Ο Γουίλι Μιλέρ γεννιέται στην Αμιέν το 1970 από εβραίο πατέρα και μεγαλώνει αποκομμένος από κάθε κοινωνικό ιστό. Καταφεύγει στο Παρίσι, άνεργος και περιπλανώμενος, ώσπου συναντάει τον Ντομινίκ Ροσί και κοντά του, εκτός από τον έρωτα, βρίσκει και ένα πρόσφορο χώρο για να δοκιμάσει τις αντιφατικές και ρευστές του ιδέες. Ο αριστεριστής Ντομινίκ Ροσί, γιος γιατρού με καταγωγή από την Κορσική, μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Ο κύκλος του στο Παρίσι αποτελείται από διανοούμενους, κάνει παρέα με γκέι ακτιβιστές και θεωρητικούς, παρακολουθεί μαθήματα του Φουκό, βγαίνει στα μπαρ με τον Τζίμι Σόμερβιλ. Η δημοσιογράφος Ελιζαμπέτ Λεβαλουά είναι κόρη καλής οικογενείας, με πατέρα εκδότη. Μέντοράς της ο Ζαν-Μισέλ Λεμποβίτς, διανοούμενος και αριστεριστής την εποχή που υποχωρούσε ο Αλτουσέρ. Ο Λεμποβίτς δίδαξε στις ΗΠΑ και στην επιστροφή του δηλώνει απλά Αριστερός για να καταλήξει ένας νεοσυντηρητικός. Διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με την Ελιζαμπέτ. Η Ελιζαμπέτ πρώτη θα γνωρίσει τον Γουίλι και μέσω αυτής θα γνωριστούν με τον Ντομινίκ.

Παρίσι, δεκαετία του ’80. Εύκολο χρήμα, χρηματιστήριο, αποθέωση του life style, μουσική house, θανατερή επιδρομή του AIDS. Η μεγάλη γιορτή που είχε στηθεί, έχοντας ξεφύγει από τις επιταγές του ’68, δημιουργεί καινούργια πεδία αλλά με σαθρά στηρίγματα. Κάθε ήρωας του βιβλίου εκπροσωπεί μία ξεχωριστή στάση ζωής. Ο Γουίλι, ένας μετα-punk, παρανοϊκός και ψυχωτικός χαρακτήρας, έχει ξαμολήσει επίθεση στο κατεστημένο, προκαλώντας με το ύφος και το ντύσιμό του αλλά και τις πεποιθήσεις του στις πρακτικές του έρωτα πρεσβεύοντας τη μη χρήση του προφυλακτικού. Γι’ αυτόν το AIDS είναι μέρος της ζωής και του συνόλου, είναι πολιτικό το ζήτημα. Διατηρώντας σχέση με τον Ντομινίκ θα δουλέψει κοντά του στο περιοδικό, όμως σύντομα θα έρθει σε ρήξη μαζί του και με το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ομοφυλοφίλων που τώρα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον την προκατάληψη των ομοφοβικών αλλά και όσων γκέι τάσσονται κατά της προφύλαξης.

Ο Ντομινίκ, φίλος του Λεμποβίτς, πολύ νωρίς αποστασιοποιείται από τις επικίνδυνες σεξουαλικές πρακτικές φθάνοντας στο σημείο να θεωρεί αρνητική την «αλήθεια» μιας μειονότητας. Αργότερα ο Λεμποβίτς επιτίθεται κατά του Ντομινίκ και της νεωτερικότητας, γράφοντας ένα βιβλίο για την παρακμή αλλά και για την αγάπη. Οι θεωρητικές διενέξεις ανάμεσα στην τριάδα οδηγούν σε μηνύσεις, αποχωρήσεις από περιοδικά και ακτιβιστικές οργανώσεις, παρεμβάσεις σε συνέδρια, επεισοδιακές εμφανίσεις στην τηλεόραση και φυσικά αλλαγή στρατοπέδων. Η στάση του Λεμποβίτς γίνεται γνωστή μέσα από ένα άρθρο: «Το να ανήκεις στην Αριστερά σήμερα, σημαίνει να έρχεσαι σε ρήξη με την Αριστερά και το πλειοψηφικό της πνεύμα». Οπότε να μπορείς και να υποστηρίζεις τον τότε πρωθυπουργό της Δεξιάς…

Ντομινίκ και Λεμποβίτς αρχίζουν να στρέφονται κατά των μειονοτήτων που «είχαν συμπεριφορά πλειοψηφίας». Ο μόνος ακάθεκτος στην πορεία του είναι ο Γουίλι που εκδίδει και βιβλίο με τίτλο «Μεγαλομανιακός Πανικός και Τρέλα Μ». Γίνεται διάσημος για λίγους μήνες ώσπου να ξεχαστεί στην αυτοκαταστροφική του πορεία προς την αρρώστια που θεωρούσε ευλογία, οργανώνοντας πάρτι με οροθετικούς για επίδοξους φορείς που λαχταρούσαν να εμπλακούν στην «ρώσικη ρουλέτα» του έρωτα και του θανάτου, απαγγέλλοντας τσιτάτα από τον Μπατάιγ όπου «ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα». Γιατί η απαγόρευση της ηδονής είναι ένα καθαρό πολιτικό θέμα. Μεγάλο όπλο του Γουίλι είναι το μίσος εναντίον όλων, ένα δημιουργικό μίσος που δεν κρυβόταν και αποτελούσε την πιο πιστή πλευρά του εαυτού του. Ο Ντομινίκ τον κατηγορεί δημοσίως ότι υπέθαλπε έναν ναζί στη σκέψη του και επιστρέφει με καινούργιο θέμα: «Ο αντισημιτισμός, η νέα υπόθεση της Αριστεράς».

Και η Ελιζαμπέτ; Βρίσκεται πίσω από όλους καθώς αυτή είναι η αφηγήτρια. Βάζοντας μια γυναίκα-δημοσιογράφο στη θέση του αφηγητή ο Τριστάν Γκαρσιά πετυχαίνει μια συγκροτημένη αφήγηση, παρά τη συναισθηματική εμπλοκή της Ελιζαμπέτ με όλους και ειδικά με τον Γουίλι, που στο δεύτερο βιβλίο του επιτίθεται προσωπικά στην ίδια. Η Ελιζαμπέτ προσπαθεί να εκλογικεύσει τις διενέξεις και τις συμπεριφορές τους, κι ας προδίδεται κάθε φορά από τον καθένα και ειδικά από τον Λεμποβίτς που τη χωρίζει οριστικά επιστρέφοντας στη γυναίκα του. Η Ελιζαμπέτ ωστόσο πιστεύει στη συντροφικότητα και το αποδεικνύει στο τέλος, όταν προσφεύγει στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο Γουίλι σε κατάσταση ζωντανής αποσύνθεσης.