Σινεμά

Τρέξε, τρέξε, Αφγανέ

Ηταν η ηµέρα των εκκεντρικών χθες στο Φεστιβάλ. Ο Χοακίν Φίνιξ, ο Βίνσεντ Γκάλο, ο Κέισι Αφλεκ… Και κάπου εκεί και ένας Αφγανός κυνηγηµένος από τον αµερικανικό στρατό
Το ξαφνικό κρύο που έπιασε χθες άλλαξε κάπως τα δεδοµένα στο Φεστιβάλ Βενετίας. Οι δρόµοι άδειασαν, το κέφι εξαφανίστηκε. Από τα µαγιό στα κασκόλ δεν είναι και λίγο. Το φεστιβάλ, βεβαίως, συνεχίζει απτόητο στους ρυθµούς του. Πρόσωπα της ηµέρας, χθες, δύο αµερικανοί καλλιτέχνες, ο Χοακίν Φίνιξ και ο Βίνσεντ Γκάλο.

Ο πρώτος επειδή είναι το θέµα του ντοκιµαντέρ «Ι’ m still here» του Κέισι Αφλεκ, ο δεύτερος επειδή παίζει στην ταινία του βετεράνου Γέρζι Σκολιµόφσκι «Εssential killing» αλλά και παρουσιάζει µια δική του ταινία, το «Ρromises made on water».

Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο σταρ; Αφαντοι από παντού. Αρνήθηκαν να δώσουν το «παρών» στις συνεντεύξεις Τύπου των ταινιών τους, αφήνοντας, όπως τουλάχιστον δήλωσε ο Γκάλο, «το έργο να µιλήσει από µόνο του».

Ο Χοακίν Φίνιξ, που είναι αδελφός του αδικοχαµένου Ρίβερ, είναι το θέµα του ντοκιµαντέρ «Ι’ m still here» του κουνιάδου του, επίσης ηθοποιού Κέισι Αφλεκ, επειδή πριν από δύο χρόνια ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τον κινηµατογράφο για να αφιερωθεί στο τραγούδι.

Σύµφωνα µε το ντοκιµαντέρ που ενδεχοµένως να είναι φτιαχτό – κάτι που ακούγεται έντονα, αν και ο Αφλεκ δεν έδωσε ξεκάθαρη απάντηση – ο Φίνιξ είναι ένας πολύ παράξενος τύπος, µε εντελώς δική του φιλοσοφία για τη ζωή. Η κάµερα τον δείχνει να σνιφάρει κοκαΐνη, να κυκλοφορεί διαρκώς µε µπάφο στο χέρι, να τσακώνεται µε τον Μπεν Στίλερ και να λέει ασυναρτησίες από τις οποίες το µόνο που θυµάσαι είναι η πολλαπλή χρήση της λέξης fuck.

Γιατί όµως να µας ενδιαφέρει τόσο πολύ η ιστορία του; Επειδή προτάθηκε δύο φορές για Οσκαρ; («Μονοµάχος», «Walk the line»).

Για όνοµα του Θεού. Εχουµε και καλύτερα πράγµατα να κάνουµε.

Ο Βίνσεντ Γκάλο από την άλλη πλευρά είναι ο ηθοποιός ταινιών όπως το «Τetro» του Φράνσις Κόπολα και, παλιότερα, το «Αrizona dream» του Εµίρ Κουστουρίτσα. Είναι επίσης ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της ταινίας «Τhe brown bunny» που έµεινε στην ιστορία επειδή εκεί ο Γκάλο συνουσιάστηκε µε την Κλοέ Σεβινί (µε ή χωρίς λόγο δεν έχει σηµασία).

Φέτος στη Βενετία καµία από τις δύο ταινίες του δεν είναι σοκαριστική σε τέτοιον βαθµό.

Η µία, µάλιστα, το «Εssential killing» του Πολωνού Γέρζι Σκολιµόφσκι, είναι ιδιαιτέρως καλή.

Ο Γκάλο υποδύεται έναν Αφγανό που έχει συλληφθεί από τον αµερικανικό στρατό µε την υποψία ότι είναι τροµοκράτης, έχει ξεφύγει από τις φυλακές της Καµπούλ και προσπαθεί να γλιτώσει από το αµερικανικό απόσπασµα που τον καταδιώκει.

Ενα µεγάλο συν του ρόλου (που έκανε ακόµα πιο δύσκολη τη δουλειά του Γκάλο) είναι ότι ο ήρωας δεν αρθρώνει ούτε µια λέξη – µόνον κραυγές πόνου και λαχανητά. Ο ρόλος είναι καθαρά σαρκικός, µε τον ηθοποιό να τρέχει ξυπόλητος στα χιόνια, να τρώει έντοµα και κορµούς δέντρων για να επιβιώσει και να θέτει τη σωµατική του ακεραιότητα σε πραγµατικούς κινδύνους της φύσης, η οποία είναι ο µεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας (γυρίσµατα εκτός άλλων έγιναν σε τοποθεσίες του Ισραήλ και της Νορβηγίας).

Το ευχάριστο για τις ελληνικές ταινίες είναι το ενδιαφέρον που έχει δείξει ο ξένος Τύπος. Variety, Ηollywood Reporter, Corriere de la Sera, RΑΙ, σουηδική τηλεόραση έχουν ήδη προσεγγίσει τον Σύλλα Τζουµέρκα, του οποίου η «Χώρα προέλευσης» προβάλλεται στην εβδοµάδα κριτικής, ενώ το ίδιο σκηνικό θα επαναληφτεί µε την Αθηνά – Ραχήλ Τσαγκάρη που αφίχθη χθες στο Λίντο για την παρουσίαση της ταινίας της «Αttenberg» στο διαγωνιστικό τµήµα.

Ολοι περιµένουν πώς και πώς τη συµµετοχή της Ελλάδας, η οποία έχει ήδη αποσπάσει εξαιρετικές εντυπώσεις µε την προβολή του «Casus belli» του Γιώργου Ζώη στο µικρού µήκους, επίσης διαγωνιστικό πρόγραµµα.

ΙΝFΟ

Σήµερα, στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας προβάλλονται και οι ελληνικές συµµετοχές – τέσσερις συνολικά. Η τελετή λήξης είναι το Σάββατο 11 Σεπτεµβρίου.

«Βλέπουν» το πρώην φλερτ

Κάποιοι θυµούνται. Και «ξέθαψαν» τη σύντοµη ερωτική σχέση της Σοφίας Κόπολα (που συµµετέχει µε την ταινία της «Somewhere» στο διαγωνιστικό του φετινού Φεστιβάλ) µε τον Κουέντιν Ταραντίνο, πρόεδρο της κριτικής επιτροπής. Κάποιες εφηµερίδες δε, όπως ο βρετανικός «Guardian», τους ανεβάζουν και τους κατεβάζουν ως…

«πρώην». «Ελπίζω πως η ακεραιότητά µου και η αµεροληψία µου οµιλούν από µόνες τους» ήταν το σχόλιο του σινιόρε πρεζιντέντε. «Υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που τους γνωρίζω καλά. Και φοβάµαι µήπως η φιλία µου µαζί τους µε εµποδίσει, από φόβο πάντα, να τους εκτιµήσω στα πραγµατικά τους µέτρα και κινηµατογραφικά σ’ αυτό το φεστιβάλ».