Το πνεύμα του τόνου

Ένας σπάνιος άνθρωπος!

Το οικογενειακό περιβάλλον του Μάριου Πλωρίτη το Σάββατο στο Α΄ Νεκροταφείο απεδείχθη πολύ πλατύ. Και πώς να μην ήταν, όταν για εξήντα ολόκληρα συναπτά έτη συνέζησε αρμονικά, δημιουργικά, δεμένος σφιχτά με τα μέλη των πολυπληθών οικογενειών του θεάτρου και της δημοσιογραφίας! Δάσκαλος, σκηνοθέτης, μεταφραστής , κριτικός θεάτρου και κινηματογράφου, πολιτικός σχολιαστής, συγγραφέας πολύτιμων βιβλίων! Πνεύμα σπάνιο, ελεύθερο, άνθρωπος ευγενής, τρυφερός, ευρυμαθής , λάτρης της γλώσσας, οι θεατρικές μεταφράσεις του ποιητικά αριστουργήματα, οι εισαγωγικές σημειώσεις του μικρά ανθολόγια για την εις βάθος και πλάτος κατανόηση του συγγραφέα, της εποχής, της προσωπικότητας, της αισθητικής του! Είχα την τύχη να «μιλήσω» κάποιες απ΄ αυτές στο θέατρο και στη Σχολή, αλλά συγχρόνως να τον ζήσω σαν δάσκαλο στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης στο μάθημα Ιστορίας και Δραματολογίας του Παγκόσμιου Θεάτρου. Δεν ήταν μάθημα με τη στενή έννοια του όρου, ήταν κάθε φορά μικρές αποκαλυπτικές διαλέξεις. Κρατούσαμε σύντομες σημειώσεις προσπαθώντας να αποθησαυρίσουμε το πλούσιο περιεχόμενο των λεχθέντων, που μας έδιναν το έναυσμα για επιπλέον μελέτη.

Βουβή, απέραντη η θλίψη, ήταν διάχυτη στο νεκροταφείο για την απώλεια αυτού του μοναδικού, σπάνιου ανθρώπου, καλλιτέχνη, στοχαστή, δασκάλου. Μας αφήνει παρηγοριά σαν παρακαταθήκη ένα έργο πολύτιμο, πλούσιο και κυρίως ένα παράδειγμα βίου με απόλυτο ήθος, βαθιά γνώση, οξυδερκή κρίση, πάθος και αγωνιστικότητα για ό,τι πίστευε και υπερασπιζόταν. Δυστυχώς , «έσπασε τώρα μια γενναία καρδιά./ Καλή σου νύχτα πρίγκιπα γλυκέ μου,/ κι αγγέλων φτερουγίσματα ας σε νανουρίζουν»!