«O άνθρωπος μόνος» (Κέδρος, 2009) είναι ο τίτλος της πρόσφατης ποιητικής συλλογής του Γιάννη Βαρβέρη, η οποία μπορεί να ιδωθεί ως σπουδή στον θάνατο και την ανυπαρξία. Ο ποιητής «συνομιλεί» με χριστιανικά κείμενα και παραδόσεις, αμφισβητεί και αμφιβάλλει.

Φυσικά δεν τον ενδιαφέρει να δώσει τη δική του ερμηνεία σ΄ αυτά, αλλά να εκφράσει την αντίθεσή του σε κάθε είδους απόλυτες αλήθειες και δόγματα. Άλλωστε, για τον ποιητή δεν έχει σημασία το θαύμα, καθώς ο ίδιος μπορεί και ζει χωρίς τη στήριξη που προσφέρει η θρησκεία. Ο αγνωστικισμός, η αμφισβήτηση, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής χωρίς την καταφυγή στη μεταφυσική, είναι τα σημαντικά σημεία της ποιητικής εκφοράς, η οποία θέτει την ύπαρξη σε μια αδιάλειπτη και επίπονη φιλοσοφική εγρήγορση. Πότε με σαρκασμό, πότε με αντιστροφή των αρχικών στάσεων και προθέσεων, ο Γιάννης Βαρβέρης αναιρεί τις βεβαιότητες, οι οποίες συνήθως πηγάζουν από την αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί το κενό, το απόλυτο Μηδέν, το απόλυτο Τίποτε μετά τον θάνατο.

Το δόγμα και οι παντός είδους αλήθειες είναι λέξεις χωρίς νόημα στην ποίηση και την κοσμοθεωρία του Γιάννη Βαρβέρη. Φαίνεται να μη συμμερίζεται τον φόβο των άλλων για την αντιμετώπιση του παρόντος, για την αδιαμφισβήτητη εξήγηση των ανεξήγητων, και γι΄ αυτό δεν έχει ανάγκη να μεταβάλει την ψευδαίσθηση ή τη φαντασίωση σε θέση, σε απόλυτη, τυφλή αποδοχή θρησκευτικών κωδίκων και βεβαιοτήτων.

Η Χρύσα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας

Τελευταία Νέα