Δίπλα στις ολοσέλιδες αναλύσεις της κουμπαριάς και των παραφυάδων της,

ολοσέλιδες διαφημίσεις Κολεγίων ανωτάτων σπουδών, που δεν αναγνωρίζονται από

το ελληνικό κράτος, αλλά ίσως και να αναγνωρίζονται λιγάκι. Κανείς δεν ξέρει

ακριβώς. Μπορεί με το πτυχίο τους να σε παίρνουν στο επαγγελματικό σωματείο,

αλλά να μη σε προσλαμβάνουν στο Δημόσιο. Μπορεί να μη σε παίρνουν ούτε στο

σωματείο. Μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια επειδή

δεν αναγνωρίζει τα πτυχία των Κολεγίων. Μπορεί να αναγνωριστούν όπου να ‘ναι

τα Κολέγια και να τελειώνει επιτέλους αυτή η ιστορία. Είναι κάπως μπερδεμένα

τα πράγματα, είναι και σε ξένη γλώσσα, είναι και σε κάτι αρχικά μυστήρια οι

διαφημίσεις, άγνωστα πτυχία, που ίσως είναι πασίγνωστα, αλλά πού να τα ξέρουμε

εμείς, οι συστηματικά ελληνοκεντρικοί; Το μόνο κακό είναι ότι σε καμιά

διαφήμιση δεν είδα μέχρι τώρα κτίρια σαν αυτά που έχουν στην Αγγλία και τη

Γαλλία και την Αμερική αυτά τα Κολέγια. Αυλές με γρασίδι, με δέντρα, γήπεδα,

βιβλιοθήκες, υπέροχα παλιά κτίρια γύρω, καμιά φορά και υπέροχα καινούργια.

Στην Αθήνα που ανοίγουν τα παραρτήματα των Κολεγίων αυτών, συμβιβάζονται με

πολυκατοικίες, χωμένες μέσα σε στενά, χωρίς καθόλου κήπους, στριμωγμένες. Τα

παιδιά συναντιούνται στα πεζοδρόμια, ξεκουράζονται στα σκαλιά, δίνουν ραντεβού

στο ασανσέρ. Ακόμα κανένα Κολέγιο δεν αποφάσισε να κάνει τη σούπερ επένδυση,

σε έναν μεγάλο, άνετο χώρο. Ίσως επειδή τα περισσότερα Κολέγια διδάσκουν

Οικονομία και κάνουν οικονομίες. Οικονομία φαίνεται ότι χρειαζόμαστε σα σπουδή

περισσότερο από καθετί. Οικονομία και Διοίκηση επιχειρήσεων. Αν η προσφορά

σπουδών γίνεται με βάση τη ζήτηση, αυτό θα πει ότι τα παιδιά μας έχουν τρομερή

ανάγκη να μάθουν να διοικούν επιχειρήσεις. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεφύγουμε από

το μάνατζμεντ της κουμπαριάς, τουλάχιστον. Κι ότι θα υπάρξουν αρκετές

επιχειρήσεις να διοικηθούν, για να μπορούν να απορροφήσουν τόσους πτυχιούχους.

Τελευταία Νέα