Μαύρες σημαίες και το σύνθημα «γυρίστε τα κλεμμένα στα Ταμεία» μονοπώλησαν τη φετινή Πρωτομαγιά στη χώρα μας. Μαύρη μαυρίλα (μας) πλάκωσε ανοιξιάτικα. Φάνηκε και στις δημοσκοπήσεις. Μειώνεται διαρκώς η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση. Δεν φαίνεται, όμως, από αυτό το γεγονός να επωφελείται η αντιπολίτευση. Εδώ, οι «παρεούλες» (του Λονδίνου και άλλες) και οι οικογενειακές «δυναστείες» μάς διαφεντεύουν. Πρέπει να έχεις τους «σωστούς» γονείς και τα «σωστά» σχολεία και- ξένα…- πανεπιστήμια, τότε όλες οι πόρτες ανοίγουν για σένα στην Ελλάδα. Αλλιώς πρέπει να είσαι αρκετά καπάτσος, να «χωθείς» και να κάνεις μπίζνες με τα διάφορα κυκλώματα που νέμονται τη χώρα. Την ίδια ώρα στον κόσμο, γύρω μας, όλα αλλάζουν με ορμή. Νέες στρατηγικές ισορροπίες και δυνάμεις ορθώνονται στον ορίζοντα, παγκόσμιες γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες που θα καθορίσουν την Ιστορία από εδώ και πέρα δημιουργούνται και παγιώνονται. Κατεστημένες καταστάσεις ανατρέπονται και, σαν σε μια τεράστια παγκόσμια ιστορική συγκυρία, όλα γίνονται ρευστά και προσιτά- ακόμα και για μας στην Ελλάδα, σε κάποιες περιπτώσεις, ιδίως για εμάς… Μονάχα για τώρα όμως. Για μία στιγμή. Όσο διαρκέσει αυτή η στιγμή, το «τώρα».

Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα βορειότερα της Αθήνας, στο πρώην ανατολικό τμήμα του Βερολίνου, όλα έχουν αλλάξει. Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πια ότι το μέρος αυτό ήταν κάποτε «παγωμένο» στον νάρθηκα του χρόνου και της Ιστορίας. Περπατώ αφηρημένη στον δρόμο. Ξαφνικά το βλέμμα μου έρχεται αντιμέτωπο με ένα πελώριο γκρίζο κτίριο που ορθώνεται απέναντι. Έντονο γκράφιτι, σε άσπρο και μαύρο, καλύπτει ολόκληρη την πλευρά που αντικρύζω. Διακρίνω τέσσερις λέξεις. Γραμμένες στα Αγγλικά- μάλλον, για να γίνονται κατανοητές από όλους: «Ηow long is now?». Αλήθεια, πόσο θα διαρκέσει το «τώρα»; Πόσο ακόμα πρέπει να κάνουμε υπομονή, πόσο ακόμα περιθώριο έχουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα για (το μέλλον) μας; Πόσο ακόμα προτού, μαζί με τη χώρα μας, καταδικαστούμε επ΄ αόριστον στην κατάψυξη ενός μέλλοντος που είναι παρελθόν;

Τελευταία Νέα