H σκεπτόμενη ποπ ασφυκτιά

Υπάρχει και η ποπ που δεν έχει σχέση με σαχλά κοριτσίστικα στιχάκια, που δεν

συνδέεται (απαραιτήτως) με τη ροζ ατμόσφαιρα ανούσιων ρεφρέν, η ποπ που

ανησυχεί για τον εαυτό της και προσπαθεί για το καλύτερο. H ποπ που όλοι

θεωρούμε ότι θα έχει πολλές διεξόδους επικοινωνίας για να φτάσει στους

αποδέκτες της, αλλά στις ημέρες μας τίποτα δεν είναι (όπως καταλάβαμε)

αυτονόητο…

«Αν δεν είσαι σε πίστα», «αν δεν πας στο ριάλιτι», «αν δεν ακολουθείς τα

κλισέ…», μας λένε τρεις εκλεκτές εκπρόσωποί της και δεν έχουμε κανένα λόγο

να τις αμφισβητήσουμε. Φανταστείτε, να τολμούσαν να τραγουδήσουν και τζαζ.

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΜΠΑΜΠΑΛΗ

«Εγώ κουλτουριάρα;»

Από τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα της νέας γενιάς τραγουδιστριών, η Ανδριάνα

Μπάμπαλη μας παρέδωσε πριν από λίγο καιρό το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ

«Μην πεις ποτέ» (Minos-ΕΜΙ) με τραγούδια του Στάμου Σέμση, του Κώστα Λειβαδά,

της Δήμητρας Γαλάνη και (δύο) δικά της. Φωνή που συνδέουμε αμέσως με τη γενιά

που ακόμη δεν έχει επιδείξει όλο της τον δυναμισμό και το ταλέντο στον χώρο,

είναι μάλλον από τις λαμπρές εξαιρέσεις. Με δύο προσωπικούς δίσκους στο

ενεργητικό της και πάντα δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες που την στήριξαν

(Πορτοκάλογλου, Γαλάνη, Νταλάρας κ.λπ.) θα μπορούσε να θεωρηθεί από τα

χαϊδεμένα και προστατευμένα νέα πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού – αν και η

ίδια πόρρω απέχει από το να πιστεύει κάτι τέτοιο.

«Από το 1999 που ξεκίνησα εγώ, έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Προς το

χειρότερο βέβαια. Το πιο ενοχλητικό είναι ότι ενώ περιμένεις από κάποιους

καταξιωμένους ανθρώπους να κρατήσουν λιγάκι τα μπόσικα, βλέπεις ότι δεν το

κάνει κανείς. H ανασφάλεια όλων – καταξιωμένων και μη – είναι τεράστια».

Φαίνεται ότι οι τραγουδιστές της ηλικίας σου είναι λιγάκι καθηλωμένοι.

Άτολμοι ίσως;

«Μα δεν τους στηρίζει κανείς. Δεν πληρώνει τη δουλειά τους… Ή πρέπει να πάει

κανείς σε πίστα ή να βρει πρωινή δουλειά… Έπειτα είμαστε μια μικρή χώρα με

μικρό κοινό και για να συντηρηθεί ένας καλλιτέχνης πρέπει να κάνει πολύ

συγκεκριμένα πράγματα. Είμαστε και λίγο πίσω σε γούστα… Το ότι εγώ θεωρούμαι

κουλτουριάρα και ο δίσκος μου βαρύς… καταλαβαίνεις». Ουσιαστική διαφορά στον

χώρο είναι -λέει- τα ριάλιτι «που είναι μεγάλη ζημιά».

Μήπως οι νέοι της γενιάς σου πρέπει να διεκδικήσετε πιο δυναμικά τη θέση

σας;

«Το πρόγραμμα που κάναμε φέτος στον «Σταυρό Του Νότου» (με τον Ζακ Στεφάνου

και τον Γιώργη Χριστοδούλου) είχε μια δομή όπως ακριβώς θέλαμε εμείς, χωρίς

καθόλου λαϊκό μέρος, χωρίς κλισέ. Και πήγε αρκετά καλά. Δεν μπορεί όμως να

ζήσει κανείς απ’ αυτό. Και κάπως πρέπει να πληρώνουμε το νοίκι μας… Θέλει

πολύ υπομονή και προσπάθεια το τραγούδι. Θέλει δύναμη. Κρίμα είναι… είμαστε

πολύ νέοι να ενδώσουμε από τώρα».

ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ

«Τρόμαξα και την κοπάνησα»

Σκηνική παρουσία με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Μια διαφορετική τραγουδίστρια με

φωνή βελούδο και μια… τρέλα στο μάτι, εντελώς δική της. Γιατί εξαφανίστηκε

μετά το δεύτερο προσωπικό της δίσκο («Κόκκινο»);

«Τρόμαξα και την κοπάνησα», λέει. «Όλα γύρισαν ανάποδα μέσα σε μια νύχτα και

είπα δεν μου αρέσει αυτό που ζω. Ξεκίνησα το τραγούδι για να περνάω καλά και

ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σε νούμερα, σε δίσκους, σε υποχρεώσεις, σε άγχη που

δεν είχα υπολογίσει». H απομάκρυνσή της δεν σημαίνει ότι απομακρύνθηκε από το

τραγούδι. Το άλμπουμ «Στη Λεωφόρο της Εύας» (Universal), που μόλις

κυκλοφόρησε, περιέχει 10 δικά της τραγούδια (η μουσική σε συνεργασία με τον

Πωλ Στεφανίδη).

«Γι’ αυτό κατέβηκα και στην Αθήνα. H Θεσσαλονίκη εξακολουθεί και είναι μια

κουκλάρα, αλλά με κάνει και τεμπελιάζω. Τώρα προσπαθώ να είμαι και εδώ και

εκεί…».

H Θεοδοσία μεγάλωσε στην Αυστραλία και αυτό φαίνεται στις μουσικές της. «H

ελληνική γλώσσα μπήκε αργά στη ζωή μου, αλλά ελληνικά τραγούδια ακούγαμε. Ο

μπαμπάς μου είναι Ηπειρώτης. Τα σκίζει τα δημοτικά».

Πώς αισθάνεσαι σήμερα που επιστρέφεις για να διεκδικήσεις όσα σου

αναλογούν;

«Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει το κλίμα, αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι τα πάντα

γίνονται για το χρήμα. Εγώ πάλι, έχω αποφασίσει να είμαι καλλιτέχνης. Θέλω να

παίζω για την πάρτη μου. Μόνο. Μπορεί να φαίνεται πολύ εγωιστικό, αλλά το να

περνάς καλά με τον εαυτό σου δεν είναι αυτονόητο, θέλει να έχεις μια ματιά στα

πράγματα, θέλει και αποστασιοποίηση από τον συρμό. Όσο για τον δίσκο, δεν θέλω

να «το παίξω» κάποια ή κάτι, αλλά έχω εμπιστοσύνη σ’ αυτό που έχω κάνει, και

δεν έχω καμία διάθεση να μπω ξανά σε καμιά διαδικασία άγχους».

ΕΥΣΤΑΘΙΑ

«Άκου ακαδημία το ριάλιτι! Ντρέπομαι»

Ευθύς και ώριμος τρόπος έκφρασης, αίσθηση χιούμορ και μια άνεση στην

επικοινωνία που μόνο ενήλικες (και δεν εννοούμε ηλικιακά) διαθέτουν. Ευσταθία:

Ετών 28, με ένα τρίτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, δύο

δίσκους στο ενεργητικό της σε δικούς της στίχους και μουσικές (τον δεύτερο

δίσκο της «Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι» η EMI τον κυκλοφόρησε μετά το φεστιβάλ)

και μια 10χρονη διαδρομή στο τραγούδι, που της έχει δώσει την εμπειρία να

ξέρει πόσο σημαντική ήταν η ευκαιρία η οποία της δόθηκε τώρα για το δεύτερο

της ξεκίνημα (ο πρώτος της δίσκος «Φιλανθρωπικό Γκαλά» έμεινα στα αζήτητα

γιατί έκλεισε η Warner).

«Είναι τόσο δύσκολο πλέον για έναν νέο να μπει στη δισκογραφία», τονίζει η

Ευσταθία και συνεχίζει: «Το φεστιβάλ ήταν μια ευκαιρία να ξαναρχίσω – αν και

δεν το πολυπίστευα ότι θα αρέσει το τραγούδι». Δεν είναι πρωτάρα στον χώρο –

«10 χρόνια τραγουδάω κι έχω περάσει και από σκυλάδικο» – ούτε είναι από τα

παιδιά που δεν έμαθαν ότι η ζωή μπορεί να σου φέρει τα πάνω-κάτω. Μόνο για ένα

πράγμα μπορεί να είναι κάθετη και να το δηλώνει: «Σε πίστα μπορεί να

τραγουδήσω, σε σκυλάδικο επίσης, αλλά σε ριάλιτι τύπου «Fame Story» ποτέ». Και

αμέσως προσθέτει: «Καμιά φορά αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση. Είναι δυνατόν να

θεωρούν αυτό το πράγμα ακαδημία; Άκου ακαδημία! Θλίβομαι για πάρτη τους».

Ξέρει πολύ καλά ότι η συνεργασία της με την Τάνια Τσανακλίδου («Μετρό») είναι

ένα πρώτο βήμα να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό και έχει συνείδηση ότι είναι

από τους τυχερούς του χώρου. Και γιατί έχει δουλειά… «Μην κοιτάτε το

«Μετρό». Είναι εξαίρεση. Όταν έχει αποδυναμωθεί τόσο η μεσαία τάξη πώς είναι

δυνατόν να πάνε καλά τα μαγαζιά; Αυτά λέμε καμία φορά και μας αποκαλούν

γραφικούς».

Όσο για το «επιτηδευμένο» (όπως χαρακτηρίστηκε από ραδιοφωνικούς παραγωγούς)

«ζαμπόν χωρίς λιπαρά» στο τραγούδι «Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι»; «Μα είναι

δυνατόν; Τελικά, είναι πολύ συντηρητική η νεοελληνική κοινωνία… Δηλαδή, τους

ενόχλησε το ζαμπόν και δεν τους ενοχλεί όλη αυτή η χυδαιότητα στο ελληνικό τραγούδι;».