«ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ
ΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ
ΧΡΗΣΤΙΚΗ, ΠΟΥ
ΞΥΠΝΑ ΠΑΘΗ ΚΙ
ΕΡΙΔΕΣ, ΑΛΛΙΩΣ,
ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ
Ο ΜΙΛΟΣ, “Η
ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΧΗ,
ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ
Η
ΖΩΗ, ΘΑ ΔΙΝΕΤΑΙ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΖΑ!”»,
ΣΗΜΕΙΩ
ΝΕΙ Ο
ΝΙΚΟΣ
ΔΑΒΒΕΤΑΣ
Γενέτειρα: Αθήνα 1960 Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει οικονομικά και δημοσιογραφία στην Αθήνα. Από το 1985 δουλεύει ως δημοσιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες. Πρώτη συνεργασία στο περιοδικό Τέταρτο με διευθυντή τον Μάνο Χατζιδάκι. Από το 1984 και επί τρία χρόνια διατηρεί λογοτεχνικό ημίωρο στο τότε κρατικό ραδιόφωνο και αργότερα στον σταθμό Αθήνα 9,84. Παρουσιάζει Έλληνες συγγραφείς στην τηλεόραση- το 1988-90 στην τηλεοπτική εκπομπή «Χρώματα» και πρόσφατα στο δορυφορικό πρόγραμμα της ΕΡΤ. Το 1989 δημιουργεί τις σελίδες βιβλίου στον «Ελεύθερο Τύπο» και από το 1997 έως και το 2002 είναι τακτικός συνεργάτης του ένθετου «Βιβλία» στο κυριακάτικο «Βήμα». Σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα «Η Καθημερινή».

Το γνωρίζατε; Πρωτοεμφανίζεται στη λογοτεχνία το 1981, με ποιήματα που δημοσιεύει στο περιοδικό «Διαγώνιος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, ο οποίος και επιμελείται τα πρωτόλειά του. Πρώτη εμφάνιση με πεζά κείμενα (δύο διηγήματα) στο περιοδικό «Τραμ» το 1986. Από το 2000 φαίνεται να αποσκιρτά προς την πεζογραφία «καθώς», όπως γράφει ο ίδιος, «το ειδικό βάρος της εμπειρίας δεν υπαγορεύει στον δημιουργό μόνο τη φόρμα του ποιήματος, αλλά τελικά και το λογοτεχνικό είδος που επιθυμεί αυτή να αποτυπωθεί».

Κριτική ετυμηγορία: Αν και τα τελευταία χρόνια ο Δαββέτας θητεύει με μεγάλη επιτυχία στον πεζό λόγο, έχοντας στο ενεργητικό του μια νουβέλα και ένα μυθιστόρημα, που το καθένα τους αναψηλαφεί με αφηγηματική δεινότητα τραυματικές όψεις της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, και μια συλλογή διηγημάτων που ανατέμνουν με ζηλευτή διεισδυτικότητα τα πολλαπλά πρόσωπα του έρωτα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η γλώσσα του, ελκυστική, διαυγής και δραστική, λειάνθηκε, ωρίμασε και απέκτησε τη δική της χροιά μέσα στο εργαστήριο της ποίησης. Με τις εφτά ποιητικές συλλογές που εκδίδει από το 1983 ώς το 1999, ο Δαββέτας διαμορφώνει από βιβλίο σε βιβλίο μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ευδιάκριτες φωνές της γενιάς του. Κεντρικό θέμα των ποιητικών του αναζητήσεων παραμένει πάντοτε η δραματική σύγκρουση ανάμεσα στο άτομο και την Ιστορία και η προσπάθειά του να δραπετεύσει μέσω της «Κερκόπορτας του ουρανού» από τους σκοτεινούς της λαβυρίνθους. Βιβλιογραφία: Ποίηση: Οι εραστές της Όστριας(«Πλέθρον», 1983), Ρέκβιεμ για το πρωινό τέλος («Υάκινθος», 1985), Λευκή Φούγκα(«Ρόπτρο», 1986), Η μυστική ταφή της Ελεονώρας Τίλσεν(«Ρόπτρο», 1988), Τα μήλα της Εδέμ («Καστανιώτης», 1990), Το κίτρινο σκοτάδι του Βαν Γκογκ («Κέδρος», 1995), 15 Οκτωβρίου 1960 («Κέδρος», 1999). Πεζογραφία: Ιστορίες μιας ανάσας (Διηγήματα, «Κέδρος», 2002), Το θήραμα (νουβέλα, «Κέδρος», 2004), Λευκή πετσέτα στο ρινγκ (μυθιστόρημα, «Κέδρος», 2006).

Στίχοι: « Ρυτιδωμένε μου καθρέφτη/ αλλάζεις πρόσωπο/ φωτογραφίζοντας ίσκιους νεκρών/ απόψε ζήτα μου ό,τι ποθεί/ η μνήμη των ειδώλων/ στον τρυφερό μου τράχηλο/ τα κρύσταλλά μου δοκιμάζω/ χόρεψε Σαλώμη στα γενέθλιά μου/ σβήνει ο θάνατος της τούρτας τα κεράκια ».