… Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;

– Σημάδια για τον δρόμο μου.

– Φοβάστε μη χαθείτε;

– Φοβάμαι μην ξεχάσω.

(Σπύρος Αραβανής) Τέσσερις γοργόνες μπαρουτοκαπνισμένες κρατούν σφιχτά τη σιδερένια ματαιότητα. Περίτεχνες και ανίδεες. Εφ΄ ω ετάχθησαν. Εκείνος; Κι εκείνος εφ΄ ω ετάχθη, μπήκε στη φωτιά και στον καπνό αλλά, όχι, τόσο μαύρο, δεν το αντέχει. Κλαίει; Ξαποσταίνει; Λυγισμένοι ώμοι από το βάρος της θέας, της μυρωδιάς, των βογκητών, από την κλαγγή του μίσους. Σαν πολεμιστής με χρυσή περικεφαλαία κλίνει ευλαβικά το κεφάλι στο πεδίο της μάχης που δόθηκε με λάθος τρόπο για λάθος τρόπαια. Ησυχα και σιωπηλά το τζάμι αντιφεγγίζει τον δρόμο που έφερε τους δήμιους. Ποιοι είναι τελικά οι εχθροί; Εκείνη; Ενα κόκκινο σημάδι στην απέναντι όχθη, σάρκινη σημαία σε αιώνια υποστολή. Το κορμί σε στάση εμβρύου, ασυνείδητη κίνηση επιστροφής στο επέκεινα και προστασίας αυτού που δεν θα κρατήσουν ποτέ τα μαυρισμένα χέρια. Πώς είναι να πεθαίνεις στην άκρη ενός κόσμου που δεν θα γνωρίσεις ποτέ; Το είπαν «θυσία». Πώς τόλμησαν; Καμία νίκη δεν αξίζει αν πρέπει να αφανιστούν δυο ωχρά γοβάκια. Καμία.

Η Μαρία Χούκλη είναι δημοσιογράφος