Κρυμμένο στην ομίχλη που προκαλεί η υγρασία, το Μεσολόγγι γαληνεύει μέσα στον καθρέφτη της λιμνοθάλασσας που απλώνεται μπροστά του. Πόλη των ποιητών, των πολιτικών και των μαρτύρων , γνέφει
πάντα στους ανήσυχους ταξιδιώτες.
Μικρότεροι φοβόμασταν την Ιστορία. Άδικα. Αυτή η μεγάλη αφήγηση που ονομάζουμε Ιστορία σχηματίζεται από μια αρμαθιά μικρότερων ανθρώπινων στιγμών. Αυτά σκέφτομαι περπατώντας στο Μεσολόγγι, μια πόλη απίστευτα εξοικειωμένη με την Ιστορία. Μια από τις λίγες στον κόσμο που είναι ιερή, λόγω της ανεπανάληπτης Εξόδου που έγινε στις 10 Απριλίου του 1826 στον αγώνα κατά του τουρκικού ζυγού. Η πόλη ανασαίνει σήμερα κουβαλώντας στους ώμους της ένα βαρύ φορτίο: το «Νo Ρassaran» των κατοίκων της, την κατάληξη μιας μεγάλης πολιορκίας, μια από τις τραγικότερες στιγμές της Επανάστασης. Όμως το Μεσολόγγι δεν είναι μια πόλη-μουσείο, είναι μια πόλη ζωντανή. Στους πεζοδρόμους της σουλατσάρουν οι φοιτητές του ΤΕΙ, οι φαντάροι φιλιούνται στα κλεφτά με τις κοπέλες τους και οι ντόπιοι τα απογεύματα μοιάζουν να ακροβατούν πάνω στη λωρίδα γης των 5 χλμ. που ενώνει την πόλη με τη νησίδα της Τουρλίδας, εκεί που τα όρια ανάμεσα στο χώμα και το νερό της απέραντης λιμνοθάλασσας- της μεγαλύτερης στην Ελλάδα με 220.000 τ.μ.- είναι δυσδιάκριτα.

Το δειλινό ο ήλιος βάφει αυτό το «ασάλευτο σεντόνι» και οι ψαράδες στις πελάδες, τις καλύβες που είναι στερεωμένες σε πασσάλους, είναι επί ποδός. Τα αυτοκίνητα περνούν με δυνατή μουσική πλάι απ΄ τα σπίτια των Τρικούπηδων και του Παλαμά, οι φοιτητές απέναντι από το σπίτι του Ραζηκότσικα παίζουν τάβλι στα καφέ. Οι μικρές ιστορίες συνεχίζονται πλάι στον Κήπο των Ηρώων, στην Πύλη της Εξόδου, εκεί που κάποτε ο Μπάυρον έκανε τις βόλτες του, εκεί όπου κάποτε ο Καψάλης ανατίναζε την πυριτιδαποθήκη για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.

Οι πιο ανήσυχοι ντόπιοι γράφουν σαν να έχουν πάρει τη σκυτάλη από τους συντοπίτες τους λογοτέχνες- τον Μαλακάση, τον Παλαμά, τον Δροσίνη, τον Γρυπάρη και τον νεώτερο μπιτ ποιητή Γκόρπα. Τα βιβλία τους εκτίθενται στη βιτρίνα του ποτοπωλείου Τρικενέ, το παλιό μαγαζί όπου συναντιούνται απίθανοι τύποι και θυμίζει εκείνο της ταινίας «Καπνός» του Πολ Όστερ. Ποδήλατα τρέχουν πάνω-κάτω στην πόλη των πέντε πρωθυπουργών, των χαμηλών σπιτιών και των παλιών αρχοντικών.

Ο τόπος μες στις λίμνες (Μezzolangi στα ιταλικά) μαγνητίζει με τις απίστευτες λεπτομέρειες που ξεδιπλώνουν με τη σειρά τους μοναδικές ιστορίες. Σαν την περίφημη ελαιογραφία που υπάρχει στο Παλιό Δημαρχείο. Αναπαριστά την άφιξη του Μπάυρον στο Μεσολόγγι, μια λεπτομέρεια όμως είναι αυτή που κλέβει την παράσταση: ένα κοριτσάκι φαίνεται πίσω του και είναι αυτό που μετά την Έξοδο κράτησε τις παντόφλες του μεγάλου φιλέλληνα ποιητή ως το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε. Αν φανταστείτε ότι το Μεσολόγγι είναι πίνακας, αυτή είναι η δική σας υποχρέωση: να ψάξετε τις λεπτομέρειες. Και από εκεί να εμπνευστείτε.

Τελευταία Νέα