|
|
|
«Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες μαγαζιά, αλλά οι επιλογές που έχει ένας άνθρωπος όταν θέλει να βγει να διασκεδάσει είναι λίγες…», λέει η Μελίνα Κανά. «Μας λείπουν τα καλά λαϊκά προγράμματα σε μέτριας χωρητικότητας μαγαζιά»
|
Λαϊκό τραγούδι, χωρίς εισαγωγικά. Έτσι όπως ξέρει να το φτιάχνει ένας από τους
τελευταίους μετρ του είδους, έτσι όπως ερμηνεύεται το «λαϊκό» από τη μεγάλη
πλειονότητα του μέσου ακροατή.
Εκείνη πάλι, η μούσα μια νέας γενιάς, «δύσκολων» ακροατών. Πολλοί απ’ αυτούς
έμαθαν το λαϊκό από τον Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, πολλοί
συνέδεσαν τη φωνή της με ό,τι πιο πρωτοπόρο και ουσιαστικό έδωσε η γενιά του
’90 στον χώρο αυτό.
Μελίνα Κανά και Χρήστος Νικολόπουλος. Διαφορετικές γενιές, διαφορετικές
αφετηρίες, διαφορετικό κοινό (ίσως) αλλά με έναν κοινό παρανομαστή ανάμεσά
τους: την επιθυμία να κάνουν λαϊκό τραγούδι. Το «Της καρδιάς τα βήματα», σε
στίχους διάφορων στιχουργών (M. Ελευθερίου, Φ. Λαμπρίδη, Φ. Γράψα, B.
Γιαννόπουλου, M. Μπιζάνη) είναι η πρώτη τους δισκογραφική… έφοδος που θα
συνεχιστεί και με κοινές εμφανίσεις στη διάρκεια του καλοκαιριού, που θ’
αρχίσουν από το Διδυμότειχο στις 10/6.
Θεωρείτε ότι από κάποια στιγμή κι έπειτα κάνατε στροφή στην πορεία σας;
Όχι βέβαια. Εγώ ήμουν πάντα λαϊκή τραγουδίστρια κι αν θέλετε να σας θυμίσω τα
τραγούδια που ξέρει και ο περισσότερος κόσμος. Είναι το «Μεταξωτά», τα «Έρημα
κορμιά», οι «Τυφλές ελπίδες»… λαϊκά τραγούδια δηλαδή. Γιατί να άλλαξα
λοιπόν; Εκτός κι αν αυτά είναι υψηλής κουλτούρας και τα άλλα χαμηλότερης.
Επειδή είχατε συνδέσει το όνομά σας με μια γενιά συνθετών που αν δεν
άλλαξαν, πάντως μετατόπισαν – ένα βηματάκι έστω – στη συνείδησή μας την έννοια
του λαϊκού.
Έτσι είναι, αλλά βλέπετε και μόνοι σας ότι οι ίδιοι εκείνοι οι άνθρωποι
έφτιαξαν σιγά σιγά ένα άλλο ηχητικό περιβάλλον από κείνο που είχαν διαμορφώσει
στην αρχή – και καλά έκαναν. Εγώ όμως τι μπορούσα να κάνω; Εκείνοι μπορεί να
άλλαξαν, εγώ δεν νομίζω…
Πολλά από κείνα τα τραγούδια της πρώτης σας περιόδου θα είναι δύσκολο να τα
εντάξετε στις τωρινές σας εμφανίσεις. Γιατί είναι για μικρότερους χώρους, πιο
εσωστρεφείς… Και για ένα άλλο κοινό, ίσως;
Μα ποτέ δεν μπορείς να εντάξεις σε ένα πρόγραμμα όλο σου το ρεπερτόριο. Πάντα
κάνεις μια επιλογή. Εγώ όμως ήθελα να δω πώς είναι τα προγράμματα μεγαλύτερων
μαγαζιών, με τους πολλούς συντελεστές, με τη μεγαλύτερη διάρκεια – εκεί που
πάει να διασκεδάσει τέλος πάντων ο μέσος ακροατής, όχι το ειδικό κοινό. Αυτό
δεν σημαίνει όμως ότι δεν υποστηρίζω τις μουσικές σκηνές ή ότι δεν θα
ξαναγύριζα εκεί…
Δεν σας ενοχλεί που ο τρώει ο κόσμος;
Τρώει στην αρχή. Όταν δεν έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα. Ξέρετε ποια ήταν η
σκέψη μου; Έλεγα: υπάρχει λόγος να υπάρχουν καλά προγράμματα σε αξιοπρεπή,
μέτριας χωρητικότητας μαγαζιά ή θα πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα σε εκείνα
που χωρούν 5.000 χιλιάδες κόσμο – που όλοι ξέρουμε τι προγράμματα έχουν – ή σε
μουσικές σκηνές. Γιατί, άμα το καλοσκεφτείτε, μπορεί να υπάρχουν δεκάδες
μαγαζιά, αλλά οι επιλογές που έχει ένας άνθρωπος όταν θέλει να βγει να
διασκεδάσει είναι λίγες… Μας λείπουν τα καλά λαϊκά προγράμματα σε μέτριας
χωρητικότητας μαγαζιά.
Και τι διαπιστώσατε;
Με χαρά μου διαπίστωσα ότι ναι, αξίζει τον κόπο να κάνεις ένα τέτοιο
πρόγραμμα.
Με τον Χρήστο Νικολόπουλο πώς έγινε η συνεργασία;
Εγώ τον ήξερα από χρόνια, εννοείται. Και όταν γνωριστήκαμε όλο λέγαμε κάτι να
κάνουμε αλλά… Είμαι πραγματικά ευχαριστημένη απ’ αυτή τη συνάντηση. Ένας
γλυκός άνθρωπος με ταλέντο, καθόλου ντίβα, ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος, που
χαίρεται την καθημερινότητά του με την οικογένειά του. Είναι
δακτυλοδεικτούμενες αυτές οι περιπτώσεις πλέον…
Τα τραγούδια ήταν γραμμένα ήδη;
Τα περισσότερα γράφτηκαν για μένα. Μαζί αναζητήσαμε τους στίχους.
Ισοπεδωτική «τηλεοπτική μόδα»
Έχω την αίσθηση ότι η αγορά βάζει στην άκρη συνθέτες του βεληνεκούς τού
Χρήστου Νικολόπουλου. Αν όχι στην άκρη, δεν είναι στο επίκεντρο – ενώ το
δικαιούνται.
Έτσι είναι. Είναι ένα κομμάτι κι αυτό του γενικότερου κλίματος. Όλη αυτή η
«τηλεοπτική μόδα» που επικρατεί στο τραγούδι έχει σαρώσει τα πάντα.
Αισθάνεστε αβεβαιότητα για το μέλλον;
Νομίζω ότι τα πάντα εξαρτιούνται από μας… Αντί να μιλάμε μόνο και να μην
κάνουμε τίποτα, καλό είναι να υποστηρίζουμε αυτά που θέλουμε με τις πράξεις
μας. Να κρατήσουμε μια στάση.
