«Θυμάμαι αυτόν και το μαγαζί από τα φοιτητικά μου χρόνια»,» έλεγε ο φίλος μου

ο Στρατής, καθώς πιάσαμε τραπέζι στο «Αφροδίτη», τη γνωστή αυτή κυπριακή

ταβέρνα που άνοιξε δεύτερο κατάστημα προ μηνών στο Χαλάνδρι. Είχαμε αποφασίσει

να βγούμε έξω για κάτι απλό και το «Αφροδίτη» βόλευε όλους.

Ο χώρος είναι απλός – σίγουρα δεν εμπνεύστηκε από τη μυθική ομορφιά της

συνονόματής του! Ένα σιντριβάνι-λιμνούλα κέντρισε το ενδιαφέρον του

πεντάχρονου γιου μου βοηθώντας έτσι τη βραδιά να κυλήσει όμορφα χωρίς να

παραπονούνται τα παιδιά ότι βαριούνται! Το αξιοθαύμαστο είναι ότι δεν τους

κέντρισε το ενδιαφέρον μόνο το νερό στην faux λίμνη, αλλά το φαγητό, γι’

αυτούς εξωτικό, χωρίς να είναι πολύ μακριά από αυτά που γνωρίζουν ήδη.

Ξεκινήσαμε με μια μεγάλη ποικιλία από μεζέδες. Το χούμους έχει αρκετά

διαφορετική μορφή απ’ ό,τι στα λιβανέζικα εστιατόρια, πιο πυκνή, λιγότερο

λιπαρή, σκορδάτη και νόστιμη. Ταίριαζε τέλεια με τις χοντρές πίτες, ψητές στα

κάρβουνα, που μας έφεραν στο καλαθάκι του ψωμιού. Η ταχινοσαλάτα ΟΚ, χωρίς να

έχει κάτι το ιδιαίτερο, ούτε γαρνιτούρα δηλαδή. Το σπανακοπιτάκι τηγανητό μας

άρεσε, όπως επίσης και τα κουμπέπια (ντολμάδες) με ελάχιστο κιμά και μια

ελαφριά γεύση κανέλλας. Φυσικά δεν μπορούσαμε παρά να δοκιμάσουμε και τις

κυπριακές ραβιόλες, ένα από τα πολλά κλασικά φαγητά του νησιού, γεμισμένες με

το τοπικό τους τυρί, το χαλούμι. Ωραίες ήταν.

Απλή και σωστή επίσης η σαλάτα ταμπουλέ. Το πιο αδύναμο πιάτο από τα πρώτα

ήταν οι κούπες, κάτι σαν κεφτέδες καλυμμένες με πλιγούρι το οποίο αντιστοιχεί

στο αραβικό κίμπε. Ήταν ήπιο, και στην υφή και στη διαφορά ανάμεσα της γέμισης

(κιμά) και του πλιγουριού.

Τα κυρίως ήταν αξιοπρεπή. Είχα όρεξη για σεφταλιές κι έτσι πήρα μια πλήρη

μερίδα, 4 μεγάλα κομμάτια. Το πιάτο αυτό, σουτζουκάκια τυλιγμένα σε μπόλια,

δεν είναι κάτι που φτιάχνει κανείς εύκολα στο σπίτι. Η εκδοχή εδώ ήταν καλή

χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα και χωρίς, στην ουσία, να υπάρχει μέτρο σύγκρισης

επειδή οι κυπριακές ταβέρνες στην Αθήνα είναι μετρημένες. Τα αφέλια και οι

πατάτες αντινακτές ήταν ΟΚ. Έχοντας φάει αυτό το πιάτο σε σπίτι, η αλήθεια

είναι ότι η εκδοχή του «Αφροδίτη» δεν πλησιάζει το σπιτικό μεράκι που του

χαρακτηρίζει. Μια βασική διαφορά ήταν στις πατάτες – κομμένες και όχι

ολόκληρες, ακαθάριστες, μικρές με τις οποίες γίνεται το αυθεντικό. Η λούντζα

επίσης που δοκιμάσαμε ήταν σχετικά «εμπορική».

Γενικά, όμως, μας άρεσε η απλή ταβέρνα «Αφροδίτη». Οι τιμές είναι ταβέρνας, ο

κόσμος απλός, ο αέρας οικογενειακός, ο χώρος άνετος και ουδέτερος. Το

«Αφροδίτη» περνάει το βασικό τεστ «Κόχυλα»: θα ξαναπήγαινα!

«Αφροδίτη»: Καποδιστρίου 8, Αγ. Παρασκευή/Χαλάνδρι. Τηλ. 210.6390160