Αναζήτηση
ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΚΗΝΙΚΩΝ ΓΙΑ 40 ΤΑΙΝΙΕΣ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ «ΧΡΥΣΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ΤΙΜΑ
ΤΟ 50ό ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ. Η ΕΚΘΕΣΗ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΠΟΛΥΤΕΛΗ ΤΟΜΟ ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ
ΕΛΛΗΝΑ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από τότε που ο Διονύσης Φωτόπουλος, μαθητής Γυμνασίου, μπαίνει στη σκηνογραφία, ως βοηθός του αδελφού του Βασίλη στην ταινία του Καζάν «Αμέρικα- Αμέρικα». Μισός αιώνας αδιάλειπτης δημιουργίας. Σύμπτωση σημαίνουσα, καθώς 50 χρόνια συμπληρώνει φέτος και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. «Όταν φτάνεις στον μισό αιώνα, σε προλαβαίνουνε…» σχολιάζει, αποφορτίζοντας την ατμόσφαιρα από την ένταση που προκαλεί η μεγάλη τιμή και η ιστορική στιγμή.
Ο Διονύσης Φωτόπουλος είναι ο πρώτος σκηνογράφος που βραβεύεται με το «Χρυσό Αλέξανδρο» (βραβείο που δίνεται σε διεθνείς προσωπικότητες του σινεμά), συνεχίζοντας την παράδοση της Ακαδημίας Αθηνών, όταν για πρώτη φορά βράβευσε σκηνογράφο με το Αριστείο Καλών Τεχνών. Εξάλλου τα βραβεία που έχει αποσπάσει το υψηλής στάθμης έργο του είναι πολλά και διεθνούς εμβέλειας. Τα δέχεται και τα χαίρεται από την οπτική του εργαζόμενου που τιμά το επάγγελμά του κι όχι του χαρισματικού καλλιτέχνη. «Αυτές τις βραβεύσεις τις χαίρεσαι γιατί έχουν κατανοήσει την πρακτική δουλειά, αλλά και τις αγωνίες του σκηνογράφου, επάγγελμα παρεξηγημένο για πολλά χρόνια. Άλλωστε όταν δουλεύεις πάρα πολύ, με ένα βραβείο επιβραβεύεται η κούραση».
Η έκθεση «50 χρόνια Διονύσης Φωτόπουλος», έξω από μία μεγάλη αποθήκη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, θα καλύπτεται από πανό με εικόνες γνωστών φιλμ που σκηνογράφησε, ενώ μέσα κι έξω θα υπάρχουν μεγάλες οθόνες τηλεοράσεως, που θα προβάλουν βίντεο από το making of των ταινιών (η ιδέα ήταν του Κώστα Λαμπρόπουλου, τα βίντεο έγιναν από την ομάδα Cinetic). Αντίστοιχα το λεύκωμα, με έμφαση στα παρασκήνια της δουλειάς του (σχεδιάστηκε από τον Χάρη Λαμπρόπουλο) είναι αφιερωμένο στους τεχνικούς.
«Οι ταινίες δεν γίνονται από μόνες του. Είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Χρειάζονται σκηνοθέτες- καθοδηγητές και συγγραφείς με παράλληλο όραμα, χρήματα για υλικά και κατασκευές που συνήθως δεν υπάρχουν και πρέπει πάντα να βρίσκεις τρόπους να συγκαλύπτεις την έλλειψη. Βοηθούς και τεχνικούς που να μεταμορφώνουν τα ψεύτικα σε αληθινά τοπία, αποκαλύπτοντας την άλλη τους διάσταση και κοστούμια που αφηγούνται τις σιωπές των ρόλων».
Οι ανασκαφές στα αρχεία, με αφορμή το βιβλίο και την έκθεση,
τι συναισθήματα σάς προκάλεσαν;
Συγκίνηση, γιατί συναντάς το παρελθόν σου. Θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει. Ξεθάβοντας ξεχασμένες φωτογραφίες, σκέφτομαι τα ξενύχτια, την κούραση, τις διαφωνίες με τους σκηνοθέτες, τη χαρά από το καλό αποτέλεσμα μιας δύσκολης στιγμής και καταλαβαίνω πως ο χρόνος πέρασε, βλέποντας εμένα, έναν έφηβο στο ξεκίνημα του παραμυθιού κι έναν ασπρομάλλη γέροντα στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες. Όπως και διάφορους φίλους. Τον Άλαν Μπέιτς στον «Ζορμπά» αρχικά και στον «Βυσσινόκηπο» τελευταία ή τον Μισέλ Πικολί στο «Λάθος» και με το βάρος των χρόνων στην τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η σκόνη του χρόνου».
Η έκθεση και το λεύκωμα δεν καταγράφουν μόνο το σύμπαν μισού αιώνα, αλλά και τη φρεσκάδα της δημιουργικότητάς σας.Κι όμως, τον τελευταίο χρόνο αρνείστε προτάσεις.Τι σημαίνει αυτή η σιωπή;
Είναι η στιγμή που νομίζοντας πως έχω δώσει αρκετά, έχω πείσει τον εαυτό μου να σταματήσει να δουλεύει. Θα κάνω κάποιες παραστάσεις επιλεκτικά, για να νιώθω «ζωντανός», αλλά θέλω να αφήνω χώρο στους νεώτερους συναδέλ φους. Όταν πάμε στο θέατρο για να δούμε κάτι σημαντικό πάμε για να δούμε τι κάνουν οι νέοι άνθρωποι που είναι στον αγώνα. Δεν ξέρεις τι χαρά είναι να παρακολουθείς κάποια παιδιά που εμφανίζονται και έχουν κάτι να πουν ενδιαφέρον. Βρισκόμαστε και σ΄ έναν κόσμο που τα τεχνικά τρέχουν παρά πολύ, ενώ δεν τρέχουν με την ίδια ταχύτητα κείμενα, σκέψεις. Εκεί γίνεται ένα μπέρδεμα. Αν τα installation αντιπροσωπεύουν τη γοητεία της φράσης ή την ανταγωνίζονται. Αλλά τα installation διαλύονται, οι φράσεις παραμένουν. Τι υπερίσχυε στη διαδικασία της εκάστοτε δουλειάς σας;
Αμφιβολίες τεράστιες, που ποτέ δεν τελειώνουν. Αγωνία, να πεις πέντε πράγματα, να βγάλεις πέντε εικόνες που σε κατατρώνε, να συναντήσεις σκηνοθέτες που θα αποδεχτούνε τους εφιάλτες σου. Μία από τις αγωνίες στη ζωή μου, ήταν αυτό το ρημάδι το μέτρο. Ενώ πάντα το ονειρευόμουνα και το αναζητούσα και πάντα εκτιμούσα αυτούς που μπορούσαν να σκέφτονται και να δουλεύουν μ΄ έναν τρόπο που κρατούσε το ζουμί των θεμάτων, εγώ μονίμως ξέφευγα. Παρ΄ όλα αυτά τώρα στους απολογισμούς, βλέποντας πίσω πολλά πράγματα πληθωρικά και μπαρόκ που έχω κάνει, ανακαλύπτω μέσα τους ότι αυτή η προσπάθεια για μένα απέδωσε ακόμα και στα θέματά μου που ήταν πιο πολύπλοκα.
