Χτυπάει κάρτα κάθε πρωί στο υπουργείο Οικονομικών. Δεν πρόκειται όμως για
το υπουργείο της Πλατείας Συντάγματος αλλά του… γερμανικού κρατιδίου Χέσεν.
Διορίστηκε πριν από περίπου 10 χρόνια, καθώς «πληρούσα τα απαραίτητα προσόντα»
και δηλώνει… πολύ ευχαριστημένη από τις συνθήκες εργασίας.
|
|
H κ. Μαρία Τερζοπούλου ποτέ της δεν δούλεψε στην Ελλάδα. Από όσα όμως έχει
«ακούσει» αλλά και από όσα έχει «δει», τα πράγματα στο Γερμανικό και στο
Ελληνικό Δημόσιο δεν διαφέρουν και πολύ… εκ πρώτης όψεως. «Δεν νομίζω πως
δουλεύουμε διαφορετικά. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη γραφειοκρατία, τα πράγματα
είναι πάνω-κάτω τα ίδια», λέει στα «NEA» η κ. Τερζοπούλου.
«Σε αυτό που διαφέρουμε είναι στη νοοτροπία. Οι Γερμανοί είναι
διαπαιδαγωγημένοι κατά τέτοιον τρόπο ώστε όλα γίνονται με γνώμονα την
οργάνωση, την επαγγελματικότητα και την αποδοτικότητα. Αυτό βέβαια δεν
σημαίνει πως όλοι οι υπάλληλοι είναι ευσυνείδητοι ή πως όλοι δουλεύουν με τους
ίδιους ρυθμούς», συμπληρώνει.
H Ελλάδα εναρμονίστηκε με το Κοινοτικό Δίκαιο που προβλέπει τον διορισμό
πολιτών από άλλες χώρες της E.E. στο Δημόσιο. Αντίστοιχα, οι «πόρτες» των
χωρών-μελών είναι ανοιχτές εδώ και χρόνια για τους Έλληνες. Άλλωστε δεν είναι
λίγοι εκείνοι που δουλεύουν ήδη στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, απολαμβάνοντας
τα πλεονεκτήματα του… δημοσίου υπαλλήλου.
Σημαντικές είναι οι διαφορές που τονίζει η κ. Τερζοπούλου, τόσο στις
διευκολύνσεις που προσφέρει το Γερμανικό Δημόσιο στις εργαζόμενες μητέρες όσο
και στο ύψος των μισθών. «Στο κτίριο υπάρχει παιδικός σταθμός, έτσι δεν έχω
κανένα απόλυτο άγχος για την 4χρονη κορούλα μου. Γνωρίζω πως στην Ελλάδα δεν
λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες της οικογενείας στον βαθμό που γίνεται εδώ. Όσο
για τον μισθό μου, τα μεικτά είναι 6.000 ευρώ τον μήνα, στο χέρι βέβαια παίρνω
γύρω στα 3.000 ευρώ. Στην Ελλάδα δεν τα παίρνει αυτά τα χρήματα δημόσιος
υπάλληλος».
Εξίσου δελεαστικό είναι και το ελαστικό ωράριο. Όπως εξηγεί, καλείται να
συμπληρώνει κάτι λιγότερο από 8 ώρες την ημέρα στο γραφείο. Αν πάλι τη μία
μέρα λόγω φόρτου εργασίας αναγκαστεί να δουλέψει παραπάνω, την επομένη δεν
έχει παρά να φύγει… νωρίτερα ή να πάρει ρεπό – αφού πρώτα έχει συμπληρώσει
το απαιτούμενο «πλεόνασμα» των 8 ωρών.
Χωρίς μέσον. Όσο για το μέσο και τις γνωριμίες-κλειδιά για μία θέση, οι
Έλληνες του εξωτερικού υπογραμμίζουν πως αυτά… σπανίζουν. Στην Αγγλία
άλλωστε θέση το Δημόσιο δεν σημαίνει «ασφάλεια», καθώς δεν ισχύει το καθεστώς
μονιμότητας. Στη Πορτογαλία ο βαθμός του δημοσίου υπαλλήλου δεν συναρτάται από
τη θέση που κατέχει ενώ η προαγωγή του βασίζεται κατά κύριο λόγο στην
προϋπηρεσία.
Την ίδια ώρα στη Γερμανία η κατάληψη ανώτερων θέσεων στην ιεραρχία εξαρτάται
από συγκεκριμένα κριτήρια, όπως είναι λόγου χάρη η αποδοτικότητα των υπαλλήλων
και η δυνατότητα ανταπόκρισης σε διαφορετικές θέσεις. Στο Βέλγιο, πάλι, η
επαγγελματική και ιεραρχική εξέλιξη ακολουθεί παράλληλη πορεία με τους μισθούς
των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι πελατειακές σχέσεις, οι χαμηλές αμοιβές αλλά και η ανεργία είναι μερικοί
από τους βασικούς λόγους που οδηγούν τους Έλληνες να αναζητήσουν μια θέση στον
δημόσιο τομέα άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
«Σε ενθαρρύνουν να μαθαίνεις και να φέρνεις νέες ιδέες»
Στην περίπτωση της κ. Βάσως Βακαλοπούλου, ένα εξάμηνο εργασιακής εμπειρίας
στην Ελλάδα ήταν αρκετό για να την κάνει να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό.
Άλλωστε ούτε ο τρόπος που την αντιμετώπιζαν αλλά ούτε και οι γενικότερες
συνθήκες την ικανοποιούσαν. Έτσι, έχοντας μεταπτυχιακό στην επιχειρησιακή
έρευνα, απευθύνθηκε στην Ένωση Επιχειρησιακών Ερευνητών στην Αγγλία. Έδωσε
εξετάσεις και πέρασε στο υπουργείο Εσωτερικών της… Βρετανίας.
«Οι συνθήκες είναι σαφώς καλύτερες. Πέραν των μεγαλύτερων οικονομικών
ανταμοιβών, οι προϊστάμενοι δίνουν ιδιαίτερη βάση και στην περαιτέρω
εκπαίδευση των υπαλλήλων. Σε ενθαρρύνουν να μετακινηθείς από υπηρεσία σε
υπηρεσία ώστε να μαθαίνεις νέα πράγματα αλλά αντιστοίχως και να φέρνεις νέες
ιδέες στην εκάστοτε θέση όπου βρίσκεσαι», τονίζει η κ. Βακαλοπούλου.
«Οικονομικά δεν συμφέρει, αλλά αν με ικανοποιούσε η δουλειά ως αντικείμενο και
συνθήκες, θα το σκεφτόμουν», απαντά στην ερώτηση για το αν θα επέστρεφε στην
Ελλάδα για να εργαστεί στο Δημόσιο. «Έχω όμως την αίσθηση ότι τα πράγματα
είναι δυστυχώς άσχημα», συμπληρώνει.
Στη Βουλή των Βρυξελλών εργάζεται η κ. Δέσποινα Παναγιάρη, πάνω από 15 χρόνια.
Τα πράγματα βέβαια τότε ήταν… διαφορετικά: «Για να διοριστώ δεν αρκούσε μόνο
να έχω τα απαραίτητα προσόντα, ούτε και να περάσω τις προβλεπόμενες εξετάσεις.
Έπρεπε να έχω και τη βελγική υπηκοότητα. Ο άντρας μου, αν και Έλληνας,
ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στο Βέλγιο και έτσι αποκτήσαμε την
υπηκοότητα».
«Οι μισθοί στο Βέλγιο είναι αρκετά υψηλοί. Εγώ, ως γραμματέας, κερδίζω γύρω
στα 4.000 ευρώ τον μήνα. Βέβαια, τα μισά από αυτά πάνε σε φόρους. Ανάλογα όμως
με τα πτυχία και τη θέση που έχει κανείς αυξάνεται και το εισόδημα. Αυτός
είναι ένας βασικός λόγος για να έρθει κανείς», συμπληρώνει η κ. Παναγιάρη.
Πέραν όμως από τις υψηλές αμοιβές και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας – συχνά
όμως και πιο απαιτητικές – οι Έλληνες του εξωτερικού βλέπουν ακόμα ένα θετικό
στην «ανταλλαγή» Ευρωπαίων στις δημόσιες θέσεις: «Την ανταλλαγή ιδεών και
εμπειριών με σκοπό τη βελτίωση του τρόπου που λειτουργούν οι δημόσιες
υπηρεσίες».
Τι είδαν δύο Ελληνίδες υπάλληλοι στην Ευρώπη
Στη Γερμανία
H κ. Μαρία Τερζοπούλου εργάζεται τα τελευταία 10 χρόνια στο υπουργείο
Οικονομικών τού… γερμανικού κρατιδίου της Έσσης.
* Μεγαλύτεροι μισθοί σε σχέση με το Ελληνικό Δημόσιο (6.000 ευρώ)
* Τα κριτήρια και η διαδικασία πρόσληψης είναι αξιοκρατικά
* Ελαστικό ωράριο
* Διευκολύνσεις για τους εργαζόμενους γονείς (π.χ. ο παιδικός σταθμός
στεγάζεται στο κτίριο)
* Γραφειοκρατία
* Μεγάλες κρατήσεις στους μισθούς
Στη Βρετανία
Για την κ. Βάσω Βακαλοπούλου ένα εξάμηνο εργασίας στην Ελλάδα ήταν αρκετό
για να την κάνει να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό. Σήμερα εργάζεται στο
υπουργείο Εσωτερικών τής… Βρετανίας.
* Μεγαλύτερες οικονομικές ανταμοιβές
* Περαιτέρω εκπαίδευση των υπαλλήλων (π.χ. σεμινάρια, εμπειρία σε νέες
υπηρεσίες κτλ.)
* Αξιοκρατικά κριτήρια πρόσληψης και εξέλιξης
* Οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται με γνώμονα τη βελτίωση της
καθημερινότητας των πολιτών
