Στη διόλου σπάνια περίπτωση να εμπίπτουν και οι δύο σύζυγοι στο μέτρο της εφεδρείας, ενδέχεται, λέει, να αποφασίζουν μεταξύ τους για το ποιος θα μείνει στη δουλειά και ποια θα κάτσει σπίτι. Κάπως έτσι λύνονται τα οικογενειακά θέματα κι όχι αλλιώς, σε περιόδους κρίσης αλλά και φαινομενικής οικονομικής νηνεμίας.

Και η ηθική της εργασίας και της κοινωνικοποίησης των γυναικών; Το δικαίωμά τους στην οικονομική ανεξαρτησία και την αυτοπραγμάτωση; Η «επιδοτούμενη» συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή μέσω των ποσοστώσεων; Ας βγάλουν τον σκασμό τα επιχειρήματα που έχω εδώ κάτω από τη γλώσσα μου. Και να είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω σε καιρούς ευεπίφορους, κάτι μου λέει ότι εδώ θα γίνει το βατερλώ τους. Τα κουκιά είναι δυστυχώς μετρημένα προ πολλού. Η επίσημη καταμέτρηση άρχισε τη δεκαετία του 1930, τότε που το Κραχ έστειλε τις Αμερικανίδες σπίτια τους μέχρι να έλθει ο ανδροφάγος Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και να τις βγάλει ξανά στο κουρμπέτι.

Κι αν αποδειχτεί ότι ανάμεσα στην επαναληπτικότητα της δημοσιοϋπαλληλικής δουλειάς οι γυναίκες προτιμάμε τον τυφλοσούρτη της σπανακόπιτας, φύλλο πάνω – φύλλο κάτω και στη μέση γέμιση; Κι αν η ανορεξία των γυναικών για τα κοινά επισφραγιστεί από την «οικειοθελή» τους παραίτηση υπέρ του συζύγου; Κλείνω τα μάτια αλλά το βλέπω να ‘ρχεται. Μακάρι να το δουν μάτια πιο ανοιχτά από τα δικά μου: η Γενική Γραμματεία Ισότητας, φέρ’ ειπείν, ή ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός εν ανάγκη.

Τελευταία Νέα