Τα γνωστά κόλπα της δισκογραφίας. Επέτειοι, ειδικές εκδόσεις και διαμάντια στις προθήκες. Ωστόσο σε αυτόν τον κόσμο – τον εμπορικά πλασμένο – κανένας δεν νιώθει εξωγήινος. Εκτός και αν είναι. Κάτι που στην περίπτωση του Ντέιβιντ Μπάουι, πρωτοπόρου ροκ μουσικού, καινοτόμου και ριζοσπαστικού δημιουργού της δεκαετίας του ’70, εξετάζεται διεξοδικά μέσα στα χρόνια.

Το άλτερ έγκο του Ντέιβιντ Μπάουι, ωστόσο, ο Ζίγκι Στάρνταστ, ταξίδεψε ως εδώ παγώνοντας με κάποιο τρόπο τον χρόνο. Και σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ και πολύ καιρό ο δημιουργός του δεν σχολιάζει, κρατάει τις αποστάσεις ασφαλείας από τον ποπ συρφετό και προφανώς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Ισως το κάνει για να προστατέψει τον Starman του. O Ziggy δεν έχει ούτε ρυτίδα. Δεν έσπασε, φαίνεται, κανένας κώδικας, όσες μόδες, στυλ και φλυαρίες πέρασαν έξω από το φινιστρίνι του διαστημοπλοίου του.

Ο Ziggy Stardust με τις «Αράχνες από το Διάστημα» έγινε το άλμπουμ-κομβικό σημείο του ροκ. Εκεί όπου οι αστρικές συνθέσεις του glam ροκ και οι θολωμένοι επίγονοι των παιδιών των λουλουδιών έψαχναν τα κρυμμένα μηνύματα και από το μέλλον ερχόταν με υπερηχητικές ταχύτητες ο κομήτης του πανκ. Οι κεραίες του Μπάουι το 1972 έπιασαν το σήμα και από τις δύο πλευρές.

Ολα αυτά μέσα στα Τριντέντ Στούντιο του Λονδίνου μετουσιώθηκαν σαρωτικά σε τραγούδια. Μια κι έξω ηχογραφήθηκε το άλμπουμ. Αυτό που έπαιζε ο Μικ Ρόνσον στην κιθάρα δεν θα μπορούσε να ξαναγραφτεί. Ηταν σαν όλοι να έπαιρναν «εντολές» από άλλους πλανήτες – διαβολεμένη έμπνευση.

Ο Ziggy έμοιαζε να είναι η «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Ντέιβιντ Μπάουι. Ο δαιμόνιος Κιούμπρικ (η ταινία «2001: Α Space Odyssey» είχε βγει το 1968) είχε ήδη ποτίσει το έργο του Μπάουι, ο οποίος το 1969 είχε φτιάξει το δικό του σύμπαν παραδοξοτήτων στο «Space Oddity». Αλλά την επόμενη χρονιά με το άλμπουμ «The Man Who Sold The World» έδειξε ακριβώς την αφετηρία της αστρονομικής διαδρομής που έχει χαράξει μπροστά του. Με την ανδρόγυνη φιγούρα του στο εξώφυλλο, το glam rock σημείο εκκίνησης και το «All The Madmen». To «Ηunky Dory» που ακολουθεί είναι όλη η μαγεία του Μπάουι. Ο πιο ανθρώπινος εξωγήινος που περπάτησε εκεί έξω. Και ο Ziggy ετοιμαζόταν να πάρει τη σειρά του.

Το παράπονο βέβαια υπάρχει. Οταν στα 60s ο άνθρωπος φτάνει στο Φεγγάρι, περιμένεις, πενήντα χρόνια μετά, να έχει, αν μη τι άλλο, γνωρίσει έστω κάποιους Αρειανούς. Αντί γι’ αυτό «κατεβάζει» μουσική και ταινίες, στέλνει tweets και μιλάει με skype – πάνω κάτω γνωστά και αυτά από τα 60s και το «Star Trek».

Ο Ζίγκι Στάρνταστ δεν ήρθε σαν κουρασμένο άλιεν μπαουικής έμπνευσης. Είχε και αυτός το σενάριό του.

H ιστορία του είναι οι περιπέτειες ενός ροκ σταρ, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα είναι εξωγήινος με ανθρώπινη μορφή που ερχόταν να φέρει στην ανθρωπότητα ένα μήνυμα ελπίδας, μια που η καταστροφή δεν ήταν μακριά. Και γύρω από αυτή την ιδέα του Μπάουι τυλίχτηκαν τα τραγούδια του «θεματικού» του άλμπουμ (εκείνη την εποχή ο κόσμος είχε χρόνο να ακούει άλμπουμ ολόκληρα και με θέμα).

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μπάουι, τον χαρακτήρα του Ζίγκι τον εμπνεύστηκε από τον Βινς Τέιλορ, τον ροκ εν ρολ τραγουδιστή που – όπως λέει η ιστορία – είχε περάσει κάποια ψυχολογικά προβλήματα και είχε επηρεαστεί από ιστορίες για μακρινούς πλανήτες. Και αυτό ήταν μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι στο μυαλό του Μπάουι, που έμπαινε τότε να γράψει στο στούντιο έπειτα από μια σειρά σπουδαίων τραγουδιών (βλέπε πάλι «Hunky Dory»).

Eνισχύσεις ήρθαν σαν από τον ουρανό (αν η έμπνευση κατοικεί εκεί). Από το δαιμόνιο των Velvet Underground και τον ήχο που υποκίνησε όλες τις ανατροπές που ακολούθησαν. Από τον Ιγκι Ποπ, τους Stooges και το πανκ στη γέννησή του, ωμή δύναμη, ακατέργαστος ήχος, έκρηξη ενέργειας. Κοντά σε αυτά γεννήθηκε ο Ζίγκι.

Ο Μπάουι χρησιμοποιεί τον ήρωά του για να περάσει τα μηνύματα που θέλει. Είναι η εποχή όπου βάφεται εκκεντρικά, φοράει κολάν με στρας, φορέματα στη σκηνή, ορίζει και εμφανισιακά τις υπερβολές του glam rock – είναι ο ίδιος ο εξωγήινος το σχόλιό του, που παροτρύνει την κοινωνία να μη φοβάται τον εαυτό της. Να μην αρνείται το διαφορετικό, να μην αιχμαλωτίζεται στις ψυχώσεις της.

Αν και ο Μπάουι από το «Reality» του 2003 δεν έχει ηχογραφήσει άλλο άλμπουμ και από το «Scary Monsters» («Super Creeps») του 1980 δεν έχει δώσει άλλο σημαντικό άλμπουμ, η ειδική έκδοση για τα 40χρονα του Ziggy Stardust (κυκλοφόρησε στις 6 Ιουνίου 1972) δεν βγάζει μόνο την υποχρέωση της δισκογραφίας – μέσω της ΕΜΙ που το υπογράφει -απέναντι στον Λευκό Δούκα. Κάθε άλλο! Κάνει το γκελ πάνω στην εποχή με σχεδόν το ίδιο μήνυμα• τόσο προς το ροκ που πρέπει να ξυπνήσει και να ανανεωθεί όσο και προς την κοινωνία που έχει μπερδευτεί και έχει να παλέψει με άλλες «εξωγήινες» – οικονομικές και όχι μόνο – δυνάμεις.

Ο Ζίγκι κατέβηκε από το διαστημόπλοιο και έπιασε πάλι δουλειά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

«Ο Ζίγκι έπαιξε κιθάρα… / κάνοντας έρωτα με το Εγώ του / ο Ζίγκι ρουφήχτηκε απ’ το μυαλό του / σαν ένας λεπρός μεσσίας… / Οταν τα παιδιά σκότωσαν τον άντρα έπρεπε να διαλύσω την μπάντα».