Όποτε διαβάζω ή ακούω κάτι για το 2ο Λύκειο της Αθήνας, ο νους μου γυρίζει

αμέσως μισόν αιώνα πίσω! Τότε που ήμουν κι εγώ μαθητής τού B’ Γυμνασίου

Αρρένων, με μια παρέα συμμαθητών φοβερή και τρομερή: Θόδ. Αγγελόπουλος, Αλέκος

Φασιανός, Χρ. Γιανναράς! Μεγαλύτερος από εμάς μερικά χρόνια ο Τάσος

Γιαννουλάτος, Αρχιεπίσκοπος σήμερα της Αλβανίας…

Το 2ο Λύκειο – που βρίσκεται πια όχι στην οδό Χέυδεν, αλλά στο κτίριο των

Μπουραντάδων (Μάγερ 37) – κάνει σπουδαία δουλειά, χάρη στη λυκειάρχη Δήμητρα

Γιοκρούση-Κολς και τους συνεργάτες συναδέλφους της: φιλοξενεί 115 παιδιά από

10 εθνικότητες! Παιδιά που προέρχονται από όλα, σχεδόν, τα μέρη του κόσμου

(από την Ινδία, την Ουκρανία, την Κίνα, την Αλβανία, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, τη

Γερμανία κ.ά.).

«Οι μαθητές μας», μου λέει η κ. Γιοκρούση, «τα πάνε περίφημα! Όχι μόνο στη

γλώσσα, αλλά και σε όλα τα άλλα μαθήματα. Στις εξετάσεις στη Μαθηματική

Εταιρία είχαν πολύ καλές επιδόσεις. Διακρίνονται, επίσης, για την ευγένεια και

το ήθος τους. Τα χαίρομαι όλα αυτά τα παιδιά και κάνω – μαζί με τους

συναδέλφους μου – ό,τι μπορώ για να τα βοηθήσω».

Είναι ένα λαμπρό μάθημα κατά των διακρίσεων, ένα μάθημα δημοκρατίας αυτό που

συμβαίνει στο 2ο Λύκειο. Ωστόσο, πριν από τρία χρόνια, όταν στο σχολείο

γράφτηκαν μαζικά δεκάδες μαθητών, παιδιά μεταναστών, αντέδρασαν τόσο οι γονείς

των Ελλήνων μαθητών όσο και οι ίδιοι οι μαθητές. Τελικά, όμως, υποχώρησαν.

Ευτυχώς.

Ο λόγος πάλι στην κ. Γιοκρούση: «Το σχολείο μας δεν είναι διαπολιτισμικό και

ίσως δεν χρειάζεται να είναι γιατί, κατά την άποψή μου, τα σχολεία δεν πρέπει

να έχουν ταμπέλες, αλλά να πλησιάζουν κάθε μαθητή ξεχωριστά, να ανακαλύπτουν

τις ικανότητες και τις δεξιότητές του, να καλύπτουν τις αδυναμίες του και να

τον βοηθούν να πάει παραπέρα. Χρειάζονται, όμως, χρήματα και

εξειδικευμένοι άνθρωποι. Σε εμάς λειτούργησε πολύ καλά η Πρόσθετη

Διδακτική Στήριξη. Στο πλαίσιο αυτού του θεσμού, είχαμε τη δυνατότητα να

δημιουργήσουμε μικρά και ευέλικτα τμήματα με διδάσκοντες καθηγητές μικρής

ηλικίας (25 έως 35 χρόνων περίπου), που βοήθησαν τα παιδιά, τόσο στην εκμάθηση

της γλώσσας όσο και στην ομαλή ένταξή τους στο απαιτητικό πρόγραμμα ενός

κανονικού ελληνικού Λυκείου. Πιστεύω ότι το κλειδί για την επιτυχημένη πορεία

του σχολείου είναι η συνέχιση και η βελτίωση τέτοιων προγραμμάτων». Πολύ

σωστά.

ΥΓ: Τι να πω, σε τούτη τη γωνιά της εφημερίδας, για το αίμα που χύθηκε

και προχθές στο Λονδίνο – αίμα τόσων αθώων ανθρώπων! Ξανά και πάλι: Θεέ

μου, πού πάμε;

Τελευταία Νέα