Από το 1921 έως το 1932, στις ΗΠΑ κυβερνά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Ομως το 1929 ξεσπά μία πρωτοφανής οικονομική κρίση και ο λαός στρέφεται προς το Δημοκρατικό Κόμμα. Το 1932 εκλέγεται πρόεδρος ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος Φραγκλίνος Ρούζβελτ που εξοπλίζεται με ευρύτατες αρμοδιότητες για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Και το 1936 ξανακέρδισε τις εκλογές, όπως και το 1940. Οι Ιάπωνες με αιφνιδιαστική επίθεση το 1941, χωρίς την κήρυξη πολέμου, στον ναύσταθμο του Περλ Χάρμπορ προξένησαν μεγάλες ζημιές στον αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού. Αυτό δε είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κανένας, όμως, δεν ζήτησε την παραίτηση του προέδρου Φ. Ρούζβελτ, ως υπαιτίου της καταστροφής. Η ευθύνη καταλογίσθηκε στη στρατιωτική ηγεσία. Ο Ρούζβελτ, της μεγαλύτερης δύναμης στον κόσμο, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο εναντίον του φασισμού. Και κερδίζει για τέταρτη συνεχή τετραετία τις προεδρικές εκλογές του 1944. Οι δε δύο προεδρικές τετραετίες μέχρι τότε μόνο εθιμικά ήταν καθιερωμένες. […]

Το Δημοκρατικό Κόμμα κυβέρνησε επί 20 συνεχή χρόνια, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία την οικονομική κρίση του 1929 και του φασισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δε Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επέδειξε μια άριστη πολιτική και πατριωτική στάση συμπαράστασης στην εκτελεστική εξουσία των Φ. Ρούζβελτ και Χ. Τρούμαν μέσα από το Κογκρέσο με αίσθημα ευθύνης και οξυδερκούς πολιτικής. Και αυτό επιβραβεύθηκε με την εκλογή προέδρου του Ρεπουμπλικανού στρατηγού Ντουάιτ Αϊζενχάουερ το 1952 και την επανεκλογή του το 1956.

Αντίθετα η Ελλάδα […] κατά τον 20ό αιώνα δεν απέφυγε δύο δικτατορίες, του Μεταξά και της χούντας, και διαχρονικά τις αλλαγές ταμπέλας τέσσερις φορές για «τα μάτια του κόσμου» των δύο μεγάλων παρατάξεων, αλλά και των περιφερειακών μικρών κομμάτων για να εμφανίζονται εκάστοτε στον ελληνικό λαό ανανεωμένα και προοδευτικά στο πνεύμα υποτίθεται των κοινωνικών εξελίξεων. Δημοκρατικοί: Κόμμα Φιλελευθέρων, ΕΠΕΚ, Ενωση Κέντρου και ΠΑΣΟΚ. Συντηρητικοί: Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ και Νέα Δημοκρατία.

Το ερώτημα είναι απλό και κρίσιμο: γιατί στην Ελλάδα σε έναν αιώνα τα κόμματα άλλαξαν ταμπέλα τέσσερις φορές ενώ στην Αμερική δεν άλλαξαν ταμπέλα για δύο αιώνες; Γιατί εκεί τα κόμματα δεν φθείρονται; Και ο λόγος είναι απλός, γιατί τα κόμματα είναι μόνο διοικητικοί μηχανισμοί και τα προγράμματα εκπορεύονται από τους υποψηφίους προέδρους, γερουσιαστές και βουλευτές που διαμορφώνουν τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Οι δε γερουσιαστές και βουλευτές για να υπουργοποιηθούν παραιτούνται. Και επίσης για την ισορροπία των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας παραδοσιακά ο αμερικανός ψηφοφόρος συνήθως ψηφίζει αντίθετα.

Ο Γεράσιμος Π. Καζάνας είναι οικονομολόγος.

Τελευταία Νέα