Συγχρονίστηκαν στα… electro-λαυρεωτικά

Από το περυσινό ήπιο ξεκίνημα του φεστιβάλ έως το φετινό τριήμερο που έκλεισε

χθες, έγινε άλμα! Ρεκόρ προσέλευσης και συγχρονισμού, ταυτόχρονα με ποστ-πανκ

τού Σικάγο, ιαπωνικό φουτουριστικό σάουντρακ, φινλανδικό ελέκτρο-τέκνο και το

κλαρίνο του Γιώργου Μάγγα! Ιδού μία μικρή γεύση από το… μενού των

electrο-λαυρεωτικών.

Αν τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα, τα καλά κάνουν «σπριντ» και κινητοποιούν

κόσμο· που είναι έτοιμος να δώσει ηχηρό «παρών» στο ραντεβού με την

ηλεκτρονική μουσική και τις εξελίξεις στις Τέχνες. Μην ακούτε ότι οι νέοι πάνε

μόνο στα μπουζούκια (εξάλλου, μερικές φορές τα κλαρίνα… πάνε σ’ αυτούς!).

Από βίντεο – γκέιμ ώς τους χορούς της Τέντας, καθένας έβρισκε αυτό που ζητούσε

στο Φεστιβάλ Synch. Στο ιδανικό μεταβιομηχανικό τοπίο του Λαυρίου, μέσα στη

νυχτερινή αύρα της θάλασσας. Γεγονός του φεστιβάλ, οι περίπου «δικοί μας» –

χάρη στην ελληνοποίηση του Μπλέιν Ρέινιγκερ, με τη μόνιμη εγκατάστασή του εδώ

τα τελευταία χρόνια – Αμερικανοί τής πρωτοπορίας Tuxedomoon, με «σπέσιαλ –

γκεστ» (τον οποίον υποδέχτηκε μάλιστα με τα πολύ καλά ελληνικά του ο Μπλέιν)

το Γιώργο Μάγγα!

Οι Tuxedo κατεβάζουν σιγά σιγά τους τόνους, ο Στίβεν Μπράουν περιορίζει

το σαξόφωνό του και μέσα από τον κόσμο, εμφανίζεται σαν ένα… Synch μέσα στο

Synch, o Γιώργος Μάγγας με το κλαρίνο του. Απαστράπτων – επικοινωνιακός όπως

πάντα, ένας άρχοντας της παράδοσης στον αφρό της ηλεκτρονικής μουσικής. Στη

σκηνή, λοιπόν: οι Tuxedo με τα κλασικά κοστούμια τους και κάζουαλ σικ στυλ, ο

Γιώργος Μάγγας με χρυσοποίκιλτο, κεντημένο επίσημο ένδυμα, που αρχίζει, ένα –

ένα κομμάτι, να το αποχωρίζεται – για να μείνει με ένα γιλέκο – πουκάμισο

(πάντα σε χρυσό) και η κυρία Μάγγα να τραγουδά και να συνοδεύει με ντέφι.

Δίπλα ο Ρέινιγκερ με το βιολί του – μια εμπειρία μοναδική, σίγουρα, για τους

Αμερικανούς μουσικούς. «Παιδιά, σας αγαπώ», λέει στον κόσμο που τον

χειροκροτεί ο Μάγγας. «Θα μπορούσα να σας παίξω ώς το πρωί, αλλά είναι

διαφορετικό το σύστημα εδώ». Παρόλα αυτά, ένα ανκόρ έξτρα κλαρίνο δε θα μας το

στερήσει, ενώ ήδη ένα μέρος του κοινού απομακρύνεται από το «Θέατρο» προς την

«Τέντα», όπου θα συνεχίσει ο εξαιρετικός Φινλανδός Γιόρι Χουλκόνεν στα πικάπ

(με πολύ καλές παραγωγές ήδη στο βιογραφικό του!).

Όσο και να τρέχεις, όλα δεν τα προλαβαίνεις! Το πρόγραμμα μοιράζεται εκτός από

το «Θέατρο» και την «Τέντα», στο «Μηχανουργείο 1» με λάιβ σχήματα επίσης, στο

«Μηχανουργείο 2» με οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις, οθόνες, παιχνίδια και μια

διαφορετική ματιά στα καθημερινά αντικείμενα και τη «μυστική» σχέση τους με

τον ήχο: η κουζίνα, που αντί για «μάτια» έχει ηχεία, το πλυντήριο που

«τραγουδάει», ένα ψυγείο έτοιμο για… καριέρα στη μουσική, η γυάλα με το νερό

που «παίζει» electro και τα φλιτζάνια του καφέ που… στέλνουν τα κρουστά

αδιάβαστα! Έχει κι άλλο: δύο σινεμά, ένα θερινό με μαξιλάρια (ωραία ιδέα) και

ένα κλειστό, που προβάλλουν ταινιάκια από Έλληνες και ξένους δημιουργούς.

Ακόμη, το «Μουσείο», με τον επιβλητικό μηχανικό εξοπλισμό και το υποβλητικό

μουσικό «ντύσιμο» και τα «Αρχεία», χώρος Τεχνών και νέων τεχνολογιών.

Το μεγάλο φάουλ!

Καλή η τεχνολογία, αλλά η δίψα προηγείται. Κι εδώ, έκανε το μεγάλο… φάουλ

το Synch, οι διοργανωτές του οποίου δεν υπολόγισαν προφανώς σωστά τον κόσμο

που το πρόγραμμα μπορούσε να κρατήσει στον χώρο από νωρίς το απόγευμα ώς το

επόμενο πρωί. Δεν επρόκειτο για μία ακόμη σκηνή, πολιορκημένη από φανατικούς

μουσικόφιλους. Υπήρχαν τρεις – τέσσερις τέντες, τα μπαρ και το κυλικείο,

μπροστά σε αδιαπέραστο όγκο από θεατές που περίμεναν ώρα πολλή – όσοι άντεχαν

να περιμένουν – για να πάρουν κάτι να πιουν. Αφού προηγουμένως το είχαν

προπληρώσει (!) σε κουπόνι – άλλη ουρά αυτή -, με το απαράδεκτο της ελάχιστης

κατανάλωσης των 5 ευρώ. Αν ήθελες νερό μόνο, έπρεπε να πάρεις 10 μπουκαλάκια!

Σινεμά από την άνεση των μαξιλαριών

Σκηνή «Μηχανουργείο»: κωδικός… φούρνος! Οι κλειστοί χώροι παρουσίαζαν εν

γένει πρόβλημα ζέστης – αλλά ειδικά στη συγκεκριμένη σκηνή οι συνθήκες ήταν

αφόρητες. Άχνιζαν, καθώς έβγαιναν, οι ηρωικοί «φαν»· δικαιούνταν τίτλο

υπερ-Synch.

Ζέστη και καθυστερήσεις στο «Μηχανουργείο». Και o θόρυβος – τέχνη των

Liars. Εκεί σας ήθελα!

Mister popular, o Γιαπωνέζος Χιρόσι Γουατανάμπε.

Άρεσαν οι Αμερικανοί Tortoise, που ήρθαν για πρώτη φορά στα μέρη μας.

«Ξεναγοί» τους οι φίλοι τους Tuxedomoon.

Οι καλύτεροι του χωριού! Ξαπλωμένοι στα μαξιλάρια, ρεμβάζοντας aστ’

αστέρια, οι σινεφίλ τού Synch.

Κρυφό χαρτί και με θέα στη θάλασσα. H καντίνα εκτός χώρου, όπου κατέφευγαν

για… ανεδοφιασμό όσοι δεν άντεχαν τις ουρές.

Ωραίοι και Έλληνες. Οι Milto Eph & Junior Sp, με «λάιβ» σχήμα και

έμπνευση – διαπιστωμένη άλλωστε από το Timeless Playground, CD τους. Ο K.

Βήτα, έτσι όπως εκείνος ξέρει, και ο CJ Jeff (Νίκος Ζαφείρης).