Πρόκειται για τη συγκέντρωση σε έναν τόμο (Εκδόσεις Ύψιλον) των ποιητικών συλλογών της Νατάσας Χατζιδάκι, η οποία δικαιωματικά συγκαταλέγεται στις αντιπροσωπευτικές δημιουργούς της πολύτροπης γενιάς του ΄70. Χωρίς να παρουσιάζει εμφανείς υφολογικές διαφορές, η γραφή υποστηρίζει με σθένος την εξατομικευμένη ηθική στάση και την ειδικότερη αισθητική προαίρεση της ποιήτριας. Όσο κι αν ξενίζουν αρχικά οι στίχοι αυτοί τον ανυποψίαστο αναγνώστη, όσο κι αν ηχούν σκληροί, αυθάδεις ή εξαιρετικά θυμοειδείς μέσα στη δήθεν ανεξέλεγκτη έκρηξή τους, έχουν παρ΄ όλα αυτά τη δυνατότητα να τον γειώσουν στον δικό τους κόσμο. Έναν χώρο οδυνηρό και βεβαίως άπελπι, ο οποίος με τη σειρά του θα αποκαλύψει στους περιηγητές του ότι σε έναν βαθμό, καθόλου ευκαταφρόνητο, είναι δυστυχέστατα και δικός τους χώρος. Στον βαθμό που «και ματωμένο νέκταρ παίρνουν οι μέλισσες από τα λουλούδια», αντιλαμβάνεται κανείς ότι εδώ τίθεται με παρρησία το πρόβλημα της οριακής μας συνύπαρξης με το δαιμονικό στοιχείο, το οποίο είθισται να συνέχει την κατά τα άλλα απατηλή καθημερινότητά μας. Η ποίηση είναι μαγνητοφωνάκι που κατά κανόνα γράφει χάος, βόμβους και οιμωγές απονενοημένων. Η ύπαρξη είναι σαφώς ανελέητη. Τα πράγματα εγείρονται. Κάποιοι στίχοι περιέχουν τόσο πολύ ύπαρξη που λυγίζουν. Η σκηνή του ποιήματος παραπέμπει ενίοτε στους περιώνυμους εφιάλτες της Ναυτίας του Ζαν-Πολ Σαρτρ. Αν η «διάσταση» του ποιητή με τον κόσμο καταλήγει να μην είναι παρά μια αρνητική ένταξη σ΄ αυτόν, όπως επισημαίνει ευφυώς ο Βύρων Λεοντάρης (Ιδέτε Κείμενα για την ποίηση, Εκδόσεις Νεφέλη, 2001), τότε η κειμενική πρόταση της Νατάσας Χατζιδάκι εμπίπτει ακριβώς σ΄ αυτόν τον κανόνα.

Ο Γιώργος Βέης είναι ποιητής

Τελευταία Νέα