Οι ιστορίες του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι αλλόκοτες, όμως δεν μιλούν για πράγματα αφύσικα ή εξωπραγματικά. Μιλούν για την πίσω όψη της πραγματικότητας που δεν είναι χειροπιαστή και συνομιλούν με τον έλληνα μετρ του παράδοξου, τον Ε. Χ. Γονατά. Εδώ και έξι χρόνια, ωστόσο, ο Χατζηγιαννίδης άρχισε να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του θεάτρου παράλληλα με τη γλώσσα της πεζογραφίας. «Ολες οι ιστορίες μου», εξηγεί «γεννιούνται από τους ίδιους προβληματισμούς. Από εκεί και πέρα, κάθε ιδέα υπαγορεύει κατά κάποιον τρόπο και τη μορφή που της ταιριάζει καλύτερα. Η θεατρική μορφή πάντως προσφέρει περισσότερες χαρές καθώς το έργο (ανα)πλάθεται από τους διάφορους καλλιτέχνες, οπότε «ανοίγει» παίρνοντας κι άλλες διαστάσεις».

Στον «Αέρα», που διαβάζεται σαν ψυχολογικό θρίλερ, οι ηρωίδες προσπαθούν να μιλήσουν με ειλικρίνεια μεταξύ τους, όμως δεν είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Πράγματι, σχολιάζει ο συγγραφές. «Ακόμα κι όταν κάποιος έχει την πρόθεση να εκφράσει τον αυθεντικό εαυτό του, πάντα στον αποδέκτη φτάνει μια εικόνα αλλοιωμένη λόγω π.χ. της χροιάς της φωνής του, λόγω των προσδοκιών του συνομιλητή του κ.ο.κ. Είναι αμφίβολο λοιπόν αν το αυθεντικό μπορεί να εκφραστεί αυθεντικά. Η γνώμη μου είναι πως δεν υπάρχει απόλυτα αυθεντική έκφραση. Ωστόσο ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα, η αγωνία να εκφράσουμε την αλήθεια μας, εφόσον υπάρχει, είναι ιερή. Γι’ αυτό και στον «Αέρα» αφήνω ανοικτή μια πιθανότητα να βελτιωθεί στο μέλλον η επικοινωνία των δύο αδελφών…»

Το παράδοξο είναι ότι ο Χατζηγιαννίδης δουλεύει μεν με τις λέξεις, αλλά ταυτόχρονα μάς προειδοποιεί να μην τους έχουμε εμπιστοσύνη, κάτι που επιβεβαιώνεται στη σημερινή πολιτική συγκυρία».

«Είμαστε καταδικασμένοι οι άνθρωποι να ζούμε σε μεγάλο βαθμό μέσα στην ασυνεννοησία», σχολιάζει. «Οταν δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ή όταν δεν αρθρώνονται καν οι σκέψεις μας, διαμορφώνεται μια εναλλακτική πραγματικότητα, ένα σύμπαν εχθρικό μεταξύ μας διότι όλα διογκώνονται. Αλλά κι όταν επιστρατεύουμε τις λέξεις για να επικοινωνήσουμε, ποτέ δεν έχουμε στο μυαλό μας την ίδια ακριβώς έννοια. Αρα ποτέ δεν βρίσκουμε την απόλυτη κατανόηση…»