Αναζήτηση
«Τρουμπέτες, τραμ, βορβορυγμοί, τρίξιμο φρένων / χλωροφορμίζουν το μυαλό του
όπως μετράς / όσο βαστάς κι έπειτα χάνεσαι / στη νάρκη και το έλεος του
χειρούργου / Στους δρόμους περπατά με προσοχή, να μη γλιστρήσει / στις
πεπονόφλουδες που ρίχνουν αδιαφόρετοι αραπάδες / ή πρόσφυγες πολιτικάντηδες
και το σινάφι / παραμονεύοντας: θα τηνε πατήσει; – δεν θα την πατήσει; (…)
Προχωρεί, παραπατώντας, δαχτυλοδειχτούμενος, κι ένας πηχτός αγέρας φέρνει γύρα
/ σκουπίδια, καβαλίνα, μπόχα και καταλαλιά».
Έτσι είναι οι μέρες μας. Όπως τις περιγράφει ο Σεφέρης. Συνθήματα, βορβορυγμοί
στα μούτρα μας, πεπονόφλουδες, πολιτικάντηδες, σινάφια, κουμπάροι, σκουπίδια,
καβαλίνα, μπόχα και καταλαλιά. Πώς την καταντήσατε αυτή τη χώρα, κύριε
Καραμανλή, κύριε Παπανδρέου, κύριε Σημίτη, κύριε Μητσοτάκη; Και απορείτε μετά
που η νεολαία όλο και πιο πολύ απομακρύνεται από την πολιτική, όλο και πιο
πολύ χλευάζει τους πολιτικούς;
Κάθε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η ίδια αποφορά. Τα σκάνδαλα, οι μίζες, τα
νταηλίκια, η αλαζονεία των «αλάνθαστων», η επιθετικότητα εκείνων που
«λησμόνησαν» γρήγορα το παρελθόν τους. Και πού θα πάει αυτό το πράγμα; Πώς θα
καταλάβει αυτός ο λαός, που φορολογείται μαστιγωτικά, που εμπαίζεται, που
αγωνιά για τη νεολαία, ότι η ζωή δεν είναι «αρπαχτή» και «γιούργια», όπως τον
διδάξανε πολλοί από τους – εκάστοτε – υψηλά ιστάμενους;
Μου έλεγε ένας βουλευτής – προχτές μόλις: «Αν δεν είχα μπει στην πολιτική και
μου πρότειναν σήμερα να θέσω υποψηφιότητα για πρώτη φορά, σίγουρα θα απαντούσα
«όχι» και θα μόρφαζα τελείως απαξιωτικά. Δεν είναι κατάσταση αυτή: ο ένας
υπονομεύει τον άλλο, στο ίδιο κόμμα, στην ίδια παρέα. Και κατόπιν βγαίνει στην
τηλεόραση και πουλάει φούμαρα…».
Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει ένα CD με καινούργια τραγούδια μου, που τα
έχουν γράψει νέοι συνθέτες, αλλά τα ερμηνεύουν καθιερωμένοι τραγουδιστές –
πρώτα «ονόματα». Ένα απ’ αυτά τα τραγούδια (μουσική Αντώνη Μιτζέλου), με τον
Β. Παπακωνσταντίνου, λέει:
«Άρρωστος καιρός, σακατεμένος / κι όλα, πουλημένα έναν παρά / λεύτερος και
αλυσοδεμένος / στέκομαι στου κόσμου την ουρά / Συνθηματολόγοι στις οθόνες/ και
πυροτεχνήματα σωρό / λόγια, μόνο λόγια, δυο αιώνες / κι ύστερα, μια τρύπα στο
νερό / Έλειωσε η βροχή κάποιαν αφίσα / που σε αγώνες πάλι μας καλεί / Άρρωστος
καιρός κι η νύχτα πίσσα / Μίλια μακριά η ανατολή / Συνθηματολόγοι στις οθόνες
/ και πυροτεχνήματα σωρό / λόγια, μόνο λόγια, δυο αιώνες / κι ύστερα μια τρύπα
στο νερό / Λόγια, μόνο λόγια / Λόγια, λόγια…».
