Δεν είμαι πολιτικά αφελής, αλλά δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί η εκπαίδευση αποτελεί προνομιακό πεδίο της Ν.Δ. και μάλιστα εκλογικό χαρτί. Η επικράτηση αυτής της άποψης δείχνει από μόνη της το τρομακτικό έλλειμμα μεταρρυθμιστικής πρωτοβουλίας των αντιπολιτεύσεων. Η Παιδεία αποτέλεσε ιστορικά σημαία της δημοκρατικής παράταξης και της Αριστεράς. Η δημοκρατική παράταξη έκανε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Αριστερός σήμαινε αυτός που διαβάζει βιβλία. Θα είναι ήττα ιστορικών διαστάσεων αν οι σημερινοί κληρονόμοι διασπαθίσουν το συσσωρευμένο κεφάλαιο. Εννοώ πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, την ανανεωτική μειοψηφία του ΣΥΝ και τους ανένταχτους αριστερούς που κινούμαστε σε αυτό το φάσμα. Η μεταρρυθμιστική κουλτούρα των προπατόρων κορυφώθηκε στη μεγάλη κατάκτηση του δημοκρατικού μαζικού πανεπιστημίου. Σήμερα αυτό πρέπει να μεταρρυθμιστεί με τρόπο που να ανασυνθέτει τα προοδευτικά δημοκρατικά χαρακτηριστικά με την ικανότητα καινοτομίας. Πρόκειται για κομβική στρατηγική επιλογή. Συνδέει την αναβάθμιση του τύπου ανάπτυξης της χώρας με την επινόηση ενός ενεργού κοινωνικού κράτους. Ενεργού με την έννοια ότι δεν καλύπτει μόνο όσους αποσύρονται από την αγορά εργασίας, ή ατυχούν ή δεν παρουσιάζονται καν σε αυτήν, αλλά καλύπτει, εκπαιδεύει και επανεκπαιδεύει τους νέους και τους ήδη εργαζόμενους διευρύνοντας το φάσμα των δυνατοτήτων τους. Συνυφαίνεται δηλαδή με τις σχέσεις εργασίας- εκπαίδευσης, εργασίαςελεύθερου χρόνου, καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής. Ξέρουμε ότι το στοίχημα αφορά όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά. Γιατί σε αυτή τη βάση μπορεί να αναγεννηθεί μια ουσιαστικότερη αυτονομία της προοδευτικής μεταρρυθμιστικής κουλτούρας που να απαντά στις εξελίξεις του παγκοσμιοποιημένου ψηφιακού καπιταλισμού διασώζοντας παράλληλα την ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα.

Ο Γιάννης Βούλγαρης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου