Αναζήτηση
Οι ιδέες είναι καλοδεχούμενο πράγμα. Καμιά φορά αργούν βέβαια. Πριν από εκατό
χρόνια έγινε στη Γαλλία ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος, αλλά η ιδέα
ακόμα ταξιδεύει, δεν έχει έρθει προς τα δω. Ένα παράδειγμα λέμε. Υπάρχουν κι
άλλες πολλές ιδέες που αργούν. Ιδέες περί δικαιωμάτων, ιδέες χειραφέτησης,
συνειδητοποίησης, αξιοπρέπειας. Όλες αυτές έχουν κόκαλα, που λέμε. Μερικές
άλλες όμως έρχονται πολύ γρήγορα. Αυτή ας πούμε για τις προσλήψεις νέων με
δυνατότητα απόλυσης χωρίς αποζημίωση τα πρώτα χρόνια. Δεν πρόλαβε να ψηφιστεί
στη Γαλλία ο νόμος, και τσουπ, νάτη και στην Ελλάδα η ιδέα, την προτείνει ο
ΣΕΒ. Κάπως αισθάνεστε με κάτι τέτοια, κάπως ανεβασμένοι. Μα τι είμαστε ρε
παιδί μου εμείς, τι οικονομική υπερδύναμη! Κάπου θα έχουμε εργοστάσια σαν τη
Ρενό, για να ζητάνε οι βιομήχανοι να ψηφιστούνε τέτοιοι νόμοι. Και δεν το
ξέραμε. Και νομίζαμε ότι οι νέοι βρίσκονται σε κακή κατάσταση όταν είναι να
πρωτοπιάσουν δουλειά, τέτοια που παρακάτω δεν πάει. Γιατί πόσοι έχουν
συνείδηση των δικαιωμάτων τους, πόσοι τα διεκδικούν, από αυτούς που
πρωτομπαίνουν στην αγορά εργασίας; Τους βλέπαμε να ξεκινάνε χωρίς συμβάσεις,
χωρίς πληρωμή καν σε μερικούς τομείς, να βολοδέρνουν χρόνια με προγράμματα
επιδοτήσεων που μόλις εξαντληθούν τους διώχνουν, και το κυριότερο,
ανυπεράσπιστοι και μόνοι. Το συνδικάτο, η ταξική συνείδηση κι αξιοπρέπεια, η
γνώση των νόμων, η στοιχειώδης αυτοπεποίθηση και το κουράγιο να υπερασπιστούν
τη δουλειά τους, δεν είναι αυτονόητα έξω από το Δημόσιο. Ανήκουν κι αυτά στις
ιδέες που αργούν να φτάσουν ώς εδώ. Κάνουν χρόνια, είναι στον δρόμο ακόμα και
δεν ξέρουμε αν θα τις αφήσουν στο τελωνείο. Σ’ αυτά είμαστε πρωτάρηδες ακόμα.
Αλλά άμα είναι να γλιτώσουν οι εργοδότες λίγα ψίχουλα – γιατί πόσοι είναι πια
οι νέοι που καταφέρνουν να βρουν δουλειά και τι αποζημίωση πια θα δικαιούνται;
– εκεί, σε κάτι τέτοια, οι ιδέες έρχονται σαΐτα!
