Σ’ έναν πάγκο βιβλίων από δεύτερο χέρι, στη Ρι Μεσιέ λε Πρενς του Παρισιού,

πριν από λίγες ημέρες, βρήκα τον δεύτερο τόμο των ημερολογίων του Βίκτορ

Κλέμπερερ.

«H εργασία απελευθερώνει». H είσοδος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου

Τον πρώτο τόμο, στον οποίο αφηγούνταν πώς εξευτελίστηκε η ζωή του ως Γερμανού

Εβραίου στα πρώτα οκτώ χρόνια της εξουσίας του Χίτλερ – από το 1933 ώς το 1941

-, τον είχα αγοράσει στο Πακιστάν, λίγο πριν η Αμερική βομβαρδίσει, το 2001,

το Αφγανιστάν.

Ήταν παράξενη η εμπειρία να διαβάζω στο Πακιστάν για τις προσπάθειες του

Κλέμπερερ να επιβιώσει στη Δρέσδη με τη γυναίκα του, την Εύα, καθώς οι ναζί

πλησίαζαν στις εβραϊκές γειτονιές. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η ανακάλυψη πως

ο ηρωικός Κλέμπερερ, εξάδελφος του μεγάλου μαέστρου, έδειχνε μεγάλη συμπάθεια

προς τους Παλαιστίνιους Άραβες της δεκαετίας του 1930, οι οποίοι φοβούνταν ότι

θα έχαναν την πατρίδα τους από ένα εβραϊκό κράτος. «Δεν μπορώ να μη συμπάσχω

με τους Άραβες που έχουν εξεγερθεί (στην Παλαιστίνη), που η γη τους

«αγοράζεται». H Εύα λέει πως έχουν την τύχη των Eρυθρoδέρμων», γράφει ο

Κλέμπερερ στις 2 Νοεμβρίου 1933, εννέα μήνες αφότου ο Χίτλερ είχε γίνει

καγκελάριος της Γερμανίας.

Ακόμη πιο συντριπτική είναι η κριτική που ασκεί ο Κλέμπερερ στον Σιωνισμό.

«Για μένα», γράφει τον Ιούνιο του 1934, «οι Σιωνιστές που θέλουν να πάνε πίσω

στο εβραϊκό κράτος του 70 μ.X. … είναι τόσο επιθετικοί όσο είναι οι ναζί.

Όταν αναζητούν το αίμα, τις αρχαίες «πολιτιστικές ρίζες», όταν θέλουν να

γυρίσουν πίσω τον κόσμο, γίνονται απολύτως ισάξιοι των Εθνικοσοσιαλιστών».

Σε κάθε περίπτωση, η περιγραφή του Ολοκαυτώματος από τον Κλέμπερερ, μέρα με τη

μέρα, οι αναφορές του στην ωμότητα της τοπικής Γκεστάπο της Δρέσδης, στις

αυτοκτονίες Εβραίων τους οποίους διέταζαν να πάρουν τα τρένα προς ανατολάς,

στο Άουσβιτς, την ύπαρξη του οποίου φαίνεται να γνωρίζει ήδη από τον Μάρτιο

του 1942, σε γεμίζει οργή για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που

εξακολουθούν να αρνούνται την πραγματικότητα της εβραϊκής γενοκτονίας.

Όταν διάβαζα τα ημερολόγια αυτά, θα ήθελα να είναι δίπλα μου ο πρόεδρος

Αχμαντινεζάντ του Ιράν. Γιατί ο Αχμαντινεζάντ αποκάλεσε «μύθο» το εβραϊκό

Ολοκαύτωμα και ζήτησε επιδεικτικά να πραγματοποιηθεί μια διάσκεψη – στην

Τεχεράνη φυσικά – για να βρεθεί η αλήθεια για τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων

Εβραίων, την οποία οποιοσδήποτε εχέφρων ιστορικός αναγνωρίζει ως μία από τις

τρομερές πραγματικότητες του 20ού αιώνα, δίπλα, φυσικά, στο Ολοκαύτωμα ενάμισι

εκατομμυρίου Αρμενίων το 1915.

H καλύτερη απάντηση στις παιδιάστικες ανοησίες του Αχμαντινεζάντ ήρθε από τον

πρώην πρόεδρο Χαταμί του Ιράν, τον μοναδικό έντιμο Μεσανατολίτη ηγέτη του

καιρού μας. «Ο θάνατος ακόμη και ενός Εβραίου είναι έγκλημα», δήλωσε ο Χαταμί,

καταστρέφοντας έτσι με μία φράση το ψέμα που ο διάδοχός του προσπαθούσε να

διαδώσει. Με τη φράση του αυτή υπογράμμισε το γεγονός ότι η σημασία και το

κακό του Ολοκαυτώματος δεν εξαρτάται από την εβραϊκή ταυτότητα των θυμάτων. H

φρίκη του Ολοκαυτώματος έγκειται στο γεγονός ότι τα θύματα ήταν ανθρώπινα

πλάσματα – όπως εσείς και εγώ.

Πώς μπορούμε άραγε να πείσουμε τους Μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής γι’ αυτή

την απλή αλήθεια; Μέρος της απάντησης προσφέρει ο επικεφαλής της Ιρανικής

Εβραϊκής Επιτροπής Χαρούν Γιασαγιάιε. «Το Ολοκαύτωμα δεν είναι περισσότερο

μύθος απ’ ό,τι η γενοκτονία που έκανε ο Σαντάμ (Χουσεΐν) στη Χαλάμπτζα ή η

σφαγή Παλαιστινίων και Λιβανέζων από τον (Αριέλ) Σαρόν στους καταυλισμούς της

Σάμπρα και της Σατίλα», δήλωσε ο Γιασαγιάιε, ο οποίος εκπροσωπεί 25.000

Εβραίους του Ιράν.

Σημειώστε εδώ το γεγονός ότι δεν γίνεται αριθμητική σύγκριση. Έξι εκατομμύρια

δολοφονημένοι Εβραίοι είναι αριθμητικά πολύ μεγαλύτερο έγκλημα από τους

χίλιους Κούρδους που σκοτώθηκαν από τα αέρια στη Χαλάμπτζα ή τους 1.700

Παλαιστίνιους που δολοφονήθηκαν από τους Λιβανέζους Φαλαγγίτες, συμμάχους του

Ισραήλ, το 1982 στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Αυτό που παραλληλίζει η επιστολή του

Γιασαγιάιε είναι ο πόνος που προκαλεί στους επιζήσαντες η άρνηση της ιστορίας.

Εύκολα βρίσκει κανείς παραδείγματα ενός από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν

ειπωθεί εναντίον των 750.000 Παλαιστινίων που διέφυγαν από τη γη τους το 1948:

ότι αραβικοί ραδιοσταθμοί τους διέταξαν να φύγουν από τα σπίτια τους «μέχρι να

ρίξουμε στη θάλασσα» τους Εβραίους – οπότε οι Παλαιστίνιοι θα επέστρεφαν στις

ιδιοκτησίες τους. Ισραηλινοί ακαδημαϊκοί έχουν αποδείξει πως ουδέποτε υπήρξε

τέτοια ραδιοφωνική εκπομπή, ότι οι Παλαιστίνιοι έφυγαν – θύματα αυτού που

αποκαλούμε σήμερα εθνική εκκαθάριση – έπειτα από μια σειρά σφαγών από τις

ισραηλινές δυνάμεις.