Το καινούργιο βιβλίο του Παμούκ είναι μια συλλογή άρθρων από τις ομιλίες του στο Χάρβαρντ, που τιτλοφορείται «Ο αγνός

και ο ευαίσθητος μυθιστοριογράφος» και μιλά για τους δύο τύπους συγγραφέων, τον εμπειρικό που γράφει αυθόρμητα, σαν να τον οδηγεί χέρι θεϊκό ακούγοντας την έμπνευσή του και τον στοχαστικό που βασανίζεται αναζητώντας και τον κατάλληλο τρόπο γραφής. «Το ζητούμενο για μένα είναι να είσαι ταυτόχρονα και τα δύο: ποιητικός και εγκεφαλικός» σχολιάζει ο Παμούκ σε συνέντευξή του στον Χουάν Πάμπλο Μπερτάτσα. Η αγωνία για την τέχνη του είναι κάτι που τον στοιχειώνει από τα νιάτα του. Στον «Τζεβντέτ Μπέη» ο νεότερος πρωταγωνιστής του, ο Αχμέτ, αναρωτιέται για ποιον ζωγραφίζει, σε τι χρησιμεύουν οι πίνακές του και κυρίως εάν η τέχνη εν γένει μπορεί να επηρεάσει τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Η απάντηση δεν είναι εύκολη. «Η τέχνη», απαντά ο Αχμέτ, «είναι μια μορφή γνώσης», άρα ως τέτοια επηρεάζει την κοινωνία. Αλλά τότε μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα: «Πώς θα φτάσει αυτή η γνώση σ’ αυτόν που πρέπει να μάθει;».

Τελευταία Νέα