Με τα διηγήματά της η Ιωάννα Καρυστιάνη διασταυρώνεται με τα «Παιδιά του Κάιν», το πρόσφατο μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Και οι δύο αναφέρονται στη σημερινή υπαρξιακή κρίση της ελληνικής κοινωνίας. Και αναζητούν τις αιτίες της στο τσουνάμι της ευημερίας και της απότομης ανάπτυξης που σαγήνευσε όχι μόνο τους στερημένους αλλά και τους «προβληματισμένους». Οπως και τους δύο συγγραφείς, που δεν έμειναν αλώβητοι… αλλά αυτό δεν το θίγουν. Ο Παναγιωτόπουλος εστιάζει στους λίγους, στους αλλοτινούς κουλτουριάρηδες που υπέκυψαν στη θρησκεία της εύκολης επιτυχίας χαραμίζοντας τις δυνατότητές τους να κάνουν κάτι ουσιαστικό. Η Καρυστιάνη εστιάζει κυρίως στους πολλούς που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να γίνεται αξιοπρεπές, άγγιξαν ξώφαλτσα τα μικρά τους όνειρα και (ξ)έχασαν τους άλλους. Από αυτή την άποψη τα δυο βιβλία είναι συμπληρωματικά και δίνουν μια πικρή εικόνα μιας άρρωστης κοινωνίας που έβγαλε με τα χέρια της τα μάτια της. Ο Παναγιωτόπουλος, πιο κυνικός, δεν βλέπει διεξόδους άλλες παρά τον αναστοχασμό. Η Καρυστιάνη, παλιά αριστερή, βλέπει μια μικρή φλόγα μέσα στον άνθρωπο και πιστεύει στη δυνατότητά του να αλλάζει τη μοίρα του. Μάλλον έτσι πρέπει να συμβαίνει.