Αναζήτηση
Οι καλεσμένοι, πολλοί και ετερόκλητοι. Από τον Γιώργο Μαργαρίτη και την Ελεονώρα Ζουγανέλη μέχρι τον Σαλβατόρε Ανταμό, τον Κριστόφ και τον Τονίνο Καροτόνε και γύρω του μια λαοθάλασσα από ανθρώπους όλων των ηλικιών, τάξεων, μουσικών προτιμήσεων, πολιτικών πεποιθήσεων κ.λπ. να τραγουδούν μαζί του «Πόσο σε θέλω», λες και ήταν έτοιμοι να βρουν την παλιά ανέμελη αναπνοή της συναυλιακής Αθήνας.
Βέβαια η αναπνοή, τεχνικά, δεν ήταν κι απλή υπόθεση. Tουλάχιστον στo ξεκίνημα της βραδιάς. Η ζέστη, το καυσαέριο και ο αφόρητος συνωστισμός στις εισόδους του Σταδίου (μελανό σημείο της διοργάνωσης) έδωσαν λαβή για γκρίνιες και μικροεπεισόδια, ευτυχώς χωρίς συνέχεια.
Η θέα του καλοφωτισμένου stage, το μεγάλο videowall και κυρίως η θετική ενέργεια που έβγαινε από το κατάμεστο Καλλιμάρμαρο έδειξαν από την πρώτη πρώτη νότα ότι εκείνο το «Σήμερα είμαστε όλοι Ελληνες» σε σπαστά ελληνικά που είπε ο φρόντμαν των Ολλανδών Phantom (το πρώτο γκρουπ της βραδιάς) είχε από κάτω ένα κοινό έτοιμο να τα δώσει όλα.
Και δεν ήταν το μυημένο συναυλιακό πλήθος. Κυρίες που εγκατέλειψαν έπειτα από χρόνια το κουμκάν, 70χρονοι κύριοι που είχαν χρόνια να πιάσουν τη γυναίκα τους από το χέρι, φαν των τουρκικών σίριαλ που θυσίασαν το επεισόδιο αλλά και παρέες 20χρονων αγοριών με σκισμένα τζιν, καλοβαλμένες 15χρονες που έδειχναν ενθουσιασμένες πριν ακόμα χαμηλώσουν τα φώτα, κόσμος γελαστός!
Μια συναυλία στο κέντρο της πόλης για όλες τις ηλικίες. Ηχητικά, φωτισμοί, ροή, όλα στη θέση τους. Και το θερμόμετρο – των συναισθημάτων – στο φουλ.
Ο Καταλανός Γιόσεπ Τέρο να ανυψώνει σημαία καταλανική και να λέει στα ελληνικά «μόνο όταν ενωθούμε όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί, μπορούμε να πάμε μπροστά», ο πολύς Μπερνάρ Λεβιλιέ να επαναλαμβάνει (στα ελληνικά) «σήμερα είμαστε όλοι Ελληνες» και να μεταδίδεται μέσω του αέρα το κλίμα ομοψυχίας των ξένων καλλιτεχνών και των ελλήνων συναδέλφων τους.
Οι στιγμές ενθουσιασμού, πολλές. Μπορεί ο Νίκος Αλιάγας να παρακινούσε το κοινό να σηκωθεί όρθιο για να το μαγνητοσκοπήσει (και να το ανεβάσει στο Ιντερνετ), εκείνο όμως είχε τις δικές του – άλλες – επιλογές: όταν ο Σαββόπουλος και ο Μαχαιρίτσας τραγουδούσαν το «Kαι τι ζητάω», η Φαραντούρη και ο Σαββόπουλος το «Caruso», ο Μαργαρίτης και ο Μαχαιρίτσας το «Πεθαίνω για σένα», ο Ανταμό και ο Μαχαιρίτσας το «Καφέ του χαμένου χρόνου» (από το νέο CD), ο Ανταμό τις παλιές του επιτυχίες «Tombe la neige» και «Mon cinema», o Πλιάτσικας και ο Μαχαιρίτσας το «Δεν θα δακρύσω πια για σένα», ο Τονίνο Καροτόνε το «Tu fa l’ Αmericano», o Αντζελο Μπραντουάρντι το «Α la fierra del’ est», ο Κριστόφ το «Aline»…
Τραγούδια που πέρασαν και έγραψαν, δικά του ή δανεισμένα, και τραγούδια νέα, όπως αυτά του νέου του CD «Οι άγγελοι τραγουδάνε ακόμα», που φέρουν τις υπογραφές ευρωπαίων καλλιτεχνών και έδωσαν την ιδέα για την εν λόγω συναυλία.
Μια ενωμένη Ευρώπη που χορεύει κάτω από τον αττικό ουρανό δεν είναι κι άσχημο μήνυμα στις ημέρες που διανύουμε…
