Ο Αβδούλ Χαμίτ Χαν (1876-1909) ήταν ο τελευταίος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ζούσε σε μια χρυσή φυλακή στο ανάκτορό του, το Γιλδίζ, που χτίστηκε από μαστόρους που δεν αντίκρισαν ποτέ ο ένας τον άλλο. Παντοκράτορας και δεσμώτης του εαυτού του ταυτόχρονα, ο Αβδούλ Χαμίτ λάτρευε τα αστυνομικά μυθιστορήματα, τις τροφαντές γυναίκες και τον καπνό. Μέγας εκσυγχρονιστής της χώρας του αλλά και μέγας καταπιεστής. Οι Νεότουρκοι τον ανέτρεψαν και τον εξόρισαν στη Θεσσαλονίκη, τη μήτρα της επανάστασης των Νεότουρκων. Στη βίλα Αλλατίνη. Και έχρισαν σουλτάνο τον αδελφό του, ένα υποχείριο.

Σε μια χώρα όπου παλαιότερα στη διασημότερη φυλακή της, το Γεντί Κουλέ της Κωνσταντινούπολης, έβλεπες «ένα τεράστιο πέτρινο γουδί που μέσα του κοπανούσαν τα κόκαλα των βασανισμένων ή άλεθαν τις σάρκες εκείνων που έπεφταν στη δυσμένεια των σουλτάνων», ο Αβδούλ Χαμίτ ασκούσε τυραννική εξουσία. Ζούσε με τον φόβο της ανατροπής. Γι’ αυτό το παλάτι του ήταν γεμάτο κρυψώνες, παγίδες και… κέρινους σωσίες, ώστε κανείς να μην ξέρει πού βρίσκεται ο πραγματικός σουλτάνος.

Ο Αβδούλ Χαμίτ βασίλεψε στην «πιο επικίνδυνη πόλη της Ευρώπης», την Κωνσταντινούπολη. Νευρασθενικός, μονομανής, καχεκτικός. Μια πιθαμή άντρας με μεγάλη μύτη. Οταν έγινε σουλτάνος, φρόντισε να απαλειφθεί με διαταγή του η λέξη «μύτη» απ’ όλα τα σχολικά εγχειρίδια. Ακόμα και από τα βιβλία της γεωγραφίας. Οι μαρτυρίες λένε πως στην ψυχή του είχε τόση τρικυμία που δυσκολευόσουν να αποφασίσεις αν ήταν ευφυής ή ηλίθιος, λιοντάρι ή κότα, εχέφρων ή τρελός με τη βούλα.

Φρόντιζε να ξεγελά τους πάντες. Παρίστανε τον ετοιμοθάνατο στους εκπροσώπους των ξένων κυβερνήσεων αλλά και στους δικούς του, προκειμένου να αποφεύγει τις συναντήσεις μαζί τους. Το τι πραγματικά σκεφτόταν, άλυτο μυστήριο.

Με τις γυναίκες όμως οι προθέσεις ήταν διαφανείς. Αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία μιας βιεννέζας παντρεμένης κυρίας, η οποία είχε μια «αρπαχτή» με τον (πρίγκιπα τότε) Χαμίτ, κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Βιέννη. Ο πρίγκιπας της έκανε επιθετικό κόρτε. Η αριστοκράτισσα μπορεί να μη θυμάται τη συνομιλία με τον Χαμίτ, θυμάται όμως το δαχτυλίδι που τις χάρισε, όπως και το γεγονός ότι τη στρίμωξε στις ανδρικές τουαλέτες. Εκεί τον ξεπλήρωσε για το διαμάντι, πριν καλά καλά το καταλάβει. Και σημειώνει: «Εγώ όχι μόνο να μην μπορώ να αντιδράσω αλλά να θέλω να ανταποδώσω τη γλύκα και τη θερμότητα της περίπτυξής του. Αλλά και στο κάτω κάτω γιατί να αντιδράσω; Αν κάποιος επέμενε να με ρωτήσει γι’ αυτό, ας πούμε ο άντρας μου, θα του έλεγα χωρίς ντροπές και φιοριτούρες πως μου άρεσε και μάλιστα πολύ».

Αίμα, σεξ, βία και πολιτική. Αυτή είναι η ιστορία του Αβδούλ Χαμίτ, του επονομαζόμενου κόκκινου σουλτάνου.