Γουόλτερ Ματάου. Κλάους Κίνσκι. Ζαν Πολ Μπελμοντό. Ρόμπερτ Μίτσαμ. Ερνεστ Μποργκνάιν. Τι ενώνει αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες; Μα όλοι τους έκαναν καριέρα που βασίστηκε στη σκληρή – και μάλλον άσχημή – τους φάτσα! Και ποια φάτσα θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή (για παράδειγμα) του Ματάου; Οταν κοιτάζει στωικά τον Τζακ Λεμον στο «Παράξενο ζευγάρι», στο πρόσωπό του δεν συσπάται μυς και μόνο όμως που τον βλέπεις πεθαίνεις στο γέλιο.

Σήμερα αυτές οι φάτσες έχουν από καιρό εξαφανιστεί. Δεν λέω, ωραιότατος ο Μπραντ Πιτ, ακόμα καλύτερος ο Τζορτζ Κλούνι και εξίσου ικανός κινηματογραφιστής, ταλαντούχος και ιδιαιτέρως εύκαμπτος ο Τομ Κρουζ. Τι τα θες όμως που για να καθιερωθείς ως σταρ πρέπει να είσαι κούκλος! Αν ο Ματάου ή ο Μπελμοντό άρχιζαν σήμερα δεν θα έφταναν ούτε μέχρι την εξώπορτα των στούντιο. Και σιγά μην έκανε καριέρα ένας τύπος με τα χαρακτηριστικά του Ερνεστ Μποργκνάιν, ο οποίος έφυγε στα 95 του χρόνια.

Γεννημένος το 1917 από γονείς μετανάστες (το πραγματικό του επώνυμο ήταν Μποργκνίνο – καθότι Ιταλός!), ο Μποργκνάιν κατατάχτηκε στο Πολεμικό Ναυτικό το 1935 και εκεί υπηρέτησε περίπου δέκα χρόνια – έφυγε φορτωμένος με μετάλλια, χαρακτηριστικά της ανδρείας που επέδειξε στο πεδίο της μάχης, πλήρως αποφασισμένος για κάτι εντελώς διαφορετικό.

«Δεν ήθελα τίποτα που να μου θυμίζει έστω και αμυδρά το τι πέρασα στον Β’ Παγκόσμιο. Δεν θες να θυμάσαι τι σημαίνει πόλεμος ύστερα από μια τέτοια εμπειρία. Καθόμουν για μήνες ώσπου συνειδητοποίησα πως μια καριέρα ηθοποιού είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο. Δέκα χρόνια μετά, η Γκρέις Κέλι μού έδινε το πρώτο μου Οσκαρ!»

Ηταν το 1955 όταν, ύστερα από μια σειρά β’ ρόλων ως «κακός» σε ταινίες όπως οι «Τζόνι Γκιτάρ» (με την Μάρλεν Ντίτριχ) και «Οσο υπάρχουν άνθρωποι», ο Ερνεστ Μποργκνάιν κέρδιζε το Οσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για τον «Μάρτι», στον ρόλο ενός καλοκάγαθου χασάπη που υπερνικά την επιρροή της τυραννικής του μητέρας και διεκδικεί τη γυναίκα που αγαπά. Τρυφερό φιλμ, τρυφερή και η ερμηνεία του – τη βλέπεις σήμερα και έχει ακόμη εκείνη την παλιά δύναμη.

Ακολούθησε μια καριέρα με άπειρες εμφανίσεις στο σινεμά (συνολικά γύρισε 200 ταινίες!) και στην τηλεόραση απ’ όπου ξεχωρίζουν «Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα» (1967), «Αγρια Συμμορία» (1969), «Το ναυάγιο του Ποσειδώνα» (1972), «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (1981), «Γκάτακα» (1997).

Μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις ήταν στο σπονδυλωτό «11’09″01 September 11» το 2002. Εκεί, σε φιλμάκι σκηνοθεσίας Σον Πεν, στον ρόλο ενός ηλικιωμένου που τη μέρα του τρομοκρατικού κτυπήματος χαμογελά βλέποντας τα λουλούδια του να ανθίζουν, βλέπεις πια ξεκάθαρα το φως πίσω από τα αιχμηρά χαρακτηριστικά του. Ο Μποργκνάιν ήταν από εκείνους τους φιλμικούς «σκληρούς» βλέπετε. Εκείνους που εκλείπουν…

Τελευταία Νέα