«Aνατομία» με χιούμορ

Καλαμάτα, ωραία θάλασσα, ωραίο φεγγάρι, ωραίοι άνθρωποι, Σαββατοκύριακο

δεύτερο, και φινάλε – επιστέγασμα για το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού με τον

Δημήτρη Παπαϊωάννου και το «Black Box» του – μια παρουσίαση, από τον

καλλιτέχνη που μαζί με την ομάδα του σχεδίασε την εξαιρετική Τελετή Έναρξης

των περσινών Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, του όλου σχεδίου και της εφαρμογής

του.

Καθισμένος ανακούρκουδα σε μια άκρη της σκηνής, με μικρόφωνο στερεωμένο στο

στόμα ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που διαθέτει και το χάρισμα του επικοινωνιακού

λόγου, απλά, καθημερινά, άμεσα, με χιούμορ – για… «νεκροτομή» έκανε αναφορά

– μίλησε συμπυκνωμένα για την όλη σύλληψη, «εικονογραφώντας» τη σε στερεωμένες

πάνω σε ένα αναλόγιο μεγάλες λευκές κόλλες που προβάλλονταν με κάμερα σε τρεις

οθόνες ώστε να βλέπουν όλοι όσοι είχαν γεμίσει το αμφιθέατρο του Κάστρου – το

«Black Box», το «μαύρο κιβώτιο» του «αεροπλάνου» του, μετά το «ατύχημα» που

καθόλου ατύχημα δεν ήταν. Παράλληλα στις οθόνες προβάλλονταν αποσπάσματα από

το «επίσημο» βίντεο της Τελετής Έναρξης, αποσπάσματα που δεν μεταδόθηκαν ποτέ

και αποσπάσματα από το 3D που ήταν η βάση της προετοιμασίας της Τελετής.

Μίλησε, συχνά χειροκροτούμενος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου για τη

θάλασσα και τα νησιά που ήταν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα που ετέθη «τ’ είν’

η πατρίδα μας;», ως προς τον στόχο που έπρεπε να προβάλει η τελετή, για ένα

υπερθέαμα που έγινε με λογική τεχνοκεντρική αλλά με την επιθυμία να μείνει σε

ανθρώπινο επίπεδο, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «παγκόσμιο μπανάλ» το παιδάκι

στο βαρκάκι και ξεκαθάρισε την «παρεξήγηση» ότι τα κοστούμια της «Κλεψύδρας»

δεν ήταν της Σοφίας Κοκοσαλάκη αλλά του Άγγελου Μέντη που είχε την ολική

ευθύνη της.

Τολμηρά παρομοίασε το σχήμα του Ολυμπιακού Σταδίου και του στέγαστρου

Καλατράβα με αιδοίο που ενέπνευσε και το ερωτικό στοιχείο της Τελετής με το

ζευγάρι των εραστών – «άλλο παγκόσμιο μπανάλ» -, παραδέχτηκε ότι δεν

λειτούργησε το υδραυλικό σύστημα που θα ανύψωνε την Μπγιορκ την ώρα που

τραγουδούσε ώστε να «ξετυλιχτεί» το εντυπωσιακό ρούχο της και τόνισε «τη μανία

και τη λύσσα» με την οποία η πρόεδρος του 2004 κ. Γιάννα Αγγελοπούλου

υπερασπίστηκε τις ιδέες του ίδιου και της ομάδας του απέναντι στην ξένη

εταιρεία που είχε αναλάβει την υλοποίησή τους.

Στο τέλος έγινε συζήτηση που κάποιες στιγμές, όπως συνήθως συμβαίνει,

εξετράπη σε φλυαρίες αλλά απέδειξε, και μέσα από τις συγκινητικές κουβέντες

κάποιων εθελοντών των Αγώνων που ήταν παρόντες, παρά και κάποιες αντιρρήσεις

που διατυπώθηκαν, τη στοργή και τον θαυμασμό με τα οποία περιβάλλει ο κόσμος

τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Ντουέτο συγκλονιστικό

Το προηγούμενο βράδυ είχαμε ξεκινήσει από το πρώην Πολυκλαδικό Λύκειο όπου η

Αυστραλή Πρου Λανγκ με τη μικρή ομάδα της παρουσίασε σε έναν χώρο εντελώς

γυμνό το εμπνευσμένο από το «Αλφαβίλ» του Γκοντάρ «Fiftyfourville», ένα

κομμάτι «γεωμετρικό», με τους χορευτές σαν να περιπλανώνται στους προσωπικούς

λαβυρίνθους τους μέσα σε ήχους επιστημονικής φαντασίας αλλά και σε σιωπές, που

λίγους ενθουσίασε κι αυτό φάνηκε και από το χειροκρότημα.

H «αποζημίωση» ήρθε λίγη ώρα μετά, στο Κάστρο. Από το βελγικό Μπαλέτο «C. De

la Β.» και τον «Μουσαμά» του. Μεταλλικά τραπέζια μετακινούμενα, ένας όγκος

υλικών σκεπασμένος από έναν πράσινο μουσαμά, τα πόδια ενός αναποδογυρισμένου

ακαθόριστου ανδριάντα – Σαντάμ, Λένιν;.. – που εξείχαν κάτω από τον μουσαμά,

τέσσερις άνδρες χορευτές, ένας κόντρα τενόρος, ένας πιανίστας, άριες του

Περσέλ, μια σοκαριστική αρχή με τους τέσσερις να στρώνουν στο πάτωμα ένα

ύφασμα και να γονατίζουν πάνω του σαν για τη μουσουλμανική προσευχή και αυτό

να εξελίσσεται σε… σφουγγάρισμα, μια αίσθηση απειλής, στιγμές βίας, οι

καλλιτέχνες, κάποια στιγμή, να μιλούν σε μονολόγους, εξομολογητικά, για τον

εαυτό τους, σαφείς πολιτικές αναφορές, χιούμορ…

Και, κοντά στο τέλος, ένα ντουέτο με τον καταπληκτικό Τεντ Στόφερ να πηδάει

και να κολλάει στην αγκαλιά τού – και χορογράφου της παράστασης – Κουν

Ογιουστέινεν κι όσο εκείνος να τον απωθεί τόσο περισσότερο ο άλλος να

γαντζώνεται στο κορμί του κι όταν τον πετάει από πάνω του, ο Ογιουστέινεν να

περιπίπτει σε ένα παραληρηματικό σόλο μοναξιάς: ένα από τα συγκλονιστικότερα

χορευτικά ντουέτα που έχω ποτέ δει και που πιστεύω ότι θα πάρει θέση κορυφαία

στην ιστορία του χορού. Ένα κομμάτι βαθύτατης ανθρωπιάς, μια σπαρακτική κραυγή

επικοινωνίας. Αυτό που κρατώ εμβληματικά από το καλύτερο, νομίζω, μέχρι τώρα

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.