Αναζήτηση
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ επιτυχίες – που δεν έχει – η κυβέρνηση Καραμανλή
διολισθαίνει σταθερά σε κινήσεις εντυπωσιοθηρίας, σε πράξεις που προκαλούν τη
νοημοσύνη των πολιτών.
Πριν από λίγες ημέρες εξετέθη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Αντιλαμβανόμενος το κύμα
δυσαρέσκειας – καταγράφεται σταθερά πλέον στις δημοσκοπήσεις – εξεφώνησε το
τρίτο, εντός μηνός, διάγγελμα, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αναδείξει δήθεν
αποτελέσματα της ατελέσφορης μέχρι τώρα οικονομικής πολιτικής και να στηρίξει
τον πανταχόθεν βαλλόμενο και φέροντα το βάρος της απογραφής υπουργό Οικονομίας
κ. Γ. Αλογοσκούφη.
Περιέπεσε στην ανάγκη ο κ. Πρωθυπουργός να εκθειάσει την – με αστερίσκους –
έγκριση από την Κομισιόν του πολλαπλώς αναθεωρημένου Προγράμματος
Σταθερότητας, για να μεταδώσει αισιοδοξία στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό,
λέγοντας ότι τα ελλείμματα μειώνονται χάριν των κυβερνητικών προσπαθειών.
Έκλεισε μάλιστα το μάτι στους ψηφοφόρους, αφήνοντας να εννοηθεί πως τα βάσανά
τους τελειώνουν και ότι από ‘δώ και πέρα θα απολαύσουν στερημένα αγαθά και
εισοδήματα.
Δυστυχώς καλλιεργεί και πάλι ελπίδες φρούδες ο κ. Πρωθυπουργός. Ίσως πέφτει
και ο ίδιος σε πλάνη νέα. Σίγουρα πάντως δεν λέει την αλήθεια ή καλύτερα δεν
περιγράφει την πραγματικότητα.
Το κόμμα του στα χρόνια της αντιπολίτευσης και αργότερα η κυβέρνησή του στα
πρώτα βήματά της ανέδειξε το δημοσιονομικό πρόβλημα σε μέγα και τρανό.
Όμως η πράξη υπήρξε αναντίστοιχη της περιγραφής, της ρητορείας και της
πολιτικής εκμετάλλευσης. Αδράνησε τον πρώτο χρόνο, τα φόρτωσε στην κυριολεξία
στον κόκορα και μόνο την άνοιξη του 2005, σε συνθήκες κατάρρευσης του
προϋπολογισμού, παρενέβη και έλαβε κάποια μέτρα.
Ατελή όμως, μη ικανά να φέρουν την προπαγανδιζόμενη σήμερα πρόοδο. Και η
φετινή δημοσιονομική διαχείριση δεν είναι σπουδαία, ενσωματώνει πρακτικές
δημιουργικής λογιστικής, δεν θίγει το πρόβλημα στη ρίζα του. Δεν επιτρέπει
πανηγυρισμούς σαν τους προχθεσινούς, ούτε προσφέρεται για επικοινωνιακή χρήση.
Και αυτό γιατί το πρόβλημα είναι βαθύτατα διαρθρωτικό. Το δάσος της
δημοσιονομικής διαχείρισης είναι ατέλειωτο, έχει βάθος μεγάλο, δεν
αντιμετωπίζεται σε ένα και δύο χρόνια. Απαιτεί μακρά και συντονισμένη
προσπάθεια, βαθιά αλλαγή στο κράτος, άλλη πολιτική στην υγεία, στην κοινωνική
ασφάλιση και στην παιδεία, ορθολογική διαχείριση των δαπανών, νέα φορολογικά
εργαλεία και πρώτα απ’ όλα πραγματική αποτύπωση και ανεξάρτητη από τη συγκυρία
περιγραφή.
H αντιμετώπισή του απαιτεί νέα κοινωνική συμφωνία, ένα νέο συμβόλαιο με τον
λαό, που θα ορίζει τη συμβολή των κοινωνικών τάξεων, θα ανακατανέμει τον
πλούτο, θα ξεχωρίζει τις δαπάνες σε επενδυτικές και καταναλωτικές, θα θέτει
χρονοδιάγραμμα μείωσης του χρέους, θα περιγράφει με σαφήνεια την ευθύνη της
πολιτικής και θα κατατείνει στη διαμόρφωση σταθερών δημοσιονομικών πεδίων.
H σημερινή αντιμετώπιση από την κυβέρνηση Καραμανλή είναι ευκαιριακή, δεν
ξεπερνά τα όρια τρέχουσας διαχείρισης, φαντάζει ατελής και προβληματική. Γι’
αυτό δεν της πρέπουν πανηγύρια, ούτε επικοινωνιακές υπερβάσεις σαν την
τελευταία του κ. Καραμανλή. Υποχωρεί σταδιακά στη δεύτερη θέση, χάνει βαθμηδόν
την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και πλέον έχει ανάγκη από έργα πραγματικά.
Οι φιγούρες και τα κόλπα δεν περνάνε πια…
