Παλιό ροκ σε νέο έργο


O Έλβις Κοστέλο δήλωσε πως δεν θέλει να ξαναδώσει συνέντευξη στην πατρίδα του, την Αγγλία, προφανώς πάνω σε στιγμή έντονης ψυχολογικής φόρτισης. Βγήκαν και του «την είπαν» άγρια. Ο Έλβις όμως, ο οποίος μιλάει πάντα με μουσικά κριτήρια, είχε ένα δίκιο. Από αυτήν εδώ τη γωνιά, το έχουμε πει κι εμείς αρκετές φορές. Πως στο Μεγάλο Νησί κάτι έχουν πάθει με τις μουσικές τους. Πως το «άγχος» της βιομηχανίας τής μουσικής που πρέπει οπωσδήποτε να φέρει λεφτά τούς έχει κλείσει τα αυτιά. Πως από τα 10 «σούπερ γκρουπ» που παρουσιάζει παραληρώντας μεγάλο μέρος του Τύπου, ζήτημα είναι αν τα 2 αξίζουν. Δεν παίζουν καλή μουσική στη Βρετανία; Πώς δεν παίζουν! Απλά προβάλλουν τα λάθος πράγματα. Και soul και urban και rock και jazz σκηνή σπουδαία έχουν. Αλλά, αν δεν είναι τρέντι το προϊόν, ο ακροατής πρέπει να ψάξει μόνος του να βρει.

Έτσι λοιπόν, ουκ ολίγοι Βρετανοί περνάνε απέναντι. Και λάμπουν. Ο Κοστέλο διανύει μουσικά μια δεύτερη νιότη (ανήκει σαφώς στην παγκόσμια μουσική ελίτ) Και o Ρόμπερτ Πλαντ τρέχει στο Νάσβιλ και ηχογραφεί με την Άλισον Κράους. Την ώρα μάλιστα που το κοινό έτοιμο είναι να πουλήσει την ψυχή του- και όποιος την αγοράσει- για ένα εισιτήριο στη συναυλία επιστροφής των Led Ζeppelin. Καλή η επιστροφή, σκέφτηκε ο Πλαντ, αλλά καλύτερα να πάμε και δυο βήματα πιο κάτω. Το πιάσατε το μήνυμα; Νοσταλγία, γιοκ. Και αέρα του Νάσβιλ αφήνει να φυσήξει στην πλούσια χαίτη του. Εκεί, στον αμερικάνικο Νότο o ροκ θρύλος συναντά το κορίτσι. Νέα, ωραία και της bluegrass μουσικής ψυχή. Τα «αηδόνια» της κάντρι φολκ τραγουδάνε ευτυχισμένα. Περιμένετε, γίνεται πιο καλό. Ο Τι Μπόουν Μπουρνέτ (του «Ο, Βrother Where Αrt Τhou» μεταξύ πολλών άλλων πρότζεκτ), ο φοβερός και τρομερός παραγωγός, σχεδιάζει το παιχνίδι και σκάει μύτη στο στούντιο με φουλ vintage εξοπλισμό και από μουσικούς τους καλύτερους. Ελάτε τώρα να ακούσετε. Συνθέσεις Τζιν Κλαρκ και Σαμ Φίλιπς, Τάουνς Βαν Ζαντ, Νάομι Νέβιλ, Τομ Γουέιτς και Πέιτζ/ Πλαντ, από φολκ και κάντρι έως ροκαμπίλι και ροκ. Λες και βγήκαν για πρώτη φορά οι δυο τους ραντεβού και βρήκαν μια ζωή να έχουν να λένε. Όχι μόνο λειτουργεί, αλλά το κόρτε που κάνει ο Πλαντ στην Κράους και τη φολκ φέρνει αποτελέσματα. Κουμπάρος ο Τι Μπόουν και μόνοι να περιμένουν στα σκαλιά της εκκλησίας, οι συγγενείς Led Ζeppelin. Ο «γαμπρός» το ΄σκασε με τη νύφη. Κουφέτα, happy end. Άντε και στα δικά σας.

Άλλοι ροκ σταρ με κάντρι κυρίες


● Τζακ Γουάιτ (των White Stripes) και Λορέτα Λιν με το άλμπουμ «Van Lear Rose» ● Μαρκ Νόπφλερ και Έμιλου Χάρις με το «Αll the Roadrunning» ● Έλβις Κοστέλο και Έμιλου Χάρις και Λουσίντα Γ ουίλιαμς (στο άλμπουμ του Έλβις «Delivery Μan»)

● Ράιαν Άνταμς και Νόρα Τζόουνς στο «Dear John» από το άλμπουμ του Άνταμς «Jacksonville City Lights» ● Κιντ Ροκ και Σέριλ Κρόου, ντουέτο στο «Τhe Ρicture» ● Ρίσα Γίαργουντ με Ντον Χένλεϊ στο «Ιnside Οut» από το ομώνυμο άλμπουμ της ● Λίαν Ράιμς με τον Ρόναν Κίτινγκ στο «Last Τhing Οn Μy Μind»

Σαν να ήταν χθες…


Το d j-vu μερικές φορές είναι ενοχλητικό, νομίζεις ότι κάποιος σου κάνει πλάκα (σαν να έχεις ξανανοικιάσει το DVD) Συμβαίνουν αυτά. Κι αν σας είχαν λείψει οι Εagles («Ηotel California») εδώ είναι πάλι για να πιάσουν την ιστορία από εκεί που την είχαν αφήσει με το προηγούμενο, το 1979. Το ροκ τους έχει την ίδια γλυκόπικρη γεύση, οι αρμονίες σα να είχαν μείνει στην κατάψυξη, αλλά τσουλάνε σε φιλικά αυτιά, και το καλιφορνέζικο καταφύγιο του ροκ της ωριμότητας προσφέρει πλούσιο μπουφέ. Υπ΄ όψν πως το «Long Road Οut Οf Εden» είναι διπλό και ελαφρώς κουραστικό, αν δεν είσαι συνηθισμένος σε long roads.

…και ακόμη καλύτερα

Από τα χθεσινά, ας πούμε, έρχεται και ο Μark Κnopfler αλλά από το «χθες» περνάει και δεν μένει. Η καριέρα τού πρώην Dire Straits έχει πάρει στροφή Κοστέλο (βλέπε:

Βρετανός του ροκ που εξελίσσεται δυναμικά στην Αμερική) και εδώ με το Κill Τo Get Crimson, δίνει λόγους για να απολαύσει κανείς τον οίστρο του στη σύνθεση και στην κιθάρα και μια διαβολεμένη έμπνευση που τον έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια.

Ο John Fogerty είναι κι αυτός από τις πιο δυνατές κιθάρες ever, το ροκ είναι πάνω του χαραγμένο τατουάζ και το «Revival», καινούργιο του άλμπουμ, στάζει σοφία απ΄ όλα αυτά. Πετυχαίνει στο βασικό υλικό, στα τραγούδια, στο ροκ- κάντρι κλίμα (που όμως ξεφεύγει από το ρετρό, στο χιούμορ και στις αναφορές του στους Creedence Clearwater. Και το «Revival», επομένως «πιάνει.»