική αυτή κατηγορία, η οποία προφανώς συνετέλεσε στην όξυνση της δημοσιοοικονομικής παρούσας κρίσης.

Σήμερα, με τη χώρα σε σχεδόν υπαρξιακό οριακό σημείο, οι τέτοιου είδους συμπεριφορές πρέπει να κατασταλούν, με ό,τι αυτό σημαίνει. Τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή, επιβάλλεται η επανεγγραφή του δημόσιου συμφέροντος στον λόγο και την πρακτική όλων όσοι ασκούν πολιτική. Οι μικροκομματικοί υπολογισμοί και η δημαγωγική άσκηση της εξουσίας δεν έχουν κανένα νόημα όταν διακυβεύονται η ύπαρξη και η προοπτική της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Κώστας Καρακώτιας είναι νομικός

Τελευταία Νέα