«Θυµάµαι µόνο το µπράβο του Ταραντίνο»

Σαν µέσα σε όνειρο παρέλαβε το βραβείο Volpi για την ερµηνεία της στην ταινία «Αttenberg» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγκάρη η 26χρονη γαλλίδα ηθοποιός – που ζει και εργάζεται και στην Ελλάδα – Αριάν Λαµπέντ. «Ούτε θυµάµαι ποιος µου έδωσε το βραβείο», λέει στα «ΝΕΑ» (ο Γκαµπριέλε Σαλβατόρες του «Μediterraneo» ήταν…)

Η Αριάν Λαµπέντ, η 26χρονη Γαλλίδα, έφυγε από την 67η Μόστρα µε το βραβείο Volpi καλύτερης ερµηνείας για την ελληνική παραγωγή «Αttenberg» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγκάρη. Εξω πάµε καλά.

Μέσα, από το κακό στο χειρότερο!

Η τηλεφωνική συνοµιλία έγινε χτες το πρωί λίγο πριν αναχωρήσουν τα δυο κορίτσια από το Λίντο της Βενετίας. Η Λαµπέντ για την Αθήνα. «Επιστρέφω, γιατί αµέσως αρχίζω γυρίσµατα για τις «Αλπεις», την ταινία του Γιώργου Λάνθιµου».

Ποιος σου έδωσε το βραβείο στην τελετή;

(η φωνή της ταραγµένη, ασθµαίνουσα, σαν να τρέχει) «Δεν θυµάµαι. Ηταν σαν όνειρο. Το µόνο που θυµάµαι είναι το “µπράβο” του Ταραντίνο (του προέδρου της Κριτικής Επιτροπής). Πάντως το βραβείο δεν είναι εντελώς δικό µου».

Τι εννοείς;

(εξακολουθεί να ακούγεται ταραγµένη, κάποια στιγµή φοβήθηκα µην πάθει… ανακοπή) «Το είπε και ο Ταραντίνο. Η Επιτροπή ήθελε να δώσει κάτι στην ταινία της Αθηνάς. Τους άρεσε πολύ».

Επεσε όµως πάνω στα θηρία. Και ιδιαιτέρως στην κολλητή σχέση του Ταραντίνο µε τη Σοφία Κόπολα.

«Πάντως το βραβείο είναι για ολόκληρη την ταινία και κυρίως για την Αθηνά».

Κι εσύ, Γαλλίδα;

(τα ελληνικά της µε γοητευτική, σπασµένη γαλλική προφορά χωρίς ίχνος προσποίησης) «Εντελώς. Γεννήθηκα όµως στην Αθήνα».

Ο πατέρας της µαθηµατικός στο Γαλλικό σχολείο. Η Αριάν περνάει τα πρώτα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα. «Τα καλύτερα παιδικά µου χρόνια». Ο πατέρας µετακινείται στη Γερµανία και ύστερα στη Γαλλία. «Οµως ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ηταν όνειρο για µένα».

Και το κατάφερε. Πριν από δύο χρόνια µε µια θεατρική οµάδα και την Αργυρώ Χιώτη. Παίζει «Φάουστ» στο Εθνικό Θέατρο κι έτσι γνωρίζεται µε την Αθηνά που έψαχνε πρωταγωνίστρια για το «Αttenberg».

Το «Αttenberg» αναφέρεται στην αµερικανίδα συγγραφέα Τζέιµι Ατενµπεργκ;

«Οχι, είναι µικρή παραλλαγή στο όνοµα του σερ Ντέιβιντ Ατένµπορο που ασχολήθηκε µε τη Φυσική Ιστορία και έκανε ντοκιµαντέρ για τον κόσµο των ζώων».

Μου ήρθε να τη ρωτήσω αν πράγµατι – όπως λέει η ηρωίδα στην ταινία – «το ανδρικό σπέρµα έχει γεύση πικραµύγδαλου» και αν τα γλωσσόφιλα µε τα κορίτσια τής προκαλούν αηδία, αλλά εγκατέλειψα. Η σεµνότητά της και η αυθεντική ταραχή που έβγαινε από τα σπλάγχνα της µ’ έκαναν να διαγράψω κάθε σκανδαλοθηρική σκέψη. Τι άθλιοι εµείς της δηµοσιογραφικής φυλής. Αριάν, από τα βάθη της καρδιάς µου merci beaucoup!

Θρίαµβος για τη µικροσκοπική Ελλαδίτσα

Εδώ που τα λέµε και αν το καλοσκεφτείς, κάτω απ’ αυτές τις σκληρές ανταγωνιστικές σχέσεις µε τέτοια θηρία, το βραβείο για τη µικροσκοπική Ελλαδίτσα είναι θρίαµβος. Η Αθηνά και η Λαµπέντ, δύο άγνωστα στον παγκόσµιο κινηµατογραφικό πλανήτη κορίτσια, να ξεφεύγουν από τα σαγόνια του καρχαρία. Προσέξτε. Από τη µια η Κόπολα. Η κολλητή του Ταραντίνο. Ηis best friend.

Από την άλλη οι Ταλιµπάν στο αριστούργηµα – όπως λένε – του 72χρονου Πολωνού Γέρζι Σκολιµόφσκι «Εssential killing», αµερικανικής παραγωγής, µε δύο βραβεία παρακαλώ, ανάµεσά τους και της ανδρικής ερµηνείας για τον Αµερικανό Βίνσεντ Γκάλο. Και τέλος, στο βάθος, ο έτερος φίλος του Ταραντίνο, ο Ισπανός Αλεξ ντε λα Ινγκλέσιας µε το «Βallada triste de trompeta» (Μελαγχολική µπαλάντα για τροµπέτα). Κι αυτός µε δύο, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Καταλάβατε; Ε, λοιπόν η Ελλάδα ένα µικρούτσικο δίπλα στα µεγάλα λιοντάρια. Απίστευτο!

Πρόλαβα την Τσαγκάρη την ώρα που µάζευε τα µπογαλάκια της να πετάξει από Βενετία για Τορόντο. Ακόµα µεγαλύτερο φεστιβάλ. Βig, very big. Η ακτινοβολία του απλώνεται σε ολόκληρη την αγορά της Αµερικής. Οι πωλήσεις της ταινίας της πάνε µια χαρά. Γιατί η Μax Factor, η εταιρεία που έχει αναλάβει την παγκόσµια διακίνηση του «Αttenberg» είναι η ίδια που διαχειρίζεται ονόµατα όπως του Χάνεκε, του Καουρισµάκι, του Βέντερς. Εποµένως µε τον αέρα της Βενετίας έχει κάθε λόγο να ελπίζει για ακόµα καλύτερες µέρες. Η Αθηνά θα επιστρέψει για την παραγωγή του Λάνθιµου κι αυτή. Μια παρέα δηλαδή. Ετσι συµβαίνει στην αυθεντική καλλιτεχνική ζωή.

«Σκέψου», µού λέει η Αθηνά Τσαγκάρη µε σεµνότητα και µε τόνο καθόλου καταγγελτικό, «ο Γιώργος Λάνθιµος µε τόσα βραβεία για τον “Κυνόδοντα” και δεν µπορεί να βρει δραχµή. Ετσι θα γυρίσουµε την ταινία σε στυλ Αντάρτικου, σαν τα αδέσποτα». Ισως να είναι καλύτερα. Η Αντίσταση ανεβάζει την ανδρεναλίνη της δηµιουργικής πνοής. Η παραγωγή πόσο κόστισε;

Εφτακόσια χιλιάρικα. Από τον δηµόσιο κορβανά;

Οχι. Μόνο τα 250.000. Τα πήρες όλα;

Οχι, µόνο τα 150 χιλιάρικα αν θυµάµαι καλά. Αλλά πρέπει να πω ότι ο Παπαλιός µας βοήθησε πολύ (εννοεί τον πρόεδρο του Κέντρου Κινηµατογράφου).

Τυχερή. Οπως πάνε τα πράγµατα µπορεί να µην είχες εισπράξει δραχµή. Θυµάσαι που µε τα άλλα παιδιά της «Οµίχλης» είχες µπει φωτογραφία στο εξώφυλλο του «Ταχυδρόµου» τον Ιούνιο του 2009; Κάτι σαν προφητεία.

Φυσικά το θυµάµαι. Ηµασταν σαν µια οικογένεια. Εσένα πώς σου φάνηκε;

Συµπαγής, συµπυκνωµένη, πρωτότυπη, εξαιρετική η ταινία. Με δύο ιδιαίτερα πλεονεκτήµατα. Τη Λαµπέντ. Αποκάλυψη το κορίτσι. Και τη χρήση σιωπών και µουσικής. Αλλά δεν είναι καθόλου αµερικανικής οπτικής.

Γιατί το λες αυτό; Μα επειδή τον µισό χρόνο βρίσκεσαι στην Αµερική.

Η Τσαγκάρη, αρχές του ενενήντα, καταφθάνει στη Νέα Υόρκη για κινηµατογραφικές σπουδές. Κάποια στιγµή καταλήγει στο Οστιν του Τέξας. Ανατριχιαστικό αυτό. Μου θυµίζει «Δολοφόνο µε πριόνι».

Εν προκειµένω ο «δολοφόνος» είναι ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ (του 1960), ο σκηνοθέτης του διπλού και εξαιρετικού κινηµατογραφικού φλερτ «Πριν το ηλιοβασίλεµα» και «Πριν το ξηµέρωµα» µε Ιθαν Χοκ και Ζουλί Ντελπί. Εντελώς τυχαία παίζει έναν µικρό ρόλο στην πρώτη ταινία του Λινκλέιτερ, το «Slacker» (1991).

«Το “Slacker” θεωρείται η πρώτη εµβληµατική ταινία του Ανεξάρτητου αµερικανικού κινηµατογράφου. Ο Ρίτσαρντ είναι φίλος µου. Αυτός µε βοήθησε στη διπλωµατική µου ταινία “Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ”».

Η Αθηνά µέχρι προ τινος δίδασκε Σινεµά στο Πανεπιστήµιο του Οστιν. Και µετά την παραγωγή των «Αλπεων» του Λάνθιµου θα επιστρέψει στις ΗΠΑ για την επόµενη, αµερικανική, ταινία της.

Το περίµενες;

Αστειεύεσαι; Με τίποτα. Μια τόσο µικρούλα ταινιούλα, από µια τόσο µικρούλα χώρα σαν την Ελλάδα. Εµείς ανάµεσα σε 24 αντιπάλους και σε µερικά θηρία!

Κι όµως δεν σας κατασπάραξαν…

Αντιθέτως. Ο Ταραντίνο µάς έλεγε ότι άρεσε πολύ στα µέλη της Επιτροπής η ταινία και πως ήθελε να της δώσει κάποιο βραβείο.

Ο Ταραντίνο εξυπηρέτησε τη φίλη του, την Κόπολα.

Α δεν ξέρω, δεν έχω δει την ταινία. Του Σκολιµόφσκι πάντως είναι αριστούργηµα. Μεγάλος δάσκαλος. Για την ταινία του Ινγκλέσιας οι κριτικές και τα σχόλια είναι διχασµένα.

Και τώρα;

Ακόµα να το πιστέψω!

Να τα συµµαζέψω; Προσέξτε. Η Αριάν Λαµπέντ Γαλλίδα. Η Αθηνά Ραχήλ – Τσαγκάρη µισή Αµερικανίδα. Ο τίτλος της ταινίας αγγλικός. Η εταιρεία που διακινεί παγκοσµίως την ταινία ευρωπαϊκή. Και το βραβείο από τη Βενετία, ένα από τα τρία πρωτοκλασάτα φεστιβάλ της Ευρώπης.

Ιδού, λοιπόν, το αναµενόµενο παγκοσµιοποιηµένο καλλιτεχνικό «προϊόν» Μade in Greece. Κι όµως µόνο µε 150.000 ευρώ. Οσο τα εισιτήρια και τα σούρτα φέρτα πενήντα υπουργών στη ΔΕΘ της Θεσσαλονίκης.