Ωμό, ψητό, το «κρέας» στην τηλεαρένα δεν έχει σημασία, αρκεί να ανοίξει τη μουδιασμένη όρεξη στο κουτσομπολίστικο σύμπαν ώστε να στρέψει εκ νέου το ενδιαφέρον του σε μια αλλοτινή δόξα της γκλαμουροξενυχτάδικης πίστας και του προκλητικού, πολυφωτογραφημένου λαϊφστάιλ στο οποίο κυριάρχησε επί δυο τουλάχιστον δεκαετίες. Ακαιρη αμερικανιά το ριάλιτι της Αννας Βίσση (φωτογραφία αριστερά) στον Alpha, που πρωτίστως αποθεώνει τη ναρκισσιστική προσωπικότητα μιας γυναίκας που έζησε δόξα και χειροκρότημα και μοιάζει να έχει χάσει τον μπούσουλα. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από το ταλέντο της φωνής της, το οποίο είναι αδιαμφισβήτητο πλην παραγκωνισμένο και από την ίδια, σαν να αποτελεί αξεσουάρ της βιομηχανικής εικόνας που όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησε. Γιατί έχει πει σπουδαία τραγούδια η Αννα Βίσση, πολύ λιγότερα από αυτά που άξιζε η φωνή της, αλλά πολύ σημαντικότερα από τη ζωή της, που τέτοιες εποχές δεν ενδιαφέρει παρά μόνο για στιγμιαία κανιβαλική κατανάλωση. Εχει γίνει μόδα στην Αμερική, διάφορες διασημότητες να προσφέρουν τα μύχια της ψυχής και της ζωής τους για λίγα ψίχουλα προσοχής ενός κοινού με βουλιμικά ανακλαστικά, με άλλοθι τάχα ότι «δείχνουν την αλήθεια τους». Μπροστά στην κάμερα καμιά αλήθεια δεν υπάρχει, γιατί δεν αντέχει. Υπάρχει μόνο ο αγχωτικός ναρκισσισμός προσωπικοτήτων που έχουν εθιστεί στη θέρμη των προβολέων και γαντζώνονται από αυτήν καθηλωμένες σε μια φαντασίωση για τον εαυτό τους. Και είναι κρίμα που ένα ταλέντο επιλέγει την καθήλωσή του σε μια ψευδοεικόνα από τη δημιουργία και την εξέλιξη.

Τελευταία Νέα