Το ανάδελφον των ιδιοτροπιών της φυλής μας, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται και η μέχρις αυτοκαταστροφής ασυνεννοησία του μωσαϊκού των πολιτικών μας δυνάμεων, η… στριμμάρα λοιπόν αυτή της πολιτικής μας συμπεριφοράς, εάν υπήρχε τρόπος να παραμερισθεί και να ξεχασθεί, ίσως τότε να άνοιγε ο δρόμος για μια εκ βάθρων αλλαγή της αξιοθρήνητης διεθνούς εικόνας μας, αλλά και για επανάκτηση του εξουθενωμένου διαπραγματευτικού κύρους μας. Το κλασικό, αποτελεσματικό αντίδοτο σε αυτή την αδιέξοδη ασυνεννοησία είναι η σύμπηξη οικουμενικού πολυκομματικού κυβερνητικού μετώπου, δοκιμασμένου επιτυχώς, στη μεταπολεμική πορεία μιας πολλαπλώς τραυματισμένης Ευρώπης των νικητών αλλά και των ηττημένων… Και σε ό,τι αφορά τον χώρο του επίσης σκληρά δοκιμασμένου μείζονος Ελληνισμού, άκρως διδακτικό είναι το παράδειγμα της αδελφής Κύπρου, που απομυθοποίησε το εθνικώς ανάδελφον της πολιτικής ασυνεννοησίας με μια ευρύτατη διακομματική και κοινωνική συναίνεση, αμέσως μετά την εισβολή του Αττίλα και το ατιμωτικό Ιωαννιδικής έμπνευσης πραξικόπημα του Σαμψών. Τότε, κατά προτροπήν του Μακαρίου και προεδρεύοντος του Σπύρου Κυπριανού, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, μαζί τους και οι εργοδοτικοί και εργατικοί φορείς, με τους εκπροσώπους του βιομηχανικού, εμπορικού και τραπεζικού κεφαλαίου, έλαβαν σχεδόν παμψηφεί αποφάσεις για την οικονομική παλινόρθωση μιας ημικατεστραμμένης και διχοτομημένης Κυπριακής Δημοκρατίας και χωρίς τη συνδρομή οιουδήποτε… καλοπροαίρετου ΔΝΤ άνοιξαν τον δρόμο για τη δημιουργία του ισχυρότερου εθνικού νομίσματος στον ευρωμεσογειακό χώρο. Και ας ισχυρίζονται κάποιοι εγχώριοι «εκσυγχρονιστές» ότι η είσοδος της Κύπρου στη ζώνη του ευρώ πέρασε από τον προθάλαμο της Αθήνας…

Επιμερίζοντας εν τάχει τις ευθύνες γι’ αυτό το πολυκομματικό «σκορποχώρι» της 7ης Μαΐου 2012 και δώθε, θα είχαμε να επισημάνουμε στον χώρο του κλυδωνιζόμενου δικομματισμού την ολέθρια επιμονή του Αντ. Σαμαρά για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες· μια επιμονή προς την οποία δεν αντιστάθηκαν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, που εκτίναξε σε απρόσμενα ύψη το πολυσυλλεκτικό και ελάχιστα ομογενοποιημένο ιδεολογικά μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο άλλοτε πτωχός συγγενής της υποβαθμισμένης Πλατείας Κουμουνδούρου χτύπησε, χωρίς να το περιμένει, τζογαδόρικο πολιτικό τζακ-ποτ με αποτέλεσμα, από μωσαϊκό γκρουπούσκουλων περιθωριακής διαμαρτυρίας, όχι μόνο να ξαναζήσει τους πανηγυρισμούς για το δημοσκοπικό «ανεμογκάστρι» του 17% κατά το 2008, αλλά και να βρεθεί τελείως απροετοίμαστος όχι για σχηματισμό «κυβέρνησης της – τω όντι ή κατά δήλωσιν – Αριστεράς», αλλά και για μια σοβαρή έστω ενωμένη και υποδειγματική αξιωματική αντιπολίτευση. Και ενώ ήταν στο χέρι των έστω και ελάχιστων δοκιμασμένων κοινοβουλευτικά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλουν αποφασιστικά στη σύμπηξη οικουμενικού κυβερνητικού μετώπου, προτίμησαν να εκχωρήσουν στον επικοινωνιακά άσχετο και μάλλον ακατάρτιστο Νάρκισσο αμέτρητες, ανεξέλεγκτες και πρακτικώς αντιφάσκουσες πρωτοβουλίες. Ετσι, από υποψήφια κυρίαρχη έκφραση μιας ριζικής επί τα βελτίω πολιτικής αλλαγής, το πολυσυλλεκτικό και ακόρεστο μείγμα πολιτικών τάσεων, μόρφωμα της Κουμουνδούρου, κλάδεψε… σύρριζα κάθε στοιχείο υπευθυνότητας και σοβαρότητας.

Το υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο ακρωτηριασμένο σε ψήφους πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ ίσως να προσδοκά μια «επιστροφή των ασώτων», στελεχών και οπαδών του, που εγγίζουν το 30% της παλαιάς δύναμής του και οι οποίοι, είτε από αγανάκτηση και αναζήτηση αλλαγής είτε και από τον κλασικό ρωμαίικο οπορτουνισμό, φαντάστηκαν, από υστερόβουλο καιροσκοπισμό, ότι μεταναστεύοντας έστω και προσωρινά στο «Ελντοράντο» της Κουμουνδούρου θα ξαναζούσαν τον χρυσούν αιώνα του ρουσφετιού και των αργομισθιών. Για το αντίθετο δεν υπάρχει καμιά ένδειξη μέχρι τώρα.

Μάλιστα, η καλπάζουσα διολίσθηση των συνθημάτων του Ναρκίσσου της Κουμουνδούρου, από την τροτσκιστική «διαρκή επανάσταση» σε αυθόρμητες «δηλώσεις μετανοίας» προς τους εκπροσώπους του G20, φαίνεται να λειτουργεί ως μια ύστατη εγγύηση του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτούς: «Μη βιάζεστε να γυρίσετε. Τα οφίκια μας σας περιμένουν. Η αυτομόλησή σας θα ανταμειφθεί…». Προς όλους αυτούς που μάλλον εξαπατήθηκαν από τα… ταξίματα του Ναρκίσσου, η πρόσφατη σχετικώς περίοδος 1989-1993 πολλά έχει να διδάξει. Και κυρίως τις ρωμαϊκές προγραφές του Σύλλα, από τους πολιτικούς προγόνους του ΣΥΡΙΖΑ και παρά φύσιν πολιτικούς συνεταίρους του Κ. Μητσοτάκη εναντίον και του πιο άσημου οπαδού του ΠΑΣΟΚ σε όλη την ελληνική επικράτεια!

Θα ξεπεράσουν άραγε οι επικεφαλής των δυνάμεων, την επομένη των εκλογών, τα προπατορικά τους πολιτικά αμαρτήματα για να προχωρήσουν στη μοναδική, ίσως, βιώσιμη λύση μιας μακρόπνοης και υπεύθυνης οικουμενικής κυβέρνησης, ή συνεχίζοντας την ασυνεννοησία θα βυθίσουν τον υπέροχο αλλά και πολύπαθο αυτό τόπο στον οριστικό όλεθρο;