Έχει μεγάλη πλάκα όταν συνδιαλέγονται γελοιογράφοι και πολιτικοί για την ανεκτικότητα. Είναι όπως όταν μιλάνε στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί.

Όταν σκιτσάρανε οι Δανοί συνάδελφοι τον Μωάμεθ να λέει στους μουσουλμάνους καμικάζι να μη σκοτώνονται άλλο γιατί του τελείωσαν οι παρθένες, τι περιμένανε;

Να τους στείλουν λουλούδια απ΄ την Τεχεράνη; Αν κάνανε οι συνάδελφοι του Ιράν τον Χριστό στη Γεθσημανή να προσεύχεται: «Παρελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο, προτιμώ ένα καλό ποτήρι μπίρα», θα το άντεχαν οι ορθόδοξοι; Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτά είναι στημένα παιχνίδια στα οποία συμμετέχουν επί μισθώ ή λόγω βλακείας διάφοροι απανταχού σκιτσογράφοι. Γούστο τους και καπέλο τους.

Η άποψή μου; Σκοπός της πολιτικής γελοιογραφίας είναι ένας και μοναδικός και πεντακάθαρος: Ο έλεγχος της εξουσίας.

Όποιας εξουσίας. Τίποτε άλλο.

Έλεγχος άνευ ορίων; Βεβαίως. Έλεγχος απολύτως ελεύθερος στο ποσοστό που επιτρέπουν οι νόμοι. Υπεράνω του νόμου δεν είναι κανείς.

Τι είναι οι γελοιογράφοι για να αποτελούν εξαίρεση; Η μαγκιά βέβαια είναι να ασκείς ασύδοτο έλεγχο και συγχρόνως να είσαι μέσα στα όρια του νόμου. Το πέτυχες; Κτύπησες τζακ-ποτ. Αλλά έχει ζόρι!