Μοιάζει με εκείνη τη μυθιστορηματική «ειρωνεία της μοίρας» η ύστατη στιγμή του Θόδωρου Αγγελόπουλου πάνω στην άσφαλτο. Σαν να κονταροχτυπήθηκε με την εποχή του σε εκείνο το κλάσμα δευτερολέπτου. Και αλίμονο, έμελλε αυτή η εποχή να αξιώσει τον θρίαμβό της με την παρουσία και κυριαρχία του απόλυτου συμβόλου της, της τηλεοπτικής κάμερας, στις ύστατες στιγμές του αποχωρισμού. Κανείς δεν γλίτωσε – πώς θα μπορούσε; – από τις τηλεοπερέτες που παριστάνουν τη δήθεν εκπλήρωση χρέους προς τον μεγάλο Ελληνα. Μια παρόμοια είδαμε να αναμεταδίδεται με το τελετουργικό τής «απευθείας» μετάδοσης, αυτή τη συγκλονιστική τεχνολογία της απόλυτης ταχύτητας και της ισοπεδωτικής προχειρότητας, από την εκπομπή «Μίλα» του Star.

Ας όψεται και η ώρα της κηδείας που βόλευε. Ετσι στήθηκε γρήγορα το σύνηθες θέαμα, με τις κάμερες να κάνουν κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς και λοιπούς δικούς τους γνώριμους, να αναζητούν πρόθυμους για δηλώσεις και φυσικά να ζουμάρουν προσεκτικά στις κορδέλες των στεφανιών, όπως επιβάλλουν οι κανόνες της ικανοποίησης της περιέργειας του φιλοθεάμονος, μεταξύ των οποίων φυσικά φιγουράριζε και εκείνο του Star. Κλείσαμε τον ήχο. Γιατί η εκτέλεση αυτού του τυπικού τηλεοπτικού τελετουργικού από την έμπειρη κ. Στεφανίδου μάς φαινόταν αίφνης, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σαν θλιβερό σχιζοφρενικό επεισόδιο ενός τόπου που πληρώνει άγρια τη διαιώνιση της σύγχυσής του, τη βίαιη πολτοποίηση από την τηλεοπτική φαντασμαγορία του τρόπου του να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Αυτόν τον τρόπο της «άλλης Ελλάδας», της οποίας υπήρξε επίμονος συντηρητής ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Αν θέλαμε με μια φράση και μόνο να αποδώσουμε την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ του λόγου με τον οποίο «μιλούσε» για τον κόσμο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και αυτής της τηλεόρασης, που – δεν είναι μυστικό – θεωρούσε το έργο του «εχθρικό» προς την ίδια, θεωρούμε ιδανική εκείνη του Μίλαν Κούντερα: «Βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης και ταχύτητα ο ρυθμός της μη ικανοποίησης και της λήθης».

Γι’ αυτό και δεν ξέρουμε τι άλλο νόημα πλην του καθαρώς κουτσομπολίστικου μπορεί να είχε ένα τέτοιο, τυπικό, τηλεοπτικό κηδευτικό τελετουργικό, για το κοινό μιας εκπομπής που είναι μάλλον απίθανο να είχε γνωρίσει – και κατανοήσει – το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπως και η πενταμελής ομάδα των κυριών που την κοσμεί, αναλύοντας καθημερινώς θέματα περί της σημασίας του σημείου G στον γυναικείο οργασμό ή του ελευθέρως «αερίζεσθαι» μπροστά στον σύντροφό σας.

Ας είναι. Τέτοιες μάχες στον κόσμο που ζούμε είναι άνισες. Ισως δεν πρόκειται καν για μάχη. Στο κάτω κάτω ο κόσμος της τηλεόρασης πληρώνει ήδη την ταχύτητα της λησμονιάς. Γιατί μόνο η «ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» – αν θέλει να σωθεί – και αυτή μένει πάντα αποτυπωμένη στο τέλειο πλάνο.

Τελευταία Νέα