Είναι σχεδόν αυτονόητο για τον περισσότερο κόσμο: δύο φωνές που έχουν σφραγίσει το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 40 χρόνων, μαζί στην ίδια παράσταση. Γιατί όχι; Αλλωστε, έχουν και παρελθόν (το ’78 ήταν πρώτη φορά μαζί σε πρόγραμμα του Ζυγού).

Η ερώτηση όμως στριφογυρίζει μέσα μου και τα… μασάω. «Πες το», μου λέει η Χάρις Αλεξίου. «Θες να ρωτήσεις πώς τα βρίσκουμε και δεν τσακωνόμαστε;».

Για το καλλιτεχνικό κύκλωμα είναι υπεράνω συζητήσεων αυτού του είδους οι ερωτήσεις. Μοιάζουν περιττές. Δύο φωνές σύμβολα είναι σχεδόν αδύνατο να μην περάσουν από τα σαράντα κύματα προκειμένου να βρουν τις ισορροπίες τους μέσα σε ένα κοινό πρόγραμμα, να έχει η καθεμιά τον χώρο της, τον τρόπο της, τις… αβαρίες της, ακόμα και την ορχήστρα της. Είναι όλοι αυτοί οι «άγραφοι κανόνες» των ενδοοικογενειακών σχέσεων, οι υπόγειοι ανταγωνισμοί, τα μισοειπωμένα λόγια. Ισως γι’ αυτό είναι τόσο σπάνιες τέτοιες συνεργασίες.

Η Αλεξίου, όμως με προλαβαίνει: «Κοίτα. Κατ’ αρχάς είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάνω τόσο λίγα σόλο. Το ίδιο και η Δήμητρα. Γιατί είμαστε σε όλο το πρόγραμμα μαζί πάνω στη σκηνή. Αυτό χρειάζεται ουσιαστική συνεργασία».

Και συμπληρώνει: «Μεγαλώσαμε πια. Είμαστε άλλοι άνθρωποι. Εχουμε λιγότερες αγωνίες, μεγάλη εκτίμηση η μια για τη διαδρομή της άλλης, είμαστε και χορτασμένες πια και από το κοινό Γι’ αυτό και πιο ήσυχες εσωτερικά. Αλλωστε, είναι τόσο δυνατό και το παρελθόν μας».

«Δεν υπάρχουν αυτά μεταξύ μας», θα πει σε λίγο η Δήμητρα Γαλάνη. «Είμαστε οικογένεια. Αυτό που προσπαθήσαμε είναι να ξεδιπλώσουμε ένα κορδόνι από τα πρώτα μας τραγούδια μέχρι σήμερα. Σαν ένα σκάλισμα μνήμης που είναι και απαραίτητο στις μέρες μας. Αυτό που βγαίνει μέσα από τα ρεπερτόρια είναι και η κλίμακά μας».

Τελευταία Νέα