«Σας ευχαριστούµε που περιµένατε τόσα χρόνια»

Την ώρα που η «µαγική τετράδα» βρίσκεται στη σκηνή, οι φαν έχουν ταχυπαλµία και το καταλαβαίνεις. Οι πιο ψύχραιµοι έχουν ένα χαµόγελο στο πρόσωπο. Οι U2, όπως και να το δεις, έχουν ενωτικές δυνάµεις. Ο,τι κάνεις στο ροκ, όπως και να λειτουργείς, είναι µια υπερβολή. Ζεις σε µια παραίσθηση

Και οι U2 _ ακόµη και µέσα από την καρδιά του «διαστηµοπλοίου» (του πρωτοποριακού σκηνικού τους) _ δείχνουν πως δεν ξεχνούν ότι ζουν στον πλανήτη Γη. Είναι οι πιο down to earth (οι πιο προσγειωµένοι) σούπερ σταρ, µου λέει στέλεχος της δισκογραφικής τους που τους συναντά από κοντά. Δεν αµφιβάλλω. Ο Μπόνο, αναµφισβήτητος και χαρισµατικός frontman, οδηγεί το συγκρότηµα και παράλληλα δεν χάνει στιγµή την επικοινωνία µε το κοινό. Οπως και στη συναυλία της Μόσχας, επιλέγουν να µην πουν καινούργια κοµµάτια (εκτός από το «Return of the stingray guitar» της εισαγωγής) αλλά όλες τις µεγάλες επιτυχίες τους. Στο «Get on your boots» o κόσµος ήδη χορεύει.

Το «Μysterious ways» είναι εκρηκτικό. Ο Μπόνο προχωράει στο «Until the end of the world» και στο επικό «Ρride» ξεσηκώνει τα πλήθη. Στο «Μiss Sarajevo» ερµηνεύει και το µέρος του Παβαρότι. Στο «Sunday bloody Sunday» το σκηνικό «βάφεται» πράσινο ιρλανδικό. Φαναράκια της Διεθνούς Αµνηστίας εµφανίζονται στη σκηνή για τον αγώνα της Αουνγκ Σαν Σούου Κι στη Βιρµανία. Ενα βίντεο µε τον Ντέσµοντ Τούτου σε έναν φλογερό λόγο για την Αφρική και τη φτώχεια στον κόσµο ακολουθεί το «Walk on».

Στο µεταξύ, η κυλινδρική οθόνη που προηγουµένως έχει «ανοίξει» σαν πλεκτό, κατεβαίνει ώς κάτω στην κυκλική σκηνή και µέσα από πολλές µικρές οθόνες που την αποτελούν αλλάζει χρώµατα και σχέδια. Η σκηνή έχει γίνει κλαµπ. Στο «Ι’ll go crazy if Ι don’t go crazy tonight» γίνεται κανονικό ντανς πάρτι.

Ακριβώς κάτω από τη σκηνή και µέσα στο δαχτυλίδι που δηµιουργεί η κυκλική πασαρέλα, έχουν πάρει θέση οι φανατικοί θαυµαστές, αυτοί που ζουν ένα όνειρο όταν ο Μπόνο απλώς σκύβει και τους χαιρετά. «Απίστευτοι άνθρωποι… Απίστευτος τόπος», λέει ο Μπόνο στο τέλος της σπουδαίας ερµηνείας του «Where the streets have no name». Στο «Ηold me, thrill me» που επαναφέρουν στο πρόγραµµα, µε κερδίζουν απόλυτα. Και εκεί που το κοινό αποφασίζει να τραγουδήσει µαζί του (στο «With or without you») ο Μπόνο παίρνει µια ανάσα και λέει στον κόσµο «Δεν θα το ξεχάσουµε αυτό».

Παρέα µε το ΣΔΟΕ!

Κάπου πενήντα ράµπο του ΣΔΟΕ παρακολούθησαν, µαζί µε τους φαν, τη συναυλία στο ΟΑΚΑ.

Κυρίως από τα γραφεία της ελληνικής εταιρείας που υποστήριξε την ξένη παραγωγή, η οποία ήρθε «πακέτο» στην Αθήνα. Κάποιοι από τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονοµικών έλεγξαν και µερικές από τις εκατοντάδες καντίνες που λειτουργούσαν στον περιβάλλοντα του σταδίου χώρο, ενώ κάποιοι άλλοι συνέκριναν, σύµφωνα µε πληροφορίες, τα εισιτήρια που είχαν εκδοθεί µε άλλα που πωλούσε ιντερνετικό σάιτ σε φουσκωµένες τιµές (για «µαύρη αγορά» µιλούσαν).

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, εκλήθησαν (τηλεφωνικά) και θεατές που είχαν αγοράσει τα εισιτήριά τους από το «ανεπίσηµο» σάιτ για να καταθέσουν, αν ήθελαν, µηνύσεις.

Σε χθεσινή ανακοίνωση πάντως της ελληνικής εταιρείας οργάνωσης Βig Star Τouring επιβεβαιώνεται η παρουσία των ράµπο από τις 14.00

έως το τέλος της συναυλίας και υποστηρίζεται πως «δεν γνωστοποιήθηκε η διάπραξη κάποιας φορολογικής ή άλλης παράβασης και δεν επεβλήθη πρόστιµο». Σύµφωνα µε πληροφορίες, ο τελικός έλεγχος των εγγράφων που ζήτησαν οι ελεγκτές θα γίνει µέσα στις επόµενες ηµέρες.

«Θα µπορούσε να ήταν πρωθυπουργός»

Ο Μπόνο θα µπορούσε να ήταν πρωθυπουργός αν είχε επιλέξει να ασχοληθεί µε την πολιτική και όχι µε την ποπ. Το λέει και το υπογράφει στο βιβλίο του («Α Journey») ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ, ο οποίος αναφέρει επίσης ότι ο Μπόνο είναι η ποπ απάντηση στον Μπαράκ Οµπάµα, κάποιος που µπορεί να ξεπεράσει τα κοµµατικά και να πετύχει πράγµατα. «Ο Μπόνο θα µπορούσε να ήταν πρόεδρος ή πρωθυπουργός, έχει ένα απόλυτα φυσικό χάρισµα στην πολιτική, είναι εξαιρετικός µε τους ανθρώπους, πολύ έξυπνος και εµπνευσµένος οµιλητής. Κίνητρό του πάντα, µια ασίγαστη επιθυµία να βελτιώνεται συνεχώς και να µην εφησυχάζει ποτέ».

«Μπόνο, να πεις »Οdysseus», και όχι »Ulysses»»

Λίγο πριν βγουν οι U2 στη σκηνή (και ενώ παίζουν οι Snow Ρatrol και Αviv Geffen _ τους οποίους δεν παραλείπουν να ευχαριστήσουν _ προβάρουν τα ελληνικά τους στα παρασκήνια. Ο Μπόνο θέλει να πει κάτι για τον Οδυσσέα και λαµβάνει υπόψη τη γνώµη των ανθρώπων της δισκογραφικής πως θα είναι καλύτερα να πει το όνοµα στα ελληνικά και όχι στη λατινική εκδοχή του (Ulysses) για να το καταλάβει πιο εύκολα ο κόσµος. Και έτσι τελικά κάνει. Είναι φιλικοί και πολύ ευγενικοί µε όλους, ένας από τους ανθρώπους της εταιρείας που έχει πάει εκεί µε πατερίτσες µάλιστα δέχεται από τον Μπόνο µια µεγάλη αγκαλιά συµπαράστασης, προφανώς µετά και το δικό του ατύχηµα.

Συναντάω και πάλι τον Πολ ΜακΓκίνες, τον θρυλικό µάνατζερ των U2 που είναι µαζί τους πάνω από τρεις δεκαετίες. Μου λέει ότι επιτέλους έρχονται στην Ελλάδα και πως είναι αλήθεια ότι άργησαν. Ελπίζω να είµαστε µέσα και στην αµέσως επόµενη περιοδεία, του λέω. «Μη βιάζεσαι, κάτσε να πάνε όλα καλά απόψε»… Ολα πήγαν καλά. Μια παρέα Ιρλανδών της ευρύτερης U2 οικογένειας περιµένει να αρχίσει το σόου.

Ενας πολύ ευγενικός νεαρός ανάµεσά τους είναι ο φίλος της κόρης του Ετζ και δουλεύει σε µια απο τις κάµερες του σόου. Οσοι εργάζονται µε τους U2 είναι µαζί τους πάρα πολλά χρόνια, κάποιοι από τότε που οι U2 ξεκινούσαν από την Ιρλανδία ως µια µικρή µπάντα που έπαιζε ροκ εν ρολ.

Τα VΙΡ εισιτήρια συνοδεύονταν και από µια τσάντα µε U2 δωράκια: το έντυπο ιλουστρασιόν πρόγραµµα της συναυλίας. Ενα πάσο για τον χώρο των VΙΡ, µια αφίσα από την ελληνική συναυλία της 360° περιοδείας και µια κουβερτούλα U2, µιας και κρυώνει ο καιρός.