Θερίζουμε τώρα από τη σπορά της πολιτικής αφροσύνης πολλών δεκαετιών. Λίγα από

όσα διακήρυξαν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Ποτέ δεν διαμορφώσαμε ολοκληρωμένη,

συνεπή, μακροπρόθεσμη αγροτική πολιτική, κομμάτι μιας συνολικής εθνικής

οικονομικής πολιτικής. Ό,τι κάθε τόσο προσομοίαζε με αγροτική πολιτική ήταν

προϊόν αναγκασμού από τις Βρυξέλλες, και αυτό συνήθως πονηρά με εσωτερικές

δικλίδες διαφυγής και παραβίασης.

Και το χειρότερο πέραν ακαδημαϊκών αναφορών, κενών απειλών, ή γραφειοκρατικών

υποσημειώσεων, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε τελικά και ξεκάθαρα να θέσει προς

τον αγροτικό κόσμο τα αξεπέραστα διλήμματα, να του εξηγήσει, και κυρίως να

αναλάβει το πολιτικό και οικονομικό κόστος για να τον μετακινήσει σε νέες

βιώσιμες παραγωγικές δραστηριότητες. Και τέτοιες υπήρχαν. Έλειψαν η τόλμη, η

γνώση, η φαντασία για να καταστεί η γεωργία υπόδειγμα σύγχρονης και

προχωρημένης δραστηριότητας.

Απεναντίας στήριξαν την αδράνεια και την προσδοκία, την παρακμή και τον

εκφυλισμό, την αυτοκτονική νοοτροπία, την καθυστέρηση και τη σπατάλη. Τον

συνδικαλιστή και όχι τον αγρότη.

Τώρα όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, και η πλειονότητα των πολιτών δεν δέχεται

τη συνέχιση του δόλιου τρόπου. Δεν υπάρχει άλλος παρά η στυγνή αλήθεια για την

οικονομία, την κοινωνία, τον αληθή εκσυγχρονισμό της. Δεν είναι η διαχείριση

συνθημάτων· αντισταθείτε.