Η ψήφιση σκληρών περιοριστικών μέτρων εγκυμονεί κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, η ζωή όμως συνεχίζεται, έστω πιο περιορισμένα. Οι περικοπές φέρνουν συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης και υποβιβασμό του επιπέδου ζωής που είχαμε από χρόνια συνηθίσει, η ενεργοποίηση όμως της οικογενειακής αλληλεγγύης ίσως αντισταθμίσει μέρος των απωλειών. Ωστόσο, ένας φοβερότερος και μονιμότερος κίνδυνος αναδύεται από τη διαφαινόμενη κόπωση της διεθνούς αλληλεγγύης προς τη χώρα. Η διεθνής κοινότητα δεν ανέχεται τη μη τήρηση συμφωνιών και δεσμεύσεων που έχουν προκύψει από διαπραγμάτευση. Επιπλέον, αξιοπρέπεια σημαίνει, μεταξύ άλλων, η εξόφληση δανείων που έχουν νόμιμα συναφθεί. Αποφυγή πληρωμής με τη δήθεν δικαιολογία της τοκογλυφίας δεν γίνεται δεκτή, αφού κανείς δεν ανάγκασε τον υπόχρεο να ζητήσει το δάνειο. Για την τοπική κουλτούρα, όμως, η συνεπής τήρηση συμφωνιών δεν ανήκει στα αυτονόητα. Ετσι, μπορεί η διεθνής προθυμία, περισσότερο των κυβερνήσεων και λιγότερο των λαών, να φέρνει αποτελέσματα, αλλά η θετική προοπτική γίνεται αμφίβολη όταν η έμπρακτη υποστήριξη της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια ερμηνεύεται σαν εκβιασμός και η πρωτοφανής περικοπή του χρέους σαν αναφαίρετο ελληνικό δικαίωμα.

Αν λοιπόν οι πολιτικοί και η κοινωνία επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα, τότε επιβεβαιώνεται η εντύπωση μιας δραματικής ελληνικής αναξιοπιστίας και χάνεται η όποια καλή εικόνα έχει απομείνει στον έξω κόσμο.

Ο Κίμων Χατζημπίρος είναι καθηγητής στο ΕΜΠ

Τελευταία Νέα